Dorpsdichter uit de randstad vindt liefde en nieuwe inspiratie in Doezum
‘Er heerst hier een positievere mentaliteit dan in het westen’
DOEZUM – Gedreven door de liefde vestigde de 37-jarige Gerardo Insua Teijeiro zich in augustus vorig jaar vanuit Uithoorn in het dorp Doezum. In Uithoorn, dat tot de Randstad gerekend kan worden, verwierf Gerardo in 2020 de titel Dorpsdichter, welke na uitverkiezing twee jaar gedragen mag worden. Gerardo, die uit een achttal kandidaten verkozen werd, was daarmee de eerste officiële dorpsdichter van Uithoorn. In Doezum voltooide Gerardo kortgeleden zijn derde dichtbundel met de titel ‘Miefie’, waarin vooral de liefde welke hij in Doezum heeft gevonden, als rode draad door de dichtbundel loopt. De Streekkrant werd nieuwsgierig naar zowel de dichter zelf als zijn werk en zocht hem in Doezum op voor een kennismakend interview.
Zoals zijn achternaam al doet vermoeden, heeft Gerardo Spaanse roots. In 1971 kwam zijn vader als gastarbeider naar Nederland, waar hij in Uithoorn als operator in een teerfabriek werkte. Hij zou tijdelijk in Nederland gaan werken, maar de liefde hield hem in Nederland. Gerardo, die nog altijd een dubbele nationaliteit heeft, woonde vanaf zijn geboorte in Uithoorn, dat hij zoals gezegd, ongeveer een half jaar geleden inruilde voor Doezum. Intussen heeft hij zich verloofd met Rosmy en ze hebben samen besloten om volgend jaar te gaan trouwen. Over zijn kennismaking met het Westerkwartier zegt hij het volgende: “Het bevalt mij hier heel goed. Natuurlijk moest ik wel even wennen, want Doezum is niet te vergelijken met Uithoorn. In het westen wordt over het algemeen gezegd en gedacht, dat noorderlingen stugge mensen zijn. Ik heb het tegendeel ervaren. Er heerst hier een positievere mentaliteit dan in het westen. De mensen zijn hier veel hartelijker en iedereen groet elkaar op straat. Dat is in het westen echt niet het geval. Terug naar het westen is voor mij dan ook geen optie. Uiteraard heeft dat vooral ook met Rosmy te maken”.
De bovengemiddelde interesse voor taal en daarmee ook de dichtkunst, ontstond bij Gerardo toen hij ongeveer 16 jaar oud was. Hij leerde zichzelf de dichtkunst aan en ontwikkelde daarbij een eigen stijl. “Mijn gedichten zijn niet zweverig, maar eerder rauw en vooral intens. De interesse voor taal en schrijven zit wat in de familie van mijn moeders kant, dus ik zal die genen wel van haar hebben. Ik heb geen specifieke opleiding gehad, maar heb me wel zelf verdiept in klanken en ritmes. Die maken de taal levendig. De uitgave van mijn eerste gedichtenbundel in 2016 was eigenlijk een toevalstreffer. Iemand vroeg me om mee te doen aan een soort wedstrijd, welke door een uitgever was opgezet, met de bedoeling om een bloemlezing van meerdere gedichten uit te gaan geven. Dat is er niet van gekomen, maar de uitgever benaderde me omdat hij vond dat mijn gedicht er in positieve zin bovenuit sprong. Hij kwam daarom met het voorstel om een bundel met gedichten van mij uit te geven. Zogezegd zo gedaan”. Gerardo legt verder uit dat hij geen dichter is die zomaar even drie of vier gedichten in een week schrijft. Wel schrijft hij heel gestaag door, waarbij hij zijn inspiratie uit het dagelijks leven haalt. De verhuizing naar Doezum en alles wat hem dat heeft opgeleverd is daarbij een nieuwe inspiratiebron gebleken. Gerardo hoopt ook in het Westerkwartier als dichter een voet aan de grond te krijgen. Hij werkt overigens ook graag samen met andere kunstenaars, zoals schilders, beeldhouwers of fotografen. Zo heeft hij bijvoorbeeld als eens een gedicht over het thema Eenzaamheid geschreven, bij een door een fotograaf gemaakte foto over datzelfde thema.
Gerardo beschikt overigens ook over muzikaal talent. Zo speelde hij een aantal jaren als bassist in twee punk metal bands. In het dagelijks leven werkt Gerardo als souschef in een restaurant in Drachten. Wanneer zijn volgende bundel verschijnt is niet duidelijk, evenmin of er een bepaald thema aan gekoppeld gaat worden. Wellicht wordt het thema India. Het plan is namelijk om volgend jaar samen met Rosmy op huwelijksreis naar India te gaan. Rosmy werd in India geboren en werd op 2-jarige leeftijd geadopteerd door Nederlandse ouders. Zij weet niets over haar biologische afkomst of details daarover en is na haar adoptie nooit weer in India geweest. Mogelijk wordt de huwelijksreis gecombineerd met een zoektocht naar haar roots en klimt Gerardo, die zich dan haar man mag noemen, daarover in de pen. Dat hij gedichten blijft schrijven staat voor hem los daarvan vast. Voor wie interesse heeft in zijn werk als dichter, volgt tot slot zijn email-adres en Facebookaccount: facebook.com/diedichtermetdiemoeilijkenaam/ - industrializedmetal@gmail.com
RANDSTADMENS IN DOEZUM
Ik ben een Randstadmens.
Geboren tussen betonnen vlonders,
met hier en daar een kraai, een ekster -
asfalt gespannen over de boomwortels.
Ik struinde door de vliegtuiggeluiden,
als het weekend net was begonnen.
De flats - mijn pittoreske uitzicht,
onder een flets lentezonnetje.
Maar de liefde bracht mij hier,
tweehonderd kilometers noordelijker -
een weg, een kerk, het Westerkwartier,
een dame, een parel, tot dan toe verborgen.
Verliefd - en genietend van de rust,
deinend langs de uiteinden van dit dorp.
Zwaaiend naar de ophaalbrug,
sjokkend langs de Doezumertocht.
