Feuilleton: Wytze Keuning: Te Vroeg

Ik proat plat

Derde van de feuilleton ’Te vroeg’ van Wytze Keuning.  
 


Trientje, de moeke van Gele, zit ien t aarmenhuus en lijt op staarven. Heur zeun is as de dood dat de dioakens met het bezit van Moeke op de loop goan. Hij is bij heur op bezoek west en het alvast de kleren van t olde minskje metnommen. Zo laang zil ze t immers niet meer moaken.


                                       -----------


Mor olle Trientje was toai, ze knapte, tegen alle verwachtingen ien weer op en vittien doagen loater was ze zover opknapt dat de dokter weer hoop kreeg. “Nog een week Trientje, dan lopst weer as n kieviet”, zee der gekaanstekend. Gees en de Gele leufden dat er t zee om t olske te troosten. n Poar week loater kwam de dokter vrolek ien huus stappen.  “Vandoag der even n half uurke of, dan kin t berre ok even luchten. Verzichteg aan, volgende week lopst weer deur t dörp”. Trientje stroalde, heur tandeloze mond wiedwoagen open. En die middag zol ze van t berre ofkommen, Boukje hielp heur.


t Moagere olle wiefke zat overinne ien t armoedege berre, n kussen met bonte sloop ien e rug. “Eerst de kam Bouk”. Boukje gaf heur de kam en met n prut beweging kamde ze heur hoar achterover en stopte ze t vot ien n wit mutske. “En nou, mien kleren” lachte ze.  “Ja, mor woar bennen ze....., ik zie ze nargens” “Ien de kast...he...he...he... ik zal zulf wel kommen”, riep Trientje vrolek bij t idee dat ze weer ien heur rieten stoel achter de toavel zitten kon. “Nee, nee, blief der mor, k zel zuken”. Boukje zöcht en zöcht, de kasten wadden leeg, de kleren vot. Trientjes olle gezicht wer nog grauwer. Ze kwam toe t berre uut, was host vallen mor Boukje vong heur nog net op tied op en zette heur op n stoel. Stief hiel ze de arms veur de borst klemd. Een hoestbui dee heur hiele lief trillen. Dan zucht ze. Wat was dat nou? Heur kleren vot?!


“Boukje, Boukje, woar bennen ze?” De vrije arm vloog noar heur heldere mutske en krampachteg greep ze t vast, kneep er ien , scheurde der aan, totdat t ofvloog en heur grauweg-witte hoaren wild om e kop vlogen. “Boukje, woar?” Verder kwam ze niet en met grote, wiede klootogen keek ze Boukje aan. En ieneenent docht ze aan de Gele en de dichte gerdientjes en t zachte gestommel ien t koamerke.


“God, Boukje.... de Gele.... o God!” Hiemend viel ze del op n stoel. t Angstzwit poarelde op heur volleg gezicht, krampachteg kneep ze heur moagere handen om Boukjes arm. Dizze zeulde, zo goed as ze kon, olle Trientje weer op berre. En olle Trientje lag er weer! Strak keken heur, bleekrode ogen omhoog noar de duustere zolder, gien spier ien heur gezicht bewoog. Nou en dan trilde heur onderlip, dan was ze weer stil. Heur arms lagen krachteloos over t dek.


Boukje wist niet wat ze doen most. Zo gauw heur olle pootjes t toelieten sukkelde ze noar de dokter. Mor die was vot, pas tegen de oavend kwam er del. “Wat nou Boukje” vroeg er angsteg. Boukje vertelde wat of der gebeurd was en dokter onderzöcht t olle wiefke. De polsslag werd al zwak. “Kleren zallen wel niet meer neudeg wezen Boukje”.  Soavends overleed olle Trientje zoas ze vanof de middeg leit had. De Gele kwam niet op de begroafenis. “Goa doe der mor hin, t was dien moeke” had der tegen Gees zeid.


Mientje : De dood dat is een gloeperd en pakt dij zo mor bij de poeperd!

UIT DE KRANT