DANNY

Om 02:00 uur ‘s nachts kreeg in een berichtje. Het is de nacht na de smadelijke 2-3 nederlaag tegen Cambuur. In de vroege ochtend lees ik het berichtje afkomstig van Danny Buijs. Geen trainer meer van FC Groningen. Alle jaren dat Buijs trainer was bij ‘onze’ club hadden wij een waardevol en best intensief contact. Niet eerder kreeg ik een berichtje zo laat in de nacht. Hij blikte even kort terug op zijn dag. Een paar jaar geleden steunde Danny een actie voor een vrouw die de ziekte van Lyme had. Ze had dure medicatie nodig uit de VS en Danny regelde een door alle spelers gesigneerd shirt van FC Groningen voor de bingo. Het benodigde geld was er binnen een halve dag. De schoonvader van de vrouw stuurde mij een berichtje met waarderende woorden voor de scheidende trainer van de Trots van  het Noorden. Die ik doorstuurde. Danny kwam er midden in de nacht op terug.

De day after hebben we een afspraak op het Topsportcentrum van FC Groningen. Voor het allerlaatste interview. Over vier jaren FC Groningen. Maar vooral over de laatste dag. De wedstrijd tegen Cambuur en vooral over wat er daarna gebeurde. De zevende nederlaag op rij. Iets wat oud- trainers Ernest Faber en Erwin van de Looij zich nooit hadden kunnen permitteren. Pieter Huistra kan er over mee praten. Tijdens de winterstop, toen Groningen 5^e stond werd zijn contract verlengd, maar na een serie nederlagen besloot toenmalig directeur Hans Nijland om aan het eind van het seizoen zijn verlengde contract te verscheuren. Huistra ging via een hele klein achterdeur de Euroborg uit.   
Danny niet. Een half uur na de wedstrijd stonden nog altijd duizenden fans met vaak tranen in de ogen hun scheidende trainer toe te zingen. Was Danny knuffels aan het uitdelen, handtekeningen, foto’s. Ik zat naast zijn ouders en vrouw op de tribune. Ook bij hun stroomden tranen over de wangen bij het scanderen van de naam van hun zoon en echtgenoot. Zeven wedstrijden op rij verliezen betekent in de Euroborg pek en veren. Witte zakdoekjes. Danny kreeg een staande ovatie. Geen play-offs. Zo vaak verliezen. Teleurstelling op teleurstelling. De trainer zelf was bijna bang het veld op te gaan na de verliespot. Bang uitgefloten te worden. Bang een afscheid te krijgen die je nooit meer vergeet omdat het zo traumatisch was. Bang voor harde woorden, voor verwijten.
Duizenden mensen scandeerden de naam van Danny na de wedstrijd. Drenkelden hem in een bad van knuffels en waardering. Mag levenslang gratis op de Noordtribune zitten, of beter gezegd, staan. Een kleine blijk van waardering van zijn supporters. Het was niet zijn tactische meesterbrein, die hem zo populair maakte. Het waren niet zijn knallende zeges. Het was niet het sprankelende voetbal, of juist het ontbreken er van dat hem zo geliefd maakte.  Ook niet zijn 60-urige werkweken. Want hard werken vinden Groningers normaal. Danny heeft iets teruggeven dat de club kwijt was. Iets wat al heel lang geleden is ingezet. Na het gezellige en knusse Oosterpark kwam de Euroborg. Een prachtige veste. Daar waar de afstand tussen spelers en club in het Oosterpark nauwelijks bestond, werd het in de Euroborg allemaal een tikje zakelijker en kwam de verbinding tussen toeschouwers, spelers en directie onder druk. Te vaak en te lang voelden de toeschouwers zich echt toeschouwer in plaats van supporter. Danny was FC Groningen. Danny was trainer en Danny was stiekem ook supporter. Stond niet boven maar naast en tussen de mensen. Sprak de taal van de supporters en diende de club vanuit zijn hart. De club is niet van Wouter Gudde of van Mark-Jan Fledderus. Danny Buijs heeft de club terug gegeven aan de enige en rechtmatige eigenaren: de supporters. Daarom kreeg Danny midden in de nacht nog altijd applaus vanaf de terrassen op de Grote Markt. FC Groningen verloor de wedstrijd maar een grote overwinning werd pas na de wedstrijd duidelijk.