Column Maria Wijnands
STREEK – Maria Wijnands-Hovingh runt samen met haar man de uitgeverij achter onder andere de Streekkrant. Wekelijks schrijft zij een column in deze titel op de pagina ‘ Uit ’t hart’. Meestal over haar drie dochters (eentje van zes en een tweeling van bijna vier, maar ook wel over het werk of de actualiteit. Nu corona het land in zijn greep houdt, schrijft ze bijna dagelijks hoe zij werk en dochters combineert en hoe de angst voor corona de zorgen om haar bedrijf zich afwisselen. Van een zelfverkozen isolement tot de dilemma’s die we nu allemaal tegenkomen.
Deel 27 maandag 20 april & dinsdag 21 april
Gisteravond kwam oudste dochterlief nog groot nieuws melden: er komt een nieuwe grote mensen-tand door. Met veel moeite ging haar mond op standje zo-ver-mogelijk open en ja hoor, daar helemaal achterin meldt zich een nieuwe kies. Dolgelukkig laat ze zowel haar vader als mij uitgebreid deze nieuwe aanwinst begluren. Normaal gesproken zou ze dit zeker weten morgen aan de hele school laten zien om vervolgens ook bij ons op de zaak alle bureaus bij langs te gaan. Zo langzaamaan is er wel veel wat de kinderen moeten missen. Want ook nu er een nieuwe week begint, ligt er weinig in het verschiet voor ze. Normaal zeg ik op zondagavond: ‘op tijd slapen want er ligt een nieuwe week te wachten met weer genoeg te doen’. Nu slapen ze ook op maandag lekker uit, want de nieuwe weken die tegenwoordig aanbreken, hebben geen haast om te beginnen.
Voor mij ligt het wel anders. Vaste lezers van deze column weten het al: de week begint voor ons standaard vroeg op maandag. Ook nu kruip ik om half zes ’s ochtends achter de computer waar ik in twee uur heel veel werk verzet voor de eerste dochter zich meldt.
Oudste dochterlief zet ik achter een computerprogramma van school waarin ze zich helemaal verliest. We besluiten het andere schoolwerk er de volgende dag wel bij te pakken en ik laat haar lekker woordspelletjes doen in een dierentuin. De kleintjes hebben een berg cadeaus liggen van hun verjaardag om mee te spelen. Ze hebben hun oog op maar één ding laten vallen en dat is de opmaakpop met make-up. Al snel is het niet alleen de pop die rijkelijk wordt voorzien van lippenstift en oogschaduw, maar transformeren ze elkaar ook in halve ‘dragqueens’. Ook oma moet er aan geloven als ze even later komt oppassen en ik vind het helemaal niet erg dat ik even naar kantoor kan.
Maandag is de dag van het redactie-overleg. Vorige week gemist omdat we toen Pasen hadden, dus er is nu genoeg bij te praten. De redactieleden zitten de hele dag wel naast elkaar te werken, maar er blijkt op deze overlegmomenten toch nog genoeg wat op tafel komt. Opnieuw lijkt het erop dat we aan onderwerpen geen gebrek hebben. Belangrijk is het nu ook te focussen op de lokale situatie, want willen we allemaal niet graag weten hoe lokaal de stand van zaken is. Daar ligt dus een mooie rol voor ons weggelegd. Ik ben blij met de lijntjes die iedereen heeft lopen. Er is contact met overkoepelende schoolorganisaties, met huisartsen en burgemeesters. Dat is ook wat wij hóren te doen, maar dat het iedereen lukt juist in deze tijden ook bovenop dat nieuws te zitten, geeft een goed gevoel. Normaal gesproken zijn dit hele drukke weken voor de redactie. Weken waarin er veel georganiseerd wordt, de gemeenteraden volle agenda’s wegwerken en de economie volop draait. De vrijdag die deze week in het verschiet ligt, is er normaal eentje dat iedereen volop op pad is. De jaarlijkse lintjesregen komt eraan en dat betekent normaal van geridderde naar geridderde. Ook dit jaar zullen wij zorgen dat iedereen een plekje in de kranten krijgt, alleen gaat ook dit anders dan anders. Ere wie ere toekomt; corona of niet.
Als de dinsdag aanbreekt, begint het nieuws al te gonzen van wat er die avond verteld zal worden. Immers: de persconferentie van deze avond gaat ons vertellen hoe het leven er na 27 april uit zal zien. Het lijkt er sterker en sterker op dat de scholen weer opengaan en dat zou goed nieuws zijn. Gezien het humeur van mijn kinderen deze week kijk ik het besluit reikhalzend tegemoet. Vooral de tweeling is vast van plan mijn grenzen te testen en dat is vermoeiend. Er is vaak maar één remedie hiervoor en dat is veel aandacht aan iedereen besteden. Negatieve aandacht is ook aandacht en dus is negatief gedrag vaak niks meer dan een roep om aandacht. Ik besluit het werk maar even opzij te schuiven en besteed de ochtend aan knutselwerkjes aangedragen door de kleuterjuffen. Geheel passend bij deze tijd is het thema waarmee zij werken ‘gezondheid’ en wij knutselen daarom heuse injectiespuiten in elkaar. De kinderen vinden het prachtig, zelf vind ik ook deze nepvarianten niet echt prettig om naar te kijken. Nadat ze Frozen 2 voor de tweede keer hebben gezien, vertrekken we naar buiten. Daar moet eerst het hele Frozen-verhaal nagespeeld worden en dat vindt mama niet erg, want ik kan even rustig in de zon de krant lezen. Met een kopje cappuccino was mijn plan, ware het niet dat het zo hard waait deze middag dat het kopje vol zand zit tegen de tijd dat ik het aan de lippen zet. Elsa en Anna hebben in elk geval geen last van deze windvlagen en dartelen al zingend door de tuin. Grote zus heeft de rol van aard-reus op zich genomen en loopt er dreigend om heen. Over inlevingsvermogen hebben mijn kinderen in elk geval niet te klagen. En creativiteit ook niet. We pakken de kwasten en verf erbij deze middag en ze zijn twee uur buiten aan de slag met allerlei creaties. Niet alleen het papier, maar ook het gras ziet er kleurrijk uit, maar, zo besluiten manlief en ik, dat maaien we er vanzelf wel af.
En dan is er de persconferentie. De kinderen zijn het al gewend: dinsdagavond geen boekje lezen voor het slapen maar samen naar de ‘baas van het land’ kijken. Goed nieuws zoals verwacht. De scholen gaan weer open. Opvallend: er wordt niet gejuicht in ons huishouden al lijken de dames het wel leuk te vinden weer heen te kunnen. De onderzoeken die gedaan zijn, stellen ook mij wel gerust. Vorige week twijfelde ik nog of ik blij zou zijn als de kinderen weer naar school kunnen. Moeten we de risico’s wel opzoeken. Maar er is gebleken: de kans dat zij besmet worden is klein. Je mag er vanuit gaan dat andere kinderen met symptomen hoe dan ook thuis blijven. School moet een relatief veilige plek zijn. Angst is altijd een slechte raadgever. Willen we dit te boven komen, moeten we verstandig en voorzichtig zijn, maar ook wel een klein beetje lef tonen. We gaan er weer voor; een klein stapje vooruit naar het ‘normale’ leven.
