Gunnar is 31e pup die de Pijpkers tot blindengeleidehond opleiden

‘Ik hoop dat ik de hondjes kan blijven opleiden’

ADUARD – Marieke en Roelf Pijpker hebben sinds 2004 al dertig blindengeleidehonden opgeleid. Als puppypleeggezin zijn ze vooral actief in de spoedopvang voor hondjes waar heropvoeding nodig is. Gunnar is nummer 31 die door het echtpaar met veel rust en geduld voorbereid wordt op de scholing van de KNGF. Een bijzondere prestatie waar het tweetal zelf vrij nuchter naar kijkt. Onlangs nog mocht Marieke een Koninklijk Onderscheiding in ontvangst nemen voor de inzet voor het KNGF. Of er na Gunnar ook een hondje nummer 32 volgt, is nog onzeker. Marieke kreeg onlangs de keiharde diagnose MS.

‘In dit huis moet je niet met driedelig pak binnen willen komen’, lachen Marieke en Roelf als hond Gunnar bezoekers vrolijk begroet. Deze zwarte labrador haalde Roelf onlangs ergens in het westen van het land op toen KNGF de Pijpkers liet weten dat hij zo snel mogelijk bij zijn pleeggezin weg moest worden gehaald. Van het vele blaffen wat Gunnar de eerste dagen in Aduard deed, is al niks meer te merken. Met veel rust en voorspelbaarheid is het een tevreden hondje wat graag al zijn speeltjes showt aan de nieuwkomer in zijn huis. In de gang hangt een eregalerij met Gunnar’s voorgangers. Daar prijken de foto’s van de andere labradors, sommige amper uit elkaar te houden. Sinds 2004 zijn dat er dus al dertig.

‘We hadden zelf een hond, ons eigen Frankje’, blikt Marieke terug. ‘Dat was een blonde labrador. We wilden er graag eentje bij, maar een hond is duur, dus keken we naar een hulphond of een blindengeleidehond om op te leiden. Oh, die allereerste hond’, begint ze te lachen, ‘die wilde helemaal niks. Hij had alleen maar oog voor de visboer, maar werken, ho maar! De tweede hond had ook wat herderbloed erin en die deed wel precies wat ie moest doen.’ En zo kwam het balletje aan het rollen en goed ook. Opgeleid om de honden klaar te maken voor scholing door het KNGF zijn de Pijpkers niet. Maar gezien hun staat van dienst zijn ze er erg goed in. Marieke wijt het aan de rust en duidelijkheid. ‘Die eerste zes weken doen we vaak helemaal niks. Dan is het echt resetten en langzaam opbouwen.’ Al vrij snel werd het gezin ingezet voor de spoedopvang van pups die heropgevoed moesten worden en dat vergt meer. ‘Een pup kun je zo vormen als je wilt, maar als je pech hebt tref je bij het heropvoeden een meubel waar je niks mee kan. Oh, ik weet nog’, blikt ze terug, ‘dat we een hondje hadden die helemaal in zichzelf gekeerd was. Eigenlijk zo sneu. Nam ik altijd een trommeltje met lekkers mee, zodat het ook verrassend zou blijven wat voor lekkers ze kreeg onderweg. En dan moest ik altijd zo met een hoog stemmetje praten’, doet ze voor. ‘Maar over het algemeen doet de donkere stem van Roelf het beter.’

De labrador is een ras waar ze hun hart aan verknocht hebben. ‘Altijd enthousiast en snel lerend. We hebben één keer een herder gehad, dat vond Roelf wel leuk, maar die was zo op de baas gericht. Had ik altijd het gevoel dat ik er voor niks bij liep.’ De blije labrador heeft ook nadelen. ‘Vooral die blonde labradors, die wil iedereen wel knuffelen’, vertelt Marieke. ‘Dan zeg je: niet aanhalen, maar anderen kunnen het toch niet laten.’ Ze leren de hondjes die ze in huis hebben basisvaardigheden die nodig zijn als blindengeleidehond zoals poepen en plassen in de goot, niet achter balletjes aan gaan en niet zwemmen, het negeren van andere honden en ze nemen ze mee in bus, tram en trein. Na een periode bij deze familie worden de hondjes gekeurd of ze de opleiding bij het KNGF in Amstelveen in kunnen gaan. Hoewel ze met liefde en plezier voor elk hondje zorgen, hebben ze geen moeite met het afscheid. ‘Doe maar weer een nieuwe dan’, lacht Marieke. ‘Ik vind het lastiger dat ze afgekeurd worden voor school, dan om ze naar school te brengen. Maar ja, sommige honden zijn gewoon geschikt als huishond. Dan horen ze daar, blijkbaar.’

Onlangs mocht Marieke een Koninklijke Onderscheiding in ontvangst nemen voor de inzet voor het KNGF. Omdat de stichting zoveel mogelijk pleeggezinnen wil waarderen, wordt er maar één persoon per gezin voorgedragen. ‘Ik had het eigenlijk liever bij hem gehad’, zegt Marieke met een blik op Roelf. Het lintje pronkt trots in het midden van de twee. ‘Heel veel mensen denken dat Roelf al een lintje heeft, omdat hij zoveel doet.’ Het lijstje van Marieke mag er ook zijn. Zo haakt ze troostdekens voor kinderen die ziek zijn of mensen die in een hospice liggen en werkt ze al jaren als vrijwilliger bij de bibliotheek. In de achtertuin van dit echtpaar staan zeven containers voor de doppenactie. Met het inzamelen van doppen van onder andere pakken drinken en frisdrankflessen haalden ze vorig jaar in Noord-Nederland 15.000 euro op voor het KNGF.

MS

Naast alle felicitatiekaartjes, prijken ook beterschapskaartjes in de woonkamer. Het gouden momentje van de Koninklijke Onderscheiding is er eentje met minder glans, omdat Marieke onlangs de diagnose MS kreeg. Het is hierdoor nog niet zeker of er na Gunnar ook weer een hond op de goede zorgen van deze Aduarders kan rekenen. ‘Ik heb een tijd lang als een dood vogeltje op de bank gezeten. Toen moest Roelf de grote ronde lopen en kon ik de hond alleen in de goot laten poepen en plassen en kort in huis wat oefenen. Als we toen een drukke hond hadden gehad, hadden we die weg moeten doen. Gelukkig kan ik nu met medicijnen weer lopen’, vertelt Marieke. ‘Na de eerste coronavaccinaties kreeg ik last van spasme-aanvallen’, blikt ze terug. ‘Na de booster in december begon het gedonder pas echt. De huisarts gaf me allerlei verschillende medicijnen tegen zenuwpijn, maar ik bleef aandringen op een doorverwijzing naar de neuroloog. Die zag me strompelen en zei direct: dit is niet goed.’ MS is een hersenziekte. ‘Zie het als draadjes richting een stekker en bij mij is alle bescherming van de draadjes af’, verduidelijkt Marieke. ‘Het is nu hopen dat de medicatie aanslaat.’ De vaccinatie is waarschijnlijk een ‘trigger’ geweest, maar de ziekte heeft ze wellicht al langer bij zich gedragen. ‘Het is niet normaal dat er pas met 58 MS wordt geconstateerd, dat is eigenlijk altijd bij mensen die jonger zijn. Achteraf zijn er wel tekenen dat het niet goed ging.’

MS is een onvoorspelbare ziekte. ‘De klachten zijn bij iedereen anders en het verloop is ook heel verschillend. Ik hoop dat ik kan blijven lopen en de hondjes kan blijven doen. Ik ben blij dat de diagnose is gesteld, dan kunnen ze er ook alles aan doen. En ik vecht ervoor’, zegt ze strijdlustig. ‘Op 4 augustus gaan we met de kinderen een weekendje naar London. Hoever ik kan lopen, weten we nog niet, maar dan ga ik wel de hele dag in zo’n hop-on bus zitten. Lintje opgespeld en zwaaien maar’, lacht ze. Positief wil ze blijven. ‘Dit gaat niet meer over, maar de medici kunnen zoveel meer de laatste jaren. Gelukkig doet mijn ‘James’ ook veel’, zegt ze met een blik op Roelf op wiens voeten Gunnar vredig ligt te slapen. Marieke kan het iedereen aanraden puppypleeggezin te worden. ‘Ze zoeken nog nieuwe gezinnen. Ik kan het iedereen aanraden; dan krijg je er echt een leuke familie bij.’