De Steenuul
ik proat plat! doe ok?
Regelmoatig kom ik op mien tochtjes deur ons mooie Westerkwartier deur Noordwijk. Op een zunnige moandagmörgen zag ik een bordje dat mij nog nooit
opvallen was. ”De Steenuil antiekrestauratie” ston der op. Verder was der niet zo veul te zien. Een ombouwd boerderijtje met een schuur der noast, zoas der zo veul binnen ien onze omgeving. Het dut ien niks aan een bedriefspand denken. De volgende keren dat ik der laans kwam wer ik nijschieriger wat doar nou precies gebeurde. Veurige week kwam ik der weer een keer laans en scharrelde der een man op het hiem rond. Toen ik riep of ik hem wat vroagen mocht kwan hij der geliek aanlopen. Een man met een vriendelijk gezicht en pretoogjes achter een poar blinkende brillegloazen. Toen er twee woorden zijt har heurde ik al dat hij niet uut dizze omgeving kwam. Op mien vroag of hij de eigenoar was en wat zien waarkzoamheden dan warren, kreeg ik as antwoord: “Kom er maar in, dat praat wat makkelijker.” We stapten de schuur ien en dat bleek zien waarkploats te wezen. Ik heb me de ogen uutkeken. Gereedschap veur holtbewerking te kust en te keur.
We gingen elk op een stoel zitten en roakten aan de proat. Ik vertelde hem dat ik “De Steenuil” nogal een vremde noam von veur een restauratiebedrief en vroeg hem hoe der doar aan kommen is. “Voordat ik hier kwam te wonen, woonde ik in de Betuwe” vertelde hij”. “Daar stonden een paar oude bomen in de tuin. In één van die bomen zat een hol en daar woonde een steenuil in. Toen we hier in 2008 in Noordwijk kwamen wonen wilde ik een naam voor het bedrijf. Toen dacht ik weer aan die uil en zo is het gekomen”. Dit von ik wel een origineel idee. “Mor hoe kommen joe eigenlijk hier ien Noordwiek te laande”, was mien volgende vroag. “Dat zal ik je vertellen”, zei hij. En vervolgens vertelde hij mij dat ze een huus zochten woar niet meer ien verbouwd worden hoede en woar atelierruumte bij was. Dit huus voldee aan alle eisen en lag ok nog us dicht tegen de A7, mooi veur de klandizie.
Verder hoefde ik niks te vroagen. Hij zaag dat ik noar een olde kast keek, die hij onderhannen har. Ik kon aan alles vernimmen dat dit een man met een passie veur zien vak was. Hij vertelde dat er veurdat hij ok mar wat aan een te restaureren stuk dut, hij eerst een keer of wat goed bekikt. Dan probeert er hem een veurstelling te moaken hoe de kast der noa restoaratie uut moet kommen te zien. Dan moet keken worren wat veur holtsoort of fineer bruukt worren moet. Toen ik hem onderbrak om te vroagen of hij wel aan materioal kommen kon vertelde hij dat der nog twee goothandels binnen die de meeste holtsoorten nog wel leveren kennen. Sums hemmen ze der ok nog wel holt leggen woar veul verlet van is, moar dat ze het niet verkopen kinnen omdat het tegenwoordig niet meer verkocht mag worden. Voak lijt dat holt al joaren op de werf, mor binnen de originele rekeningen niet meer te vienen. Fineer kin sums een probleem geven. Ien dit geval is meestal niet de holtsoort het probleem, mor de dikte. Veur de industriële revolutie van het midden van de 19e eeuw kon men niet zo dun zoagen as tegenwoordig. “Ik krijg soms nog wel eens een stukje van een particulier en daar ben ik dan heel blij mee”, vertelde hij
Loater kregen we het nog over het gereedschap dat hij bruukt. Liem bijveurbeeld. Dat is meestal beenderliem of visliem. Dit omdat je dat altied weer lösmoaken kinnen. Een restauratie moet noamelijk altied weer ongedoan moakt worden kinnen.
Beitels en zoagen moeten van een uutzonderlijk goeie kwaliteit wezen. Beitels hoalt hij bijveurbeeld uut Japan en zoagen uut Engeland.
Noa een gezellige middag bin ik weer op huus aan goan. Ik har een bult dingen heurt woar ik eerder gien wiet van har.
opvallen was. ”De Steenuil antiekrestauratie” ston der op. Verder was der niet zo veul te zien. Een ombouwd boerderijtje met een schuur der noast, zoas der zo veul binnen ien onze omgeving. Het dut ien niks aan een bedriefspand denken. De volgende keren dat ik der laans kwam wer ik nijschieriger wat doar nou precies gebeurde. Veurige week kwam ik der weer een keer laans en scharrelde der een man op het hiem rond. Toen ik riep of ik hem wat vroagen mocht kwan hij der geliek aanlopen. Een man met een vriendelijk gezicht en pretoogjes achter een poar blinkende brillegloazen. Toen er twee woorden zijt har heurde ik al dat hij niet uut dizze omgeving kwam. Op mien vroag of hij de eigenoar was en wat zien waarkzoamheden dan warren, kreeg ik as antwoord: “Kom er maar in, dat praat wat makkelijker.” We stapten de schuur ien en dat bleek zien waarkploats te wezen. Ik heb me de ogen uutkeken. Gereedschap veur holtbewerking te kust en te keur.
We gingen elk op een stoel zitten en roakten aan de proat. Ik vertelde hem dat ik “De Steenuil” nogal een vremde noam von veur een restauratiebedrief en vroeg hem hoe der doar aan kommen is. “Voordat ik hier kwam te wonen, woonde ik in de Betuwe” vertelde hij”. “Daar stonden een paar oude bomen in de tuin. In één van die bomen zat een hol en daar woonde een steenuil in. Toen we hier in 2008 in Noordwijk kwamen wonen wilde ik een naam voor het bedrijf. Toen dacht ik weer aan die uil en zo is het gekomen”. Dit von ik wel een origineel idee. “Mor hoe kommen joe eigenlijk hier ien Noordwiek te laande”, was mien volgende vroag. “Dat zal ik je vertellen”, zei hij. En vervolgens vertelde hij mij dat ze een huus zochten woar niet meer ien verbouwd worden hoede en woar atelierruumte bij was. Dit huus voldee aan alle eisen en lag ok nog us dicht tegen de A7, mooi veur de klandizie.
Verder hoefde ik niks te vroagen. Hij zaag dat ik noar een olde kast keek, die hij onderhannen har. Ik kon aan alles vernimmen dat dit een man met een passie veur zien vak was. Hij vertelde dat er veurdat hij ok mar wat aan een te restaureren stuk dut, hij eerst een keer of wat goed bekikt. Dan probeert er hem een veurstelling te moaken hoe de kast der noa restoaratie uut moet kommen te zien. Dan moet keken worren wat veur holtsoort of fineer bruukt worren moet. Toen ik hem onderbrak om te vroagen of hij wel aan materioal kommen kon vertelde hij dat der nog twee goothandels binnen die de meeste holtsoorten nog wel leveren kennen. Sums hemmen ze der ok nog wel holt leggen woar veul verlet van is, moar dat ze het niet verkopen kinnen omdat het tegenwoordig niet meer verkocht mag worden. Voak lijt dat holt al joaren op de werf, mor binnen de originele rekeningen niet meer te vienen. Fineer kin sums een probleem geven. Ien dit geval is meestal niet de holtsoort het probleem, mor de dikte. Veur de industriële revolutie van het midden van de 19e eeuw kon men niet zo dun zoagen as tegenwoordig. “Ik krijg soms nog wel eens een stukje van een particulier en daar ben ik dan heel blij mee”, vertelde hij
Loater kregen we het nog over het gereedschap dat hij bruukt. Liem bijveurbeeld. Dat is meestal beenderliem of visliem. Dit omdat je dat altied weer lösmoaken kinnen. Een restauratie moet noamelijk altied weer ongedoan moakt worden kinnen.
Beitels en zoagen moeten van een uutzonderlijk goeie kwaliteit wezen. Beitels hoalt hij bijveurbeeld uut Japan en zoagen uut Engeland.
Noa een gezellige middag bin ik weer op huus aan goan. Ik har een bult dingen heurt woar ik eerder gien wiet van har.