Gerrit Post, de man ‘met de helm’, 55 jaar in Zonnehuis
ZUIDHORN – Iedereen
in de buurt van het Zonnehuis of de dierenweide in Zuidhorn kent hem. Bij de
dierenweide voelt hij zich thuis en loopt hij dagelijks uren lang met zijn rollator
rondjes. Vaak in zijn rol als omroeper en kondigt hij programma’s van de KRO,
NCRV en de VARA aan: Gerrit Post. Spastisch, 72 jaar en slechtziend, maar
verder goed bij de pinken. Afgelopen zaterdag
vierde hij een zeer bijzonder jubileum. Al 55 jaar woont hij in het
Zonnehuis. Prachtig, maar daar is niet alles mee gezegd.
Waarschijnlijk is hij de langst wonende bewoner die het verzorgingstehuis
kent. Een mooi jubileum met ook een triest randje. Want hoe hij het er ook naar
de zin heeft, soms mist hij het gewone leven en is hij de lange eenzame dagen
met de luisterboeken, de radioprogramma’ s en de stilte zat. “Ik zit hier
heel erg lang en heb veel meegemaakt hier”, laat Gerrit weten. “Maar ik mis
best vaak de gewone dingen. De dagen duren erg lang. Zelf even ergens naar toe
kunnen gaan, een vrouw die eten voor me maakt, een knuffel. Ik ben altijd
afhankelijk van andere mensen. Dat is niet altijd even leuk. Soms heb ik
behoefte aan een serieus gesprek over wat er allemaal gebeurt in het leven en
de wereld. Maar mensen hebben geen tijd. De mensen die me verzorgen hebben het
heel erg druk. Er zijn altijd te weinig mensen. Vroeger was het gemoedelijker.
Waren er meer mensen en meer tijd. Dat was leuker. Maar ik snap het wel. Het
draait om geld en er is steeds minder geld om ons te verzorgen.” Jacoba,
de IG Verzorgende die Gerrit al 32 jaar kent, herkent zijn verhaal maar al te
goed: “De zorg is in de loop van de jaren een stuk complexer geworden.
Vroeger hadden en kregen we wel tijd om eens met een bewoner een stukje te
wandelen of een praatje te maken. Die tijd is er nu niet meer. We werken
minstens zo hard en ik denk nog harder, maar we besteden meer tijd aan
administratie en minder aan de mensen.
Zo zou het niet moeten zijn. Dat is wrang voor ons maar helemaal voor de mensen
die we verzorgen.” Aan Gerrit bewaart ze veel goede herinneringen.
“Gerrit is natuur Gerrit, de man met de helm. Iedereen kent hem. Vroeger
was er Zonnehuisradio op de woensdagmiddag en was Gerrit daar aan het plaatjes
draaien die iedereen in het Zonnehuis dan kon meeluisteren. Dat was een leuke
tijd. “
“Soms zou ik ook wel eens twee keer in de week willen douchen”
Ondanks zijn soms lastige levenssituatie overheerst bij Gerrit dankbaarheid. Er zijn mensen die met hem zwemmen, die hem naar de zondagavondzang brengen, die met hem door de omgeving fietsen of met de rolstoel door het dorp rijden. Zo wordt de wereld van Gerrit een beetje groter en maakt hij nog eens wat mee. Een visje bij visboer Nienhuis, een patatje in het cafetaria, een kopje koffie bij Frank Meester en vorige week zat Gerrit zelfs op een schommel. Hij schatert het uit wanneer hij daaraan terug denkt: “Dat heb ik alleen heel vroeger eens gedaan. Dat was heel erg leuk. Ik hou echt van gek doen. Hoe gekker hoe leuker.” En Gerrit deed onlangs nog iets dat hij in zijn hele leven nog niet eerder deed. “Ik ben bij een voetbalwedstrijd geweest, van de vv Zuidhorn. De zon scheen en het was heerlijk weer. Ik kon niet veel van de wedstrijd zien, maar dat kan me niet schelen. Al die mensen en het gevoel er uit te zijn. Gewoon het lawaai. Ik vond het zo jammer dat de wedstrijd was afgelopen. Ik had er wel tot maandag willen blijven zitten.”
Al 55 jaar zorgen mensen voor Gerrit. Dag in dag uit. Voor die mensen heeft Gerrit nog iets te zeggen: “Ik had graag ook een normaal leven gewild, maar dat deze mensen me al zo lang helpen, vind ik fantastisch. Die werken hard en zijn de belangrijkste mensen in mijn leven. Daar ben ik ze hartstikke dankbaar voor. Ik hoop dat de regering meer geld gaat geven aan de zorg zodat er weer meer tijd komt voor mensen in verpleeg- en verzorgingstehuizen. Voor een praatje, voor aandacht. Dat is zo belangrijk. Ik kan nu één keer in de week douchen, maar soms zou ik ook wel eens twee keer willen.’