Een garage in Briltil
Datum: 1 maart 2013
Tijd: 21:00 uur
Het is donderdagmiddag als de mailbox piept: Brand Bos met een mededeling. Een dag later is de reünie van de Oranje Boys. De reis naar het EK van afgelopen jaar gaat grondig geëvalueerd worden en misschien komen er wel plannen voor volgend jaar. Alles onder het genot van een hapje en een drankje. Gesponsord dit keer, want voor de (onbedoelde) veroorzaakte media-aandacht, kregen de mannen een schaal met hapjes van Slagerij Boersema uit Grijpskerk.
Het is 21:00 uur als de mannen stuk voor stuk binnendruppelen in een garage in Briltil. Het is dezelfde plek waar inmiddels alweer vier jaar geleden het WK in Zuid-Afrika op de voet gevolgd werd. Al snel staat het bier op tafel en voor de Ongenode Gast is er cola. Zoveel zelfs dat Luit Kuipers het glas iedere keer weer volschenkt als het nog maar net leeg is. Gastvrije mensen dus daar in Briltil.
Snel start Brand de laptop op. De mannen scharen zich rond het scherm, maar kijken met een schuin oog naar de televisie. Daar is op dat moment net een voetbalwedstrijd te zien. Ondertussen komen de sterke verhalen los. Die van Tonny Croezen bijvoorbeeld. Het gaat over de trom, hét handelsmerk van de Oranje Boys. Het grote gevaarte ging op de heenweg met gemak mee, maar op de terugweg waren er problemen. “We moesten ineens 300 euro voor dat ding betalen,” zegt Tonny. “Wij natuurlijk meteen met z’n allen naar die balie toe. De chef moest erbij komen en na een paar keer lief lachen mocht de trom, die zei Barabam noemen, ineens voor dertig euro mee. Een koopje!”
De foto’s verschijnen ondertussen op het scherm. Vanuit de trein, het vliegtuig en op de weg. Tonny: “In Oekraïne geldt bij wegwerkzaamheden het recht van de sterkste. In Nederland wordt je keurig naar één baan geleid, maar daar is het drukken. Overal zitten gaten in de weg. Het land is echt heel arm.” Na een lange reis kwam de groep in Charkov aan. Wat ze toen nog niet wisten, was dat hun hotel eigenlijk een hoerenkeet was. “Meteen hebben we de volgende dag een plan de campagne gemaakt, want daar wilden we natuurlijk niet blijven slapen,” lacht Brand.
In de stad zelf wisten de mannen uiteindelijk een eigen fanzone te creëren. Brand: “We mochten met de trom niet de fanzone in. Dat vonden ze te gevaarlijk. Daarom zijn we maar net buiten die plek op een terras gaan zitten. Het werd uiteindelijk de drukste plek langs de route. Iedereen wilde met de trom op de foto of er even op slaan. Af en toe moesten we gewoon een pauze inlassen om bij te komen. In ploegendienst gingen we met ze op de foto.” Terwijl de mannen het verhaal keurig vertellen, verschijnen op het scherm foto’s van schaars geklede vrouwen. “Ja, het was heel zwaar!” lacht Tonny.
Op het scherm gaan de foto’s maar door. In totaal zijn er in de week dat de heren er waren zo’n 1000 gemaakt. Alles en iedereen moest het ontzien als de mannen eraan kwamen. Zo ook een huwelijksfeest. Tonny: “Daar wilden we natuurlijk wel even bij zijn. Samen met de bruid en bruidegom zijn we op de foto gegaan. Ze vonden het fantastisch! Later waren we ook op de verjaardag van een 50-jarige vrouw: weer één groot feest!”
Volgend jaar zouden de heren naar Brazilië willen, maar ze vrezen dat het er niet inzit. Tonny: “Normaal gesproken kost een ticket naar Zuid-Afrika tussen de 600 en 800 euro. Tijdens het WK ging dat omhoog naar 1200 tot 1500 euro. Zo’n zelfde verhoging zit er al aan te komen voor Brazilië. Dat is voor ons gewoon niet te doen. Ook moet je dan eigenlijk twee tot drie weken blijven. Anders kan het gewoon niet uit.” Toch houden de mannen een slag om de arm. “Als we een sponsor vinden, dan gaan we wel. We hebben al bewezen dat we goed reclame kunnen maken. Onze foto’s stonden overal. In alle kranten en ook op de site van Manchester. Het was prachtig!” Mocht het onverhoopt niet lukken, dan wil de groep naar de Olympische Spelen in Sotsji om daar de tien kilometer bij te wonen.
