Het Offer
ik proat plat! doe ok?
De leste joaren zien we dat de kerken al minder pebliek kriegen. Het ene noa t aandere godshuus wordt sloten en de fusies bennen niet van de lucht. Het het te moaken met de individualisering van onze soamenleving of zo, met welvoart en globoalisering. Wel t wiet mag t zeggen. Mor ooit was dat aans. Toen ging de Kerk veurop en was Domnee de man van aanzien ien n dörp. Terwiel datter dat zulf söms toch hiel aans vuulde. Doarover gijt dit verhoal.
As de olle domnee t pad oflopt noar de kerk, zigt er n mooie driekleurege kat lopen. t Is echt n prachtege kat, veul wit en rood, n poar vlekjes zwaart. t Dier het n sierleke loop over zich, as er over t muurke van t kerkhof springt, het er de bevallegheid van n balletdanseres. Ien domnee’s lief komt n roar gevuul, t trekt m an de borst toe. Wat n mooi katje, wat n sierlekheid. Dan lopt er verder, kat is vot. As er de piepende deur van e olle kerk opendut en noar binnen scharrelt komt de herinnering an n poar joar leden weer bovem. Hij zet zich del op t bankje veuraan tegen t koor. Doodstil is t, hij heurt allend t verre rustege tikken van e klok ien e toren. Normoal sproken bennen dit de momenten dat domnee zich gelukkeg vuult, dat er ien n soort meditoatie komt, woarien alle zörgen van em of vallen.
Vandoag is t evem aans, het zien van de kat het em ien n aander stramien brocht. Brengt em terug bij zien eigen bestoan, n poar joar terug, toen har der zien eigen katje, n stoppelkatje van niks, moar d olle man was der zo allemachteg wies met west. t Was ok om dizze tied van t joar, zo vlak tegen t veurjoar an. Kaarstdoagen der veuraan was vrouw Stiekemoa bie em kommen, ze haar n kedootje veur domnee. “Domnee is ja ok altied zo alenneg, en nou haar ik docht dat domnee wel wat gezelschap bruken kin”. Hij har nog wel wat protesteerd en dat t toch wel lasteg was, as domnee vot was en zo’n dierke was dan moar allenneg, moar vrouw Stiekemoa har alle bezwoaren votproat, zo’n kat was zo zelfstandeg, as je der moar n bakje eten stoan hadden en n plakje woar of er zien behuufte doen kon, dan kon er niks gebeuren.
En och, wat was er der wies met west! Toen er nijjoarsdag zoas gebrukelek bij zien zuster was om t nijjoar of te wennen, was er der onrusteg van west en tegen zien gewoonte ien was er noa n uur al weer vertrokken. t Was ja n feest met dat poeske ien huus, die vloog sums deur de koamer hin, stroop bie de gedienen omhoog en naaide over de bossem hin met woare doodsverachten. Kiender har domnee nooit had, de schoot van zien allang overleden vrouw was leeg bleven, de Heer har andere bedoelingen met heur, hadden ze mekoar altied veur hollen.
Domnee hiel zörgvuldeg zien deuren en roamen dicht, bang adder was dat er wat verkeerd goan kon met t dier. n Hielepoos ging t goed, hij har der veur zien gevuul n levenskammeroad bie kregen. Hiele verhoalen hiel der tegen t dier, zien hiele zielenleven kon er kwiet, en t katje genoot van al die aandacht. Totdat op n dag t noodlot toesloeg. Domnee mos noar t overlieden van n dierboar gemeentelid en was nogal overhoast vertrokken. Ien e gauwegheid hadder vergeten t roam van e keuken dicht te doen. t Was n zwoare middag west en toen domnee tegen e oavend weer thuus kwam, hadder doalek deur wat of er an e haand was. Zien katje was vot. De brokjes stonden onaanroerd ien t bakje en t mandje was kold en leeg. Evem hadder t stoer had, dat stomme ondankboare dier, woar of er alles veur over har, moar toen hadder ok wel begrepen dat zo’n kat niet op die manier noadenken kon noatuurlek.
Gauw was er noar buten goan om te zuken, rondom e kerk, t hiele kerkhof over en ien e hiele omgeven, moar t was allemoal veur niks, zien katje was nargens te bespeuren. Alle minsen uut de buurt haren metholpen, moar heloas, niks, niks en nog es niks.
Terwiel datter opkikt en de zun zien stroalen deur de brandschilderde roamen schut om zo prachtege schilderijen te moaken op e witte muur tegenover hum, komt weer dat machteloze gevuul datter toen ok had haar, was er dan werkelek van alles en elkeneen verloaten? Was dit t gevuul woar of er sums over preken mos, de totoale verloatenheid van God en mensen?
As de olle domnee t pad oflopt noar de kerk, zigt er n mooie driekleurege kat lopen. t Is echt n prachtege kat, veul wit en rood, n poar vlekjes zwaart. t Dier het n sierleke loop over zich, as er over t muurke van t kerkhof springt, het er de bevallegheid van n balletdanseres. Ien domnee’s lief komt n roar gevuul, t trekt m an de borst toe. Wat n mooi katje, wat n sierlekheid. Dan lopt er verder, kat is vot. As er de piepende deur van e olle kerk opendut en noar binnen scharrelt komt de herinnering an n poar joar leden weer bovem. Hij zet zich del op t bankje veuraan tegen t koor. Doodstil is t, hij heurt allend t verre rustege tikken van e klok ien e toren. Normoal sproken bennen dit de momenten dat domnee zich gelukkeg vuult, dat er ien n soort meditoatie komt, woarien alle zörgen van em of vallen.
Vandoag is t evem aans, het zien van de kat het em ien n aander stramien brocht. Brengt em terug bij zien eigen bestoan, n poar joar terug, toen har der zien eigen katje, n stoppelkatje van niks, moar d olle man was der zo allemachteg wies met west. t Was ok om dizze tied van t joar, zo vlak tegen t veurjoar an. Kaarstdoagen der veuraan was vrouw Stiekemoa bie em kommen, ze haar n kedootje veur domnee. “Domnee is ja ok altied zo alenneg, en nou haar ik docht dat domnee wel wat gezelschap bruken kin”. Hij har nog wel wat protesteerd en dat t toch wel lasteg was, as domnee vot was en zo’n dierke was dan moar allenneg, moar vrouw Stiekemoa har alle bezwoaren votproat, zo’n kat was zo zelfstandeg, as je der moar n bakje eten stoan hadden en n plakje woar of er zien behuufte doen kon, dan kon er niks gebeuren.
En och, wat was er der wies met west! Toen er nijjoarsdag zoas gebrukelek bij zien zuster was om t nijjoar of te wennen, was er der onrusteg van west en tegen zien gewoonte ien was er noa n uur al weer vertrokken. t Was ja n feest met dat poeske ien huus, die vloog sums deur de koamer hin, stroop bie de gedienen omhoog en naaide over de bossem hin met woare doodsverachten. Kiender har domnee nooit had, de schoot van zien allang overleden vrouw was leeg bleven, de Heer har andere bedoelingen met heur, hadden ze mekoar altied veur hollen.
Domnee hiel zörgvuldeg zien deuren en roamen dicht, bang adder was dat er wat verkeerd goan kon met t dier. n Hielepoos ging t goed, hij har der veur zien gevuul n levenskammeroad bie kregen. Hiele verhoalen hiel der tegen t dier, zien hiele zielenleven kon er kwiet, en t katje genoot van al die aandacht. Totdat op n dag t noodlot toesloeg. Domnee mos noar t overlieden van n dierboar gemeentelid en was nogal overhoast vertrokken. Ien e gauwegheid hadder vergeten t roam van e keuken dicht te doen. t Was n zwoare middag west en toen domnee tegen e oavend weer thuus kwam, hadder doalek deur wat of er an e haand was. Zien katje was vot. De brokjes stonden onaanroerd ien t bakje en t mandje was kold en leeg. Evem hadder t stoer had, dat stomme ondankboare dier, woar of er alles veur over har, moar toen hadder ok wel begrepen dat zo’n kat niet op die manier noadenken kon noatuurlek.
Gauw was er noar buten goan om te zuken, rondom e kerk, t hiele kerkhof over en ien e hiele omgeven, moar t was allemoal veur niks, zien katje was nargens te bespeuren. Alle minsen uut de buurt haren metholpen, moar heloas, niks, niks en nog es niks.
Terwiel datter opkikt en de zun zien stroalen deur de brandschilderde roamen schut om zo prachtege schilderijen te moaken op e witte muur tegenover hum, komt weer dat machteloze gevuul datter toen ok had haar, was er dan werkelek van alles en elkeneen verloaten? Was dit t gevuul woar of er sums over preken mos, de totoale verloatenheid van God en mensen?