“Wie ersint man das?”
ADUARD – Dit is zo’n verhaal wat je waarschijnlijk nooit meer in je leven hoort. Het is er zo één dat bijna niet voor te stellen is en al helemaal niet te bedenken is. “Wie ersint man das?”, zegt de Duitse Christian Wagner dan ook hoofdschuddend afgelopen week. Hij bracht een door hem gevonden flessenpost afgelopen week terug naar de thuisbasis in Aduard. Let wel: de brief was maar liefst veertig jaar onderweg geweest.
Toen Mike van Beusekom, toen nog Postema, tien jaar oud was, schreef zij op de trap in haar ouderlijk huis aan de Burgemeester van Barneveldweg een brief om in een fles te stoppen. Het was niet een simpel ‘hallo’, maar Mike schreef een kantje vol waarin ze afsloot graag te willen weten wie de lezer van deze brief zou zijn. Een vraag die Christian niet onbeantwoord kon laten.
“Ik kon het me eigenlijk niet eens meer herinneren”, vertelt een verbaasde Mike. “Ik werd door Christian benaderd op Facebook. Ik wist al niet eens dat daar een postvak in was”, voegt ze er lachend aan toe. Ze ontdekte zijn mail dan ook pas een aantal weken nadat hij hem verstuurd had. Het briefje had hij bijgevoegd als bijlage en daarover kon volgens Mike geen twijfel bestaan: “het was mijn handschrift”. “Ik werd er koud van; was totaal overrompeld.”
Ze spitte in haar geheugen en dat van haar ouders en haar zusje. Vader Toby weet zich de flessenpost nog goed te herinneren. “Ik had wel vaker gekke ideeën”, vertelt hij, “dus ik zei: schrijf maar een briefje.” Hij weet zich ook nog het moment van de ‘tewaterlating’ voor de geest te halen. “Wij hebben twintig jaar een caravan op Ameland gehad. De reddingsboot werd in die tijd nog met paarden het water in getrokken. We besloten dat vanaf het water te bekijken en daarna zijn we gaan vissen. Dat is het moment geweest.” Zus Jackelien kijkt verbaasd naar haar vader. “Ja, met dit verstand is nog niks mis”, lacht hij. Zelf kan Jackelien zich het moment ook nog maar al te goed herinneren. Zij was namelijk ziek en terwijl Mike op de trap haar brief zat te schrijven, onder andere over haar zieke zus, werd Jackelien in de naastgelegen keuken door de dokter onderzocht. “En of ik me dat nog kan herinneren”, lacht ze. “En de dokter ook. Ik moest een spuit krijgen, maar dan wilde ik hem eerst een spuit geven.” Moeder Diny knikt instemmend. “En ze drukte die naald er zo hard in bij hem, dat hij er wit van werd.”
Er klinkt vandaag alleen maar gelach in de bewuste keuken. Mike woont namelijk weer in haar ouderlijk huis en ontvangt in deze keuken, nu veertig jaar later, de Duitse Christian en zijn vrouw Gertrud om antwoord te krijgen op die ene vraag: ‘wie ben jij’. En wie is hij? “Ik ben 57 jaar, getrouwd, heb twee kinderen, hou van muziek, ben ‘Fahrdienstleiter’ en ‘ein nettes mensch’,” ratelt hij in rap Duits. Hij en zijn vrouw wonen in Bremen en hadden er graag een ritje voor over om de brief weer terug te brengen bij zijn eigenaar. “Eerlijk gezegd was ik de brief helemaal vergeten. Ik heb hem twintig jaar geleden al gevonden, maar hij is ergens in een la beland en pas laatst vond ik hem weer. ‘Jetzt musst es sein’.” Om Mike te vinden, was dankzij het internet geen moeilijke opgave meer. “Alles tezamen een uur”.
En de brief? “Die blijft hier”, haast Mike zich te zeggen. “Ik ga hem inlijsten en een mooi plekje geven.” Van de lange tocht die hij gemaakt moet hebben, volgens Toby zeker langs elf eilanden kan het niet vertellen; wél van het feit dat alles mogelijk is.
