Duizendpoot Olga Hartman-Togtema neemt afscheid van de raad

WESTERKWARTIER – Op 22 maart was het zover, raadslid Olga Hartman-Togtema

(VVD) nam tijdens de raadsvergadering afscheid van de raad. Burgemeester Ad van

der Tuuk had enkel lovende woorden voor haar. ‘Ik hoopte nog vier jaar vol te kunnen

maken, maar dit was me helaas niet gegund’, aldus Olga.

Het begon vorig jaar oktober met bronchitis die niet over ging. Toen de klachten in december

nog niet over waren riep Olga’s huisarts haar een halt toe. ‘Toen was de beslissing snel

gemaakt’, vertelt Olga. ‘Ik moet luisteren naar mijn lijf. Ik ben inmiddels de zestig

gepasseerd. Hoewel ik in mijn hoofd nog van alles kan en wil, denkt mijn lichaam daar anders

over.’ Hoewel Olga tijdens de raadsvergadering in januari al wist dat ze zou gaan vertrekken,

besloot ze om pas tijdens de raadsvergadering in maart echt afscheid te nemen. ‘Ik wilde

niet dat mijn afscheid centraal zou komen te staan tijdens het werk en de vergaderingen, ik wilde gewoon mijn werk blijven doen totdat ik echt afscheid zou nemen’, zegt ze vastbesloten. Zelf kijkt ze terug op haar rol binnen de raad als iemand die altijd stevig op de inhoud is geweest, maar soepel mee bewoog in het proces. En dat hoopt ze op de achtergrond te mogen blijven doen, al zal dit vooral op ondersteunende wijze zijn binnen de fractie. Zo blijft ze bijvoorbeeld de stukken meelezen en de fractie adviseren over het indienen van mogelijke moties. ‘Juist in een grote gemeente als het Westerkwartier is het belangrijk om op de hoogte te blijven van wat er speelt. We kunnen als gemeente nog heel wat stappen maken.’ Olga maakt zich onder andere zorgen over het woningtekort voor jongeren. Ook in het dorp waar ze woonachtig is ziet ze dat jongeren noodgedwongen steeds langer thuis wonen. ‘Er zijn in de gemeente plannen om 400 á 500 woningen per jaar te bouwen maar ondertussen zijn er steeds meer bedrijven en boerderijen die leeg komen te staan. Waarom verkennen we niet of we hier appartementen of studio’s van kunnen maken voor deze jongeren? Dan pak je twee problemen in een keer aan.’ Als hobbyboerin ervaart Olga bovendien hoe belangrijk het is om boeren te betrekken bij het beheren van natuur. ‘Er zijn behoorlijk wat instanties die zich bezighouden met natuurbeheer. Ondertussen leveren boeren steeds meer land in waar weer plaats komt voor natuur. Maar uiteindelijk moeten zij ook hun boterham blijven verdienen. Waarom niet de boer inzetten bij het uitvoeren van het beheer van de natuur? Zo blijven zij hun boterham verdienen en wordt tevens de natuur beheert.’ Over dit soort zaken hoopt ze mee te blijven denken. Maar hoe is ze ooit in de politiek beland? ‘Dit werd in Loppersum aangewakkerd’, vertelt ze stralend. ‘Ik merkte dat er geld werd gestoken in allerlei projecten, maar er werd voorbijgegaan aan het gesprek met de inwoners. Wat willen zij? Waar is behoefte aan? Ik wilde inwoners onafhankelijker maken en in hun kracht zetten, zodat de gemeente een meer ondersteunende rol zou kunnen innemen. Daar word ik gelukkig van. Weet je, mensen kunnen eigenlijk ontzettend veel zelf zolang er maar naar hun wensen wordt geluisterd. We moeten veel meer terug naar de menselijke maat, eerst luisteren en dan pas doen.’ Als politicus zette zich onder andere in voor keukentafelgesprekken met ouderen, voordat de keukentafelgesprekken in alle gemeenten ingebed raakten. ‘De gemeente waar ik destijds werkte, stelde vaak een vast aantal scootmobielen beschikbaar. Maar wanneer je aan een oudere vraagt wat hij of zij nodig heeft, bleken velen helemaal geen scootmobiel nodig te hebben. Daarom zijn die gesprekken met inwoners essentieel. Het werkt voor beide partijen een stuk effectiever.’ Naast een ondersteunende rol binnen de fractie, zal Olga niet stilzitten. In tegendeel, ze zal zich hoofdzakelijk bezig gaan houden met Pony Power voor Kids en haar werk als dorpencoördinator voor de gemeente Hogeland. Ze wijst trots naar een aantal paarden die ze zelf heeft gefokt en waarmee ze dagelijks werkt. ‘Paarden spiegelen mensen. In hun gedrag kun je precies zien hoe een kind of volwassene zich voelt. Ik merk dat het werken met kinderen en paarden mij zoveel energie geeft. Wanneer ze een training met spanning ingaan en vervolgens blijer en opener weer naar huis vertrekken, maakt mijn hart even een sprongetje. Uiteindelijk hebben al mijn carrièrestappen een ding met elkaar gemeen, het blijft mensenwerk en dat is fantastisch.’ Wat ze de politiek nog mee zou willen geven: ‘Zet regelmatig die inwonersbril op en kijk vanuit jouw eigen rol als inwoner. Wat zou jij willen? Waar heb jij behoefte aan en waar hebben jouw medebewoners behoefte aan? Ga in gesprek en belangrijker nog, werk altijd vanuit van vertrouwen. Wanneer je vertrouwen geeft, krijg je dat ook terug en creëer je kansen.’