‘Een dure grap!’

4 april 2017, 08:11 Gemeente Westerkwartier De meesten van ons zullen zonder erbij na te denken een winkel, bibliotheek of gemeentehuis binnenstappen. Ook ik. En dat terwijl ik zes jaar geleden een mooi lesje ‘ontoegankelijkheid’ heb gehad. Vorige week kaartte de PvdA in Zuidhorn het nog maar eens aan tijdens de raadsvergadering: het gebrek aan toegankelijkheid van gebouwen (en diensten) in de gemeente Zuidhorn. Niet alle winkels en niet alle gebouwen zijn door iedereen, dus zeker niet door mensen met een beperking, zelfstandig binnen te komen. College- en raadsleden van de gemeente Zuidhorn hebben dit een aantal jaren geleden aan den lijve ondervonden, wist André Hatzman (PvdA Zuidhorn) te vertellen. Zij zijn in een rolstoel door het dorp gerold en kwamen tot de schrikbarende conclusie dat de inrichting van het dorp én de entree van vele winkels nog wel het één en ander te wensen overliet. Het zit de PvdA-man hoog. Heel hoog. Meerdere malen heeft hij het probleem aangekaart bij het college van Zuidhorn. Vorige week dus voor de voorlopig laatste keer. Het lukte Hatzman om wethouder Bert Nederveen een belofte te ontlokken. In november komt de wethouder met een plan dat de toegankelijkheid van gebouwen moet verbeteren. Een plan dat Westerkwartierbreed gedragen moet worden. Immers, Zuidhorn is straks meer dan alleen Zuidhorn. Tegen de tijd dat Zuidhorn de mooie plannen heeft uitgevoerd, is het onderdeel van de gemeente Westerkwartier. Dus worden steeds meer plannen Westerkwartierbreed uitgewerkt. Na het uitstapje met Onderling Sterk Zuidhorn, de groep die voor de belangen van mensen met een beperking in de gemeente Zuidhorn opkomt, is er al veel veranderd in de gemeente. Het gaat in Zuidhorn om de spreekwoordelijke puntjes op de i. Het openbaar vervoer kan wat beter toegankelijk zijn, een aantal winkels in de gemeente zullen hun entree en indeling moeten aanpassen en misschien dat er nog eens gekeken kan worden naar de website van de gemeente, zodat visueel beperkten nog beter geholpen zijn. Een dag na mijn gesprek met Hatzman liep ik door het centrum van Zuidhorn. Zo slecht doet het dorp het niet. Natuurlijk heeft de PvdA’er gelijk in zijn kritiek. De toegankelijkheid van winkels, gebouwen en het openbaar vervoer is geen service, maar een wet. De overheid, ondernemers en corporaties dienen gewoon aan de voorwaarden te voldoen en hun zaken toegankelijk te maken voor mensen met een beperking. Zaterdag liep ik door mijn eigen woonplaats Leek. Met in gedachten de kwelling van zes jaar geleden.  Opeens lig je daar op een druilerige zaterdagmiddag ergens op een hobbelig voetbalveldje achteraf in Sauwerd. ’t Is ook maar net waar je wilt gaan liggen. Botsinkje gehad. De ambulance is gebeld, want je enkel staat ietwat scheef onder je been. Een ongelukkig einde van een voetbalwedstrijd met een revalidatie van zeven weken tot gevolg. Na een week of drie komen de muren op je af en een mens wil toch wat. Dus regel je een rolstoel, zodat je samen –en met dank aan- je vrouw nog ergens komt. In mijn geval Leek dus. Het dorp dat qua toegankelijkheid -en in vergelijking met Zuidhorn- nog nergens is. In de Liekeblom herinnerde ik mij de worsteling om richting de Dam te komen. Ik herinnerde mij het moment dat ik na twee minuten afgepeigerd voor de Bart Smit zat uit te blazen in mijn tijdelijke rolstoel. Voor de mensen die niet bekend zijn in Leek, dat is zo’n vijfentwintig meter in de verkeerde richting van de Dam. De helling was te machtig. Ik herinnerde mij het moment dat mijn vrouw mij -en de rolstoel- de Samuel Leviestraat over probeerde te drukken richting het Boveneind. En dat ik met mijn gipspoot uit de rolstoel werd geworpen. Het speciaal gemaakte ‘afritje’ van de stoep naar de weg bleek allerminst aansluitend. Straat verzakt? Geultje te diep? Eén van beide. Ik ben het zaterdag, door het gesprek met Hatzman, nog eens gaan bekijken. Zes jaar later en er is niks veranderd. Het enige dat in Leek is veranderd, is een extra hele steile helling vanuit het centrum richting het Vredewoldplantsoen/Lindesteinlaan. U weet wel, dat ‘bruggetje’ waar bussen op vast komen te staan. Het centrum van Leek is een aantal jaren geleden compleet vernieuwd en allerminst verbeterd. Voor een heleboel geld is het hele winkelhart overhoop gehaald met ondoorzichtige gevolgen. Uitritten die gelden als gelijkwaardige kruispunten (maar niet overal) en witte steentjes die misschien wel en misschien niet als zebrapad dienen. Zaterdag keek ik naar het centrum van Leek en besefte wat voor zware belofte de wethouder van Zuidhorn had gedaan. Centrum Leek is een doolhof en haast een onneembare vesting voor mensen zonder beperking, laat staan voor mensen mét een beperking. Langs deze weg dan ook alle gelukwensen voor Bert Nederveen en zijn Westerkwartierbrede belofte. Het toegankelijk maken van het winkelhart van mede-Westerkwartiergemeente Leek voor lichamelijk en visueel beperkte mensen  wordt een ‘dure grap’.
 
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!