Eigenaresse Hayemaheerd over opvang Oekraïners: ‘Ik zou het zo weer doen’

Afbeelding
Nieuws

OLDEHOVE – In Oldehove arriveerde begin maart de eerste groep vluchtelingen uit Oekraïne. Ze werden gehuisvest in de Hayemaheerd en kortgeleden verplaatst naar de in allerijl in gereedheid gebrachte opvanglocatie nabij het museumplein in Grootegast. Wil Hoogeboom, eigenaresse van de Hayemaheerd richt zich intussen weer op de reguliere activiteiten in haar bedrijf. “Ik zou het zo weer doen”, is ze stellig over de weken die achter haar liggen. “Ik heb er geen moment spijt van gehad”.


De verwachting was dat vooral moeders met kinderen tijdelijk in de Hayemaheerd zouden worden opgevangen, maar er arriveerden vooral jongeren, waarvan een groot deel niet de Oekraïense nationaliteit heeft. “Oekraïne is een internationaal georiënteerd land, waarin de universiteiten hoog staan aangeschreven. In verband met de lagere kosten, kiezen veel buitenlandse studenten ervoor om in Oekraïne te gaan studeren. Oekraïne stelt zich bovendien open voor hoogopgeleide mensen. Toen de oorlog uitbrak, vluchtten ook veel niet-Oekraïners, die daar overigens in sommige gevallen al jarenlang woonden en werkten”, verduidelijkt Wil. “In de groep bevonden zich ook mensen, die vanuit andere landen naar Oekraïne waren gevlucht en daar asiel zochten. Het mag duidelijk zijn dat ook deze mensen het land wilden ontvluchten toen de oorlog uitbrak”.


Het verblijf van de groep vluchtelingen in haar feest- en vergaderboerderij met hotelfunctie, is volgens Wil goed verlopen. Ze vertelt “Het was natuurlijk een groot voordeel dat wij in ons bedrijf gewend zijn om met groepen te werken en daarvoor te zorgen. De grootte van de groep was ook werkbaar en te overzien. Meer dan 30 of 40 personen tegelijk opvangen is in mijn optiek niet goed mogelijk. Het is belangrijk om iedereen aandacht te kunnen geven en in te kunnen spelen op de problemen en behoeften die er spelen. In de eerste week waren de mensen vooral ‘dof’ en gesloten. In de tweede week veranderde dat en begonnen ze te praten en te vertellen. En na drie weken ontstond er een soort groepsgevoel en brak ook de lach weer wat op hun gezichten door. De meesten worstelen met dilemma’s. Dat geldt vooral voor de vluchtelingen die niet over een Oekraïens paspoort beschikken. Zij kunnen in Nederland vooralsnog geen beroep doen op een permanente status. Het zijn zogenaamde ‘derdelanders’ en de overheid weet nog niet precies wat ze met deze groep moeten doen. Dat geeft onzekerheid en levert spanningen op.”


“Het was vooral de eerste weken duidelijk te merken dat de mensen uit een zeer bedreigende situatie kwamen. Er was sprake van zowel lichamelijke als psychische klachten, zoals darmontstekingen, hyperventilatie en paniekaanvallen. Ook openbaarden zich bij enkele mensen ptss verschijnselen. Ik ben zeer content met een groep vrijwilligers hier uit dorp, die hebben meegeholpen om alles in zo goed mogelijke banen te leiden. Hen was geen moeite te veel. Voor de gemeente was dit alles nieuw en dat was wel te merken. Er lagen geen draaiboeken klaar en alles moest in no-time geregeld worden. Daardoor kookte het wat over, maar desondanks is alles wel op z’n pootjes terechtgekomen en zijn we er met elkaar in geslaagd om de vluchtelingen goed op te vangen. Dat krijgt vast en zeker een goed gevolg in Grootegast. Ik ben daar wezen kijken en het is bewonderingswaardig wat ook daar in korte tijd is gerealiseerd”, is ze lovend. “Wel vind ik dat het wat aan privacy ontbreekt. Iedereen moet volgens mij wel de mogelijkheid hebben om zich bij tijd en wijle terug te kunnen trekken uit de groep en daarvoor een eigen plekje te hebben. Maar ook dat komt nog wel schat ik in”.


De bevindingen en ervaringen en Wil werden onderschreven door twee vluchtelingen, die vanuit de stad Kiev naar Nederland zijn gevlucht en ruim een maand in de Hayemaheerd werden opgevangen. De korte in het Engels gevoerde conversatie leverde de volgende indrukken op. Grace en James, beiden 28 jaar oud, komen beiden uit Nigeria. Ze zijn geen partners van elkaar en hebben Nigeria verlaten omdat daar de situatie voor hen ook dreigend was. Toen de eerste bommen vielen, zijn ze met een taxi de stad Kiev ontvlucht. Ze hebben lange afstanden te voet afgelegd. Langs de route was er sprake van een grote mensenmassa. Her en der lagen mensen langs de weg te slapen. Via de stad Lviv bereikten ze dagen later de grens met Polen. Omdat Polen dichtbij Oekraïne ligt, besloten ze verder te gaan en kwamen ze uiteindelijk in Nederland aan. Ze zijn heel dankbaar dat ze in Oldehove zijn opgevangen en ook voor de manier waarop. Ze voelden zich er veilig en welkom. Hoe hun verdere toekomst eruit ziet weten ze niet, maar dat is ook niet hun eerste zorg. Ze hopen dat er een passende oplossing komt, waarbij een verder verblijf in Nederland een welkome optie zou zijn.

UIT DE KRANT