Een week met de boeren op pad

|
| Foto: |
voorpagina groningen

Over wegblokkades, ME, en vechten voor lijfsbehoud


STREEK - Een weekje met de boeren op pad. Het klinkt avontuurlijk en in zekere zin is het dat ook. Maar daarnaast is het vooral vermoeiend. Het zijn weken waarin boeren maar over één ding kunnen praten: de dreigende stikstofmaatregelen die voor veel boeren het einde van hun levenswerk zullen betekenen. De boeren voelen zich in het nauw gedreven en proberen met de moed der wanhoop elkaar te mobiliseren en in opstand te komen. Als er één ding duidelijk is geworden van het weekje met de boeren, is dat ze dit niet doen voor hun avontuur. Het kost duizenden euro’s aan brandstof. En alsof het niets is: af en aan een etmaal zonder slaap.


Het is maandagochtend als er een berichtje via Whatsapp binnenkomt. Een groep boeren gaat vanmiddag naar Leek en Boerakker om daar de opritten van de A7 te blokkeren, in aanloop naar het stikstofdebat. Het zal duidelijk zijn, de boeren vinden de plannen van de ministers Staghouwer en Van der Wal dramatisch en perspectiefloos. Daarom willen ze van zich laten horen. Op de boerderij wordt koffie gemaakt, broodjes gesmeerd en verzamelen de grote tractoren zich. Het levert lange files op. Ondertussen voeren boeren gesprekken met mensen in auto’s en er is opvallend veel steun voor de actie middels gebalde vuisten en opgestoken armen. Slechts een enkele middelvinger wordt opgestoken. Al snel arriveert de politie. De twee handhavers kletsen gezellig met de boeren en doen geen pogingen de blokkade op te heffen. Er worden balen hooi in brand gestoken als symbool van ons brandende land, is de uitleg van een woordvoerder van de boeren. Dat gaat de autoriteiten te ver en al snel verschijnen er dan twaalf (!) busjes met politie en ME. Eerst wordt de weg bij Leek vrij gemaakt. Vervolgens vertrekken de boeren ook bij Boerakker en geven gehoor aan het ultimatum van de politie. Vertrekken of anders wordt er ingegrepen. De knokploeg van de ME is inmiddels uit de busjes gekomen om te laten zien dat het menens is. De boeren maken de weg weer vrij en vertrekken. “We hebben geen enkele intentie te gaan vechten, maar duidelijk maken dat er sprake is van een noodsituatie,” is de reactie van een boerenwoordvoerder. Het is dan 17:00 uur. Terug op de boerderij wordt er gegeten. De boerin zorgt voor iedereen en in een melkbus kan een vrijwillige bijdrage gedropt worden. Er wordt druk overlegd. Naar huis of nog een actie. Om een lang verhaal kort te maken: om 20:00 uur vertrekt weer een stoet trekkers om de A7 bij Boerakker op te gaan. Een colonne van zestig voertuigen voert een ‘langzaam aan’ actie uit. Tegen middernacht is het klaar met de acties. Een boer vertelt dat hij nu aan het werk gaat. Bomen snoeien voor Rijkswaterstaat ‘Kan alleen in de nacht’. Weer een andere boer is al weg om andere werkzaamheden te gaan doen. “Geld bijverdienen om het bedrijf in stand te houden’. Terug op de boerderij wordt een drankje gedaan, nagepraat en plannen gemaakt. Dan naar huis, diep in de nacht om na een paar uurtjes slaap er de volgende dag weer vol tegen aan te gaan.


De volgende dag wordt er een brandbrief aan de burgemeesters van het Westerkwartier en het Hogeland aangeboden. Er wordt koffie gedronken en boeren proberen met de moed der wanhoop de burgervaders hun problemen en zorgen onder de aandacht te brengen. Sommige boeren kunnen hun tranen niet bedwingen. Een dag later gaat er een groepje tractoren naar het provinciehuis in Groningen. Ze hebben een kar grond mee die wordt leeg gekieperd voor de deur. “Het is de enige grond die jullie van ons krijgen”, staat er op het bordje dat in de aarde wordt gezet. De aarde wordt op een zeiltje gegooid zodat het na de actie weer netjes kan worden opgeruimd. Een actie die wordt gefaciliteerd door de politie, waar toestemming voor is verleend en die keurig verloopt. En weer vertellen de boeren hun verhaal. Weer tranen. En weer de grote vraag: ‘Zal het helpen?’ ‘s Middags stemt de Tweede Kamer over het wetsvoorstel stikstof. Dat wordt aangenomen. Grote acties werden verwacht maar bleven uit. De groepsapps blijven stil. De boeren zijn murw. Ze ogen verslagen. Ieder verwerkt het op zijn eigen manier. Boeren zijn goed op het land en met koeien, maar emoties zijn niet hun vakgebied. Maar na een nachtje slapen zijn ze terug. Een nieuwe demonstratie bij het natuurgebied ‘Het Roegwold’ bij Siddeburen. Er zijn maar liefst tussen de 200 en 225 landbouwvoertuigen en een kleine 1000 mensen aanwezig en er is gratis cola en bittergarnituur. “Wij hebben samengewerkt met de provincie om het natuurgebied aan te leggen en er is afgesproken dat wij ook in de toekomst niet te maken zouden krijgen met maatregelen. Wat blijkt? Het tegendeel. We moeten hier enorm reduceren”, aldus één van de aanwezige boeren. Een andere boer klimt op de trekker om de menigte toe te spreken en moed in te praten. De boodschap is, hou elkaar vast, geef niet op en we zijn niet alleen. Het samenzijn duurt een half uur. De heen- en terugreis 4 uur. Onderweg wordt de koers gewijzigd. Er is een uitnodiging een hamburger te eten bij een evenement. Daar zijn nog veel meer boeren. Even ontspannen met een biertje en een hamburger om alweer na middernacht naar huis te gaan. Om er in de ochtend wéér vroeg uit te gaan. Een weekje met honderden kilometers in de wielen. De heenreis naar Stroe duurde voor sommigen zelfs tien uur! Honderden euro’s armer door alle brandstofkosten, ogen waar de vermoeidheid pas laat op de dag uit wegtrekt. En toch staan ze er iedere ochtend weer. Het moraal van de boeren kent vele levens. Waarom? Hun levenswerk staat op het spel. ‘Boeren geven nooit op’. Waar deze slogan van FC Groningen vandaan komt werd afgelopen week heel helder.


|

UIT DE KRANT

Lees ook