“De schilderijen voelen als mijn zielsverwanten, het zijn vriendinnen”

Zuidhornse beeldende kunstenares Rar Kramer over de kick van het schilderen

ZUIDHORN- De gang naar haar atelier hangt aan weerszijden vol met schilderijen. Daarop staan voornamelijk vrouwen die op een dromerige, bijna poëtische manier geschilderd zijn. Tussen droom en werkelijkheid in, omschrijft de Zuidhornse Rar Kramer haar schilderstijl. De beeldende kunstenares vertelt dat ze tijdens het maken van een schilderij een band aan gaat met de vrouwen die ze schildert. “Ze voelen als mijn zielsverwanten, het zijn vriendinnen.”

Het mooie aan het schilderen is dat je iets kunt creëren dat er niet is, vertelt Rar Kramer in haar atelier. “Dat je wat kunt maken van iets dat je in je hoofd bedenkt, dat is de kick van het schilderen.” De kunstenares is dag en nacht bezig met kunst. “Dat doe ik al mijn hele leven, het is echt een way of life. Als ik in bed lig, ben ik soms nog bezig met het bedenken van dingen.” Ook toen ze nog heel klein was, was ze al bezig met kunst. “Ik was altijd aan het knutselen. Vroeger pakte ik de Wehkamp van mijn moeder en knipte de hoofden van de mensen uit het tijdschrift. Die plakte ik op de lichamen van andere mensen die in de Wehkamp stonden. Dan zagen die mensen er opeens heel anders uit.”

De mensen die Kramer schildert zijn voornamelijk vrouwen. “Ik vind vrouwen mooier om naar te kijken. Het vrouwelijk lichaam heeft namelijk ronde, zachte vormen.” Maar dit zijn vaak geen realistische schilderijen waarbij vrouwen model zitten om door Kramer geschilderd te worden. “Ik bedenk ze zelf. Dat is het leuke aan vrij schilderen. Je hebt geen grenzen, je kunt gewoon doen wat je wilt.” Ze vertelt dat ze vaak dezelfde soort vrouw schildert. Daarbij heeft ze een bepaalde houding in haar hoofd. “Wat voor mij heel belangrijk is zijn de ogen. Ik schilder mijn portretten vaak met de ogen gesloten. Ik vind namelijk dat je met je ogen dicht soms meer ziet dan met je ogen open. Je komt dan in een heel andere wereld terecht. Dat is een beetje mijn filosofie.”

Naast het schilderen van vrouwen schildert Kramer ook landschappen. “Jarenlang heb ik geen landschappen geschilderd omdat ik dacht dat ik de schoonheid van een landschap niet kon overtreffen. Maar nu denk ik, ik kan het landschap wel spannend maken. Dat je als kijker het schilderij ingezogen wordt en dat je terecht komt in een fantasielandschap dat je niet kent.”

De schilderijen van Kramer bestaan uit verschillende lagen verf. Dat noemt ze de verfhuid. “Door die lagen komt het schilderij tot leven. Dan gebeurt er iets op het doek. Mensen blijven er dan lang naar kijken.” De schilderes wil de mensen met haar schilderijen ontroeren. “Maar ik wil ze geen verhaal over het schilderij opdringen. Dat kunnen ze er zelf bij bedenken. Hoe ik naar een schilderij kijk is misschien wel totaal anders dan hoe iemand anders ernaar kijkt. Dat is juist het mooie. Mijn lijfspreuk is daarom: we don’t see things as they are, we see them as we are.”

Trots is de kunstenares op het feit dat een van haar landschapsschilderijen in het Haagse museum hangt. “Ik deed mee aan een soort wedstrijd, anders ben ik daar eigenlijk nooit mee bezig maar ik wilde ik het toch weleens proberen. Er waren tweeënhalfduizend kunstenaars die meededen, daarvan werden er 260 uitgekozen. Ik had nooit gedacht dat ik bij die 260 kunstenaars zou zitten wiens werk de hele zomer in het Haagse museum hangt. Het mooiste is de plek van het schilderij, het hangt naast de Mondriaan in het museum. Dat vind ik heel bijzonder.”