De Dooie Man deel 2
Dit joar extra aandacht veur schriever Wytze Keuning uut Tolbert. Vandoag t tweede deel van ‘De Dooie Man’.
Berlien, 24 october 1915.
......t Mokt mij gek Wim. Ik vuul n ontiegeleke drang ien mij om te wieten of ze van mij holdt en ik vernim dat ze t niet wil, dat ze der benauwd veur is. Sums as ik toespeulens mok, dan is heur kopke zo ongelukkeg, dat ik dreks het besluut neem om heur niet verder lasteg te vallen, om alles te doen. Om heur t zwoare leven zo makkelek meugelek te moaken en n halve dag loater kwelt het mij, zo slim dat ik er gek van word. Ik wiet dat ik vot goan moet, mor ik kin heur niet aan heur lot overloaten. Ik vuul dat ik n grote steun veur heur ben ien dizze tied, dat ze t host niet zunder mij stellen kin.
Ik zuuk op alle meugeleke manieren oavendwark op kantoor en as ik er zit drift alles mij weer noar heur toe. t Moakt mij wanhopeg. En dan, ien n brief, krieg ik “Freundliche Dank und herzliche Grüsse”, van hèm!....
Berlien, 5 april 1916.
t Is uut Willem. Alles is veurbij. Ons leven was één lange pieneging. Ik kon t niet langer aanzien. Ik mos kloarheid hemmen. Lest op n oavend kwam Hanna de koamer binnen. Ik had Fritz en Anna op berre brocht. Nou zag ik vanachter mien krant dat ze schreid had. Ik dee mien dagblad noar beneden en keek n pooske veur mij uut. Ien mien verbeelding zag ik veur mij wat ik groag wol. “Geef mij n haand Hanna........” Ze kwam vezichteg noar mij toe, keek slim verlegen. Dan was t of ze ienenet ien zichzulf n besluut nam. “Wat is er Jo?”
Ze legde vol vertrouwen heur leutje, groefde hand van t wark, ien mienent.
“...t Kin zo niet verder Hanna.....” “Woarom niet.......?” Ik zag dat ze de troanen weer ien de ogen stoan had.
“.....Ik hol te veul van dij..... Ik mòet wieten .....ofstoe ok van mij holst.....”
Zachtjes trok ze heur haand terug, zette zich del , zo ver meugelek bij mij vot en ze keek mij met heur lieve ogen recht aan, mor ze zee niks. Allend heur troanen stroomden aan één stuk deur over heur wangen. Toen liep ik noar heur toe.
“Nee, Hanna, zeg t mor niet! Nee, nee! Ik heb er niet aan docht dat ik dij zoveul verdriet doen zol. Zeg t niet, ik kon t allend niet meer uuthollen en ik docht......” Ze pakte mien haand en zee: “k Hol zoveul van dij Jo,...mor niet op die manier zoastoe wilst”. Ze sloeg heur ogen del en toen ging ze verder: “Nooit zol ik mien man ontrouw worden......Hij, aan t front, strieden veur ons en ik hier....hem verroaden.....” “An t front!....” riep ik wat smoalend.
Toen ging ze stoan en keek mij met grote klootogen aan, Ik denk dat ze zoveul grofs van mij niet verwacht had. “Goddank niet aan de frontlinie Jo!” Ik ben veur heur op de knijen vallen, noast heur stoel. “Vergeef mij Hanna, nee, ik ben ok bliede,......werkelek bliede veur jim dat hij niet aan de frontlinie is, mor mien liefde mokt mij gek!”
Ze streek met heur hand zachtjes deur mien hoar. Ik snikte.
“Perbeer mor n aander pension te vienden Jo.... ik had dij hier stomme groag holden wild, doe bist zo goed veur ons west, zo goed. Mien man gijt altied met n gerust hart weer vot...... doe zelst altijd mien fijnste herinnering blieven. Ik zel altied n groot geleuf ien dij holden”.
We bennen die oavend vroeg noar onze koamers goan. En ik wiet het nog niet Wim, mor ik goa vot. t Is uut......
MIENTJE:
de muuzen leggen doar dood veur de
broodtrom
e
