Gemeentedichter Suzan Bosch neemt afscheid
kleintje cultuur
BUITENPOST – Het is nog wennen voor kunstenares en dichter Suzan Bosch. De afgelopen tweejaar was zij het poëtische hart van de gemeente Achtkarspelen. Een mooie positie die zij met verve heeft bekleed, maar nu toch echt uit handen heeft moeten geven aan haar opvolger Meindert Talma. “Het is nog even wennen om te spreken in de verleden tijd”, geeft Suzan ruiterlijk toe. “Ik heb het met zeer veel plezier gedaan.”
Afgelopen week nam de veelzijdige kunstenares afscheid op de plek waar het ooit ook begon: op het gemeentehuis van Achtkarspelen in Buitenpost. “Daar heb ik in 2014 mijn vuurdoop gehad”, vertelt ze. “Als gemeentedichter word je bij speciale gelegenheden uitgenodigd en gevraagd op je daar wilt komen dichten. Het afscheid van de vorige raadsleden en de installatie van de nieuwe leden van raad was mijn eerste opdracht als gemeentedichter.” Dat lijkt ons een lastig onderwerp, wat ook blijkt uit het verhaal van Suzan. “Ik heb er inderdaad lang over zitten nadenken”, lacht ze. “Totdat de inspiratie zomaar ineens op kwam zetten tijdens het auto rijden. Bij Gerkesklooster heb ik de wagen aan de kant gezet en ben meteen op mijn tablet gaan zitten tikken.” Zo politiek als het begon is het overigens niet gebleven. De voormalige gemeentedichter heeft onder meer mogen dichten op de uitreiking van de ondernemersprijs, tijdens de burendag en de lintjesregen. “Allemaal verschillende onderwerpen die ervoor hebben gezorgd dat er een gemêleerde verzameling gedichten is ontstaan, die wel allemaal één ding met elkaar gemeen hebben.” Het doel van Suzan Bosch is namelijk het zoeken van verbindingen. “En dat kan uitstekend via poëzie”, legt ze uit. “Zo was er in De Kruidhof een brunch voor nieuwkomers in de gemeente. Daar heb ik een gedicht over gemaakt. Over hoe men zich kan openstellen voor nieuwkomers. Dat heeft een aantal mensen zichtbaar ontroerd. Daaruit spreekt voor mij dan weer de waardering, mensen zichtbaar kunnen raken.” Dat zij haar positie als gemeentedichter goed heeft bekleed bleek ook wel tijdens haar afscheid. Daar waar men normaal gesproken met twintig gasten wel klaar is, kwamen er vijftig personen naar het gemeentehuis om Suzan uit te zwaaien. “Ook daar bleek dat ik wel wat heb weten te bereiken”, zegt Suzan. “Zo kwam er een vrouw naar mij toe die tijdens de lintjesregen een lintje had gekregen. Zij vertelde mij dat het lintje netjes opgeruimd in de la ligt, maar dat mijn gedicht nog altijd op de muur hangt.” Waardering dus. De ultieme beloning voor de gemeentedichter die inmiddels afgezwaaid is. In een zwart gat valt ze overigens niet. Suzan: “Nee hoor! Er is nog genoeg te doen. Ik doe meer dan alleen dichten. Als kunstenaar ben ik niet alleen met woorden bezig, maar ook met vezels, zoals papier en vilt.” De keuze voor juist die materialen is geen toeval. “Vilt en papier bestaan uit vezels”, vertelt Suzan. “Vezels zoeken verbinding met elkaar. Willen op een logische wijze één geheel vormen.” En daarmee is de cirkel rond. Verbinding is het magische woord in het kunstenaarsbestaan van de voormalige gemeentedichter van Achtkarspelen, die in haar voorwoord mooie afscheidswoorden sprak: “Het gemeentedichterschap is mij een groot genoegen geweest. Het heeft me als mens verrijkt, en het heeft zowel mijn creativiteit als mijn thuisgevoel in Achtkarspelen een grote impuls gegeven. Zo beschouwd ben ik zelf het levende bewijs van mijn overtuiging, dat mensen onderdeel van een gemeenschap kunnen worden door hen de gelegenheid te geven van betekenis te zijn op een manier die bij hen past.”
Foto: Binne Katstra
Afgelopen week nam de veelzijdige kunstenares afscheid op de plek waar het ooit ook begon: op het gemeentehuis van Achtkarspelen in Buitenpost. “Daar heb ik in 2014 mijn vuurdoop gehad”, vertelt ze. “Als gemeentedichter word je bij speciale gelegenheden uitgenodigd en gevraagd op je daar wilt komen dichten. Het afscheid van de vorige raadsleden en de installatie van de nieuwe leden van raad was mijn eerste opdracht als gemeentedichter.” Dat lijkt ons een lastig onderwerp, wat ook blijkt uit het verhaal van Suzan. “Ik heb er inderdaad lang over zitten nadenken”, lacht ze. “Totdat de inspiratie zomaar ineens op kwam zetten tijdens het auto rijden. Bij Gerkesklooster heb ik de wagen aan de kant gezet en ben meteen op mijn tablet gaan zitten tikken.” Zo politiek als het begon is het overigens niet gebleven. De voormalige gemeentedichter heeft onder meer mogen dichten op de uitreiking van de ondernemersprijs, tijdens de burendag en de lintjesregen. “Allemaal verschillende onderwerpen die ervoor hebben gezorgd dat er een gemêleerde verzameling gedichten is ontstaan, die wel allemaal één ding met elkaar gemeen hebben.” Het doel van Suzan Bosch is namelijk het zoeken van verbindingen. “En dat kan uitstekend via poëzie”, legt ze uit. “Zo was er in De Kruidhof een brunch voor nieuwkomers in de gemeente. Daar heb ik een gedicht over gemaakt. Over hoe men zich kan openstellen voor nieuwkomers. Dat heeft een aantal mensen zichtbaar ontroerd. Daaruit spreekt voor mij dan weer de waardering, mensen zichtbaar kunnen raken.” Dat zij haar positie als gemeentedichter goed heeft bekleed bleek ook wel tijdens haar afscheid. Daar waar men normaal gesproken met twintig gasten wel klaar is, kwamen er vijftig personen naar het gemeentehuis om Suzan uit te zwaaien. “Ook daar bleek dat ik wel wat heb weten te bereiken”, zegt Suzan. “Zo kwam er een vrouw naar mij toe die tijdens de lintjesregen een lintje had gekregen. Zij vertelde mij dat het lintje netjes opgeruimd in de la ligt, maar dat mijn gedicht nog altijd op de muur hangt.” Waardering dus. De ultieme beloning voor de gemeentedichter die inmiddels afgezwaaid is. In een zwart gat valt ze overigens niet. Suzan: “Nee hoor! Er is nog genoeg te doen. Ik doe meer dan alleen dichten. Als kunstenaar ben ik niet alleen met woorden bezig, maar ook met vezels, zoals papier en vilt.” De keuze voor juist die materialen is geen toeval. “Vilt en papier bestaan uit vezels”, vertelt Suzan. “Vezels zoeken verbinding met elkaar. Willen op een logische wijze één geheel vormen.” En daarmee is de cirkel rond. Verbinding is het magische woord in het kunstenaarsbestaan van de voormalige gemeentedichter van Achtkarspelen, die in haar voorwoord mooie afscheidswoorden sprak: “Het gemeentedichterschap is mij een groot genoegen geweest. Het heeft me als mens verrijkt, en het heeft zowel mijn creativiteit als mijn thuisgevoel in Achtkarspelen een grote impuls gegeven. Zo beschouwd ben ik zelf het levende bewijs van mijn overtuiging, dat mensen onderdeel van een gemeenschap kunnen worden door hen de gelegenheid te geven van betekenis te zijn op een manier die bij hen past.”
Foto: Binne Katstra