De belangrijkste bijzaak in het leven
Gemeente Westerkwartier
Als voetballiefhebber hoor ik de uitdrukking regelmatig voorbij komen; ‘Voetbal is de belangrijkste bijzaak van het leven’. Als geboren Oost-Groninger lijd ik aan een groen-wit hart. Gelet op het spel van de noordelijke FC uit Stad mag u dat lijden letterlijk nemen. Het was de afgelopen jaren allesbehalve genieten in die betonnen blokkendoos. Toch is voetbal niet de belangrijkste bijzaak in het leven voor mij. Dat is politiek. Rondom verkiezingen –en het maakt niet uit welke- ‘vreet’ ik de programma’s op. Pauw, Jinek, Nieuwsuur, EenVandaag, het maakt niet uit. Alles. Ik geniet van raadsvergaderingen. Oké, het is soms langdradig en ook is echt niet elk onderwerp even interessant. Maar toch, als ik moet kiezen tussen een avondje vergaderen in –in mijn geval- Zuidhorn of Grootegast óf een bioscoopje, dan wordt het de raadsvergadering. De mensen, de processen, de besluitvorming; het intrigeert mij. Waarom twee molens per erf in het Middag-Humsterland en geen drie? Of één grotere? Waarom kiest de gemeente Leek ervoor om al het verkeer van de parkeerplaatsen voor de Albert Heijn en de Lidl, mits komend van rechts, voorrang te geven? Waarom zijn dat geen uitritten? En waarom mag men in Leek wel op zondag krentenbollen en chips halen en in Zuidhorn niet? Hoe is het snippergroenproject in Aduard toch nog -redelijk- succesvol afgerond, maar kiest de gemeente Zuidhorn er derhalve voor om vooral niet verder te gaan na de leerzame pilot? Goede vragen die mij ook buiten werktijd urenlang bezig kunnen houden. De belangrijkste bijzaak in het leven is voor mij de politiek. Altijd die vragen die continu rondspoken. Wat? Waarom? Waar? Hoe dan? U begrijpt, ik was een lastig kind.
Maar ook de belangrijkste bijzaak in het leven maakt soms plaats voor de belangrijkste zaak van in leven. En dat is natuurlijk het leven zelf. Het gemak waarmee wij soms de dagen voorbij laten gaan, zonder te beseffen hoe broos ons leven eigenlijk is. Afgelopen week kwam weer zo’n ‘realitycheck’. Zo’n moment waarop je keihard beseft hoe snel wij er ook niet meer kunnen zijn. Een gebeurtenis die je nachten uit je slaap houdt. Vragen die door je hoofd blijven spoken. Wat? Waarom? Waar? En vooral: hoe dan? Vragen waar je in de politiek nog antwoorden op krijgt. Of niet, en dan weet je dat de desbetreffende politicus ‘iets’ uit zijn nek doet. Het zijn juist deze vragen die in het leven niet altijd worden beantwoord.
Dit is zo’n week waarin ik eventjes niet met politiek bezig kan zijn. Een column schrijven over de herindeling, of in ieder geval de politiek –want dat is hier op deze plek de bedoeling- is niet mogelijk. Onderwerpen zijn er wel, de zin niet. Deze week overleed Bert Swart. De burgemeester van Zuidhorn reikte op 26 april nog lachend en grappend de lintjes uit in zijn gemeente. Op zijn verjaardag. Wij hebben nog beelden van deze dag waarop de burgervader in Grijpskerk wordt toegezongen: ‘Lang zal hij leven, in de gloria’. Hoe wrang. Hoe verschrikkelijk anders het kan lopen tekende zich slechts één dag later af. Van –ogenschijnlijk- gezond naar overgeleverd aan de medische wereld in één ogenblik. Op 26 april sta ik nog te ouwehoeren met Bert Swart over een gaapje, een gebakje bij Zaal Balk en verkeerd –erg dubbel ook- parkeren in Saaksum. Twee maanden en drie dagen later weet ik dat het de laatste woorden zijn die ik heb mogen wisselen met een uitzonderlijke burgemeester en een lieve man. ‘Mooi dat je er bent!’, zei hij op de eerste raadsvergadering die ik bijwoonde in Zuidhorn. Dat zei hij overigens ook op alle daaropvolgende ontmoetingen, zonder dat de woorden ooit hun impact verloren. Hij meende het namelijk. Dat kon je horen. Vanaf die eerste raadsvergadering heb ik genoten van een groot politicus. Een man die de ‘Wat? Waarom? Waar? Hoe dan?’ altijd perfect wist te beantwoorden. Bert Swart kletste niet uit z’n nek en wist precies waar en hoe de spreekwoordelijke hazen liepen. Daarom wist hij partijen –hoe ver ze ook van elkaar vandaan stonden- te verbinden en opnieuw aan tafel te krijgen. U kunt dat navragen in Aduard. Mede dankzij de ongelooflijke inzet van Bert Swart gaat het hele Middag-Humsterland straks naar het Westerkwartier. De nieuwe gemeente Westerkwartier gaat nog lang genieten van het werk van de veel te vroeg overleden burgemeester Bert Swart. Dus mocht er nog ergens een nieuwe straat of een gezellig plein verlegen zitten om een naambordje. Ik heb nog wel een suggestie…
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
Maar ook de belangrijkste bijzaak in het leven maakt soms plaats voor de belangrijkste zaak van in leven. En dat is natuurlijk het leven zelf. Het gemak waarmee wij soms de dagen voorbij laten gaan, zonder te beseffen hoe broos ons leven eigenlijk is. Afgelopen week kwam weer zo’n ‘realitycheck’. Zo’n moment waarop je keihard beseft hoe snel wij er ook niet meer kunnen zijn. Een gebeurtenis die je nachten uit je slaap houdt. Vragen die door je hoofd blijven spoken. Wat? Waarom? Waar? En vooral: hoe dan? Vragen waar je in de politiek nog antwoorden op krijgt. Of niet, en dan weet je dat de desbetreffende politicus ‘iets’ uit zijn nek doet. Het zijn juist deze vragen die in het leven niet altijd worden beantwoord.
Dit is zo’n week waarin ik eventjes niet met politiek bezig kan zijn. Een column schrijven over de herindeling, of in ieder geval de politiek –want dat is hier op deze plek de bedoeling- is niet mogelijk. Onderwerpen zijn er wel, de zin niet. Deze week overleed Bert Swart. De burgemeester van Zuidhorn reikte op 26 april nog lachend en grappend de lintjes uit in zijn gemeente. Op zijn verjaardag. Wij hebben nog beelden van deze dag waarop de burgervader in Grijpskerk wordt toegezongen: ‘Lang zal hij leven, in de gloria’. Hoe wrang. Hoe verschrikkelijk anders het kan lopen tekende zich slechts één dag later af. Van –ogenschijnlijk- gezond naar overgeleverd aan de medische wereld in één ogenblik. Op 26 april sta ik nog te ouwehoeren met Bert Swart over een gaapje, een gebakje bij Zaal Balk en verkeerd –erg dubbel ook- parkeren in Saaksum. Twee maanden en drie dagen later weet ik dat het de laatste woorden zijn die ik heb mogen wisselen met een uitzonderlijke burgemeester en een lieve man. ‘Mooi dat je er bent!’, zei hij op de eerste raadsvergadering die ik bijwoonde in Zuidhorn. Dat zei hij overigens ook op alle daaropvolgende ontmoetingen, zonder dat de woorden ooit hun impact verloren. Hij meende het namelijk. Dat kon je horen. Vanaf die eerste raadsvergadering heb ik genoten van een groot politicus. Een man die de ‘Wat? Waarom? Waar? Hoe dan?’ altijd perfect wist te beantwoorden. Bert Swart kletste niet uit z’n nek en wist precies waar en hoe de spreekwoordelijke hazen liepen. Daarom wist hij partijen –hoe ver ze ook van elkaar vandaan stonden- te verbinden en opnieuw aan tafel te krijgen. U kunt dat navragen in Aduard. Mede dankzij de ongelooflijke inzet van Bert Swart gaat het hele Middag-Humsterland straks naar het Westerkwartier. De nieuwe gemeente Westerkwartier gaat nog lang genieten van het werk van de veel te vroeg overleden burgemeester Bert Swart. Dus mocht er nog ergens een nieuwe straat of een gezellig plein verlegen zitten om een naambordje. Ik heb nog wel een suggestie…
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
