Geert Zijlstra over ‘sturen in de mist’
STREEK – Het afgelopen jaar schreef Geert Zijlstra, verhalenverteller en muzikant in het Westerkwartier, meerdere malen een blog over de coronasituatie in het Westerkwartier en de rest van Nederland. Tevens deelde hij zijn ervaringen over het thuiswerken, wat hij al sinds maart 2020 doet. Ook dit jaar gaat hij door met het schrijven van zijn blogs. In de blog van deze week kijkt hij terug op de afgelopen maand.
‘We moeten sturen in de mist’, riep Mark Rutte vorig jaar keer op keer toen de Corona-paniek uitbrak en het hele land vragend naar Den Haag keek, om de stalorders op te volgen. ‘Kapjes op, kapjes af’, ‘Terrassen open, terrassen dicht’, kwam er met horten en stoten uit de kelen van de staatslieden en als eenvoudige burger en hardwerkende ondernemer kon je er vaak geen touw aan vast knopen. Dan had Mark ineens het stuur weer een kwart slag gedraaid en moest je opnieuw richten.
Hoe dan ook, de (zwalkende) koers die gevolgd is, heeft er niet toe geleid dat we van de Corona-dreiging af zijn. Sterker nog, het aantal besmette personen neemt weer toe, er komen voortdurend nieuwe varianten van Corona boven water en we priegelen met de avondklok. Nog steeds stuurloos? Nou net iets minder als die boot in het Suezkanaal en we zitten nog niet klem tussen beide oevers, maar we varen ook zeker niet voor de wind.
De avondklok start nu om 22:00. Heb je net tijd om na het eten nog even op visite te gaan. Moet je wel om half tien naar huis, maar dat is te doen. Maar of het nou helpt om het aantal sociale contacten te verminderen. Ik zou zeggen na zes uur niet meer van het erf af. Ga lekker tuinieren, in de avondzon zitten of kijk naar de wonderbaarlijke verrichtingen van Oranje.
We zitten midden in het vaccinatieprogramma, waarvan de einddatum zo zacht als boter lijkt. ‘We hebben spuiters genoeg, maar onvoldoende vaccins, dus we willen wel sneller maar kunnen niet!’ Andere landen namen vorig jaar een kloek besluit om medicijngiganten enorm te stimuleren om onderzoek te doen en zich voor te bereiden op massale productie. Mits ze dan maar de garantie kregen dat hun land vooraan in de rij zoeken staan bij het uitdelen. Kijk maar naar de Britten.
Nederland hield hand ‘stief op e knip’ en ging er van uit dat er wel ‘iets van de wagen zou vallen’ en dat we daarmee die 17 miljoen inwoners wel konden bedienen. Leveringen stokten, er zijn twijfels over de bijwerkingen van de vaccins die wel beschikbaar zijn en we komen om in wachttijden bij de GGD en bijzonder onpraktische vaccinatiestraten. Ik ben bang dat we aan het eind van de dag flessen vol door de gootsteen moeten gieten vanwege de houdbaarheidsdatum. ‘Maar we doen het zeeeeer zorgvuldig!’, roept Hooggehakte Hugo steeds. Daar heb je nogal wat aan als de vierde golf straks uitbreekt, slechts een beperkt deel van de burgers gevaccineerd zijn en de het ziekenhuispersoneel voor de vierde keer een ‘rechtse hoek’ te verduren krijgt.
Maar verder gaat alles goed. Na een jaar ben ik goed gewend geraakt aan het thuiswerken. Ik wandel en fiets tot ik ‘een ons weeg’ en geniet van de voorjaarszon. Op de fiets heb ik geleerd dat willekeurig aan het stuur draaien je ook op plaatsen brengt, waar je eerder nog geweest bent. Leuk en spannend! Ik vermaak me wel, maar zou graag zien dat de mensen om me heen weer toch wat meer ruimte krijgen en dat we weer eens gezellig voor publiek een verhaal kunnen vertellen of een liedje zingen. We blijven toch sociale wezens, die maar moeilijk kunnen wennen aan anderhalf meter en stuurloosheid.
