“….het is Bauke Mollema, het is Bauke Mollema!”

|
| Foto: |
Sport
4:41:47. Dit getal zal Bauke Mollema nooit meer vergeten. Alle tegenslag, alle valpartijen en teleurstelling over het verloop van de Tour tot nog toe. In een klap is alles vergeten door de indrukwekkende etappewinst afgelopen zondag van Laissac naar Le Puy-en-Velay. Mollema kende een exceptioneel goede dag! “Een van de beste uit mijn carrière.” Het was hem niet ontgaan. De twijfel in het land die toesloeg of hij wel goed genoeg is voor de absolute top. En dan ook nog een schaduwrol voor de toch wat tegenvallende Alberto Contador die al snel wegviel voor de eindzege. De oud-Zuidhorner wil maar een ding. Een grote zege. Na de tegenvallende Giro moest de Tour het podium worden waar hij zich zou laten zien. Of als superknecht van Contador of met een dagzege. De renner van Trek-Segafredo was gebrand. Maar bleef rustig. Zoals we dat van hem gewend zijn. Kalm onder alle omstandigheden.
Regelmatig hadden we contact de voorbije weken. “Ik ben niet goed genoeg om met de besten mee te gaan.” Hij baalde. Maar was realistisch. Zaterdagvond liet hij nog weten dat het moraal eigenlijk steeds beter wordt. “Ik voel me echt steeds sterker worden. De benen worden steeds beter en mijn moraal groeit. Morgen ga ik er voor, al is het natuurlijk afwachten hoe de benen dan zijn. Maar ik ga proberen in de ontsnapping mee te gaan en heb goede hoop dat ik daar wat kan doen. Morgen is een van mijn grootste kansen op succes,”  zo besluit hij het app-gesprek. Het werd een heroïsche wedstrijd, deze 15e etappe. Een legendarisch tocht over 189.5 kilometer door het Centraal Massief. Lange tijd zag het er niet naar uit dat Mollema nog een gooi zou doen naar de zege. Eerst leek Team Sky het feestje te gaan verpesten en Tony Martin nam een flinke voorsprong op de groep achtervolgers met daarin Mollema. De Duitser moest zijn poging echter staken door de jagende groep en blies zichzelf op. En dan 29 km voor de finish besluit Mollema het te wagen. Tijdens de afdaling. Een toch wat ongewone strategie voor de klimgeit van Trek. “Ik voelde me zo sterk, dat ik gewoon voelde dat ik dit moest doen en dat het best een kans van slagen had,” laat de latere winnaar weten. “De achtervolgers kijken elkaar aan. Er wordt een gaatje geslagen. Het gaatje blijft en wordt een gat. Mollema gaat volle bak en ruikt een sensatie. “De adrenaline gierde door mijn lichaam. Ik had zulke goede benen en had echt zoiets van nu of nooit, ‘ deelt Mollema zijn gedachten tijdens de laatste kilometers.” Met nog 23 km te gaan is het gaatje 20 seconden. De samenwerking tussen de achtervolgers faalt. De voorsprong wordt groter en Nederland gaat er nu echt voor zitten. Gaat het dan echt gebeuren? Na het Giro succes van Dumoulin nu een grote zege in de Tour? Daar waar Gesink voor was gekomen maar er af moest met een zware blessure. Gaat Mollema het doen? Hij wist het. Wanneer het niet gaat met Contador komen er kansen voor mij. Natuurlijk had de  nummer zes van 2013 graag Contador aan de zege geholpen, maar nu die optie is weggestreept zou een dagzege zijn seizoen en wellicht zijn hele loopbaan in een klap tot een succes maken. Zijn grote kracht is dat hij zich niet gek laat maken. Vallen de prestaties en verwachtingen tegen? Wordt de druk opgevoerd? Is er kritiek? Verstrikt raken in emoties kent de Trek renner niet. Kalm analyseert hij hoe het is gegaan en een volgende dag zijn er nieuwe kansen. Volkomen overtuigd van zijn eigen kracht. Want je moet uit bijzonder goed hout gesneden zijn om dit te kunnen. De laatste klim. Bijna 50 tellen is de voorsprong nog met nog 13 km te gaan. Barguil en Roglic doen verwoedde pogingen dichterbij te komen.  De jacht is geopend. De voorsprong loopt terug naar 20 seconden. 6 km voor het einde. Mollema krijgt in ieder geval de prijs voor meest strijdlustige rijder. Het zal hem worst zijn. Wat is er meer vervelend dan zo’n troostprijs wanneer je zo dichtbij de zege bent maar het toch net niet wordt. Nog 4 km te gaan. Het moraal van de achtervolgers wordt sterker. De voorsprong van Mollema kleiner. Nog 10 seconden. Een dubbeltje op zijn kant. Nog 1 km. En de voorsprong is nog 11 seconden. “Het is Bauke Mollema....” jubelt de commentator. “Het gaat echt gebeuren. Bauke gaat het flikken.” De verbeten en geconcentreerde blik maakt plaats voor een twinkeling in de ogen. Er komt iets van een glimlach. Hij weet het. Het gaat echt gebeuren. De droom komt uit. Tien jaar geleden toen hij nog een totaal onbekende amateur was, sprak hij in deze krant zijn droom hardop uit. Een keer een etappe in de Tour de France winnen. Velen zullen het met een glimlach gelezen hebben. Maar de woorden waren geen grap en hij zou in de daarop volgende jaren alle noodzakelijke offers brengen om deze droom in vervulling te brengen. En op 17 juli 2017 was het zover. “Ja. Ik wist het. Ik wist echt dat ik dit niet meer weg zou geven. Ik viel niet stil. Ik bleef maar doorgaan en voelde alleen maar de wil om te winnen. Ja, dit was de mooiste kilometer uit mijn leven. Hier doe ik het voor. Ik ben echt zo blij!” Aan uitzinnige vreugde doet Mollema niet. Maar hij weet als geen ander dat dit de belangrijkste rit uit zijn loopbaan was. De solo waar hij heel het land kippenvel mee bezorgde. Het enige juiste antwoord op alle vragen die liefhebbers en kenners bezig hield. Is Mollema goed genoeg om keer echt te vlammen en een etappe te winnen? De renner heeft geantwoord. Niet via zijn persvoorlichter, niet met mooie volzinnen. Mollema bracht het land in vervoering met het krachtigste antwoord: zijn benen.
Johan Kamphuis
|

UIT DE KRANT