Hoe een blindedarmontsteking oud-schaatskampioene Danielle Bekkering bijna haar leven kostte

“Het doet je wel even beseffen dat gezondheid het grootste goed is”

DEN HAM – Buikpijn, naar het ziekenhuis, een blindedarmontsteking en dus een operatie. Maar wat een standaard ingreep zou moeten worden, werd bijna haar dood. Danielle Bekkering zal 14 mei 2019 niet snel weer vergeten. De operatie ging vreselijk mis. De chirurg raakte bij de ingreep de aorta. Toen er wel erg veel bloed vrij kwam, gingen de alarmbellen af bij de chirurg. Net op tijd. Bekkering was bijna letterlijk dood aan het bloeden.

Ze loopt inmiddels weer hard, zit af en toe weer op de fiets, werkt en schaatst ook weer op recreatief niveau. Maar de schrik zit er nog altijd flink in en dat niet alleen. “Ik ben nog altijd aan het herstellen”, vertelt Bekkering. “Ik moet heel goed doseren, want mijn energielevel is anders dan eerst. Maar gelukkig leef ik nog. Dat had heel anders uit kunnen pakken. Zo bekijk ik het maar, je leert heel erg omdenken, maar leuk is anders”.

Het begon op maandag met buikpijn die behoorlijk erg werd en uiteindelijk dinsdag in het ziekenhuis eindigde. “Eerst dacht ik nog dat ik blaasontsteking had en dat ik met een antibiotica kuurtje wel verder kon, maar de huisarts dacht daar anders over en terecht ook bleek later”, laat Bekkering weten. “Ik ben van nature iemand die niet snel klaagt, maar liever door gaat. Nu voelde ik wel dat er echt iets aan de hand was. De onderzoeken in het ziekenhuis waren ook spannend. Mijn zusje heeft een hele ernstige ziekte gehad en dat spookt natuurlijk wel door je hoofd. Uiteindelijk bleek de diagnose blindedarmontsteking. Natuurlijk schrikken, maar daarvoor hebben ze gewoon standaard ingrepen. Ik werd opgenomen en zou worden geopereerd. Het zou een operatie worden van een uur, maar deze duurde uiteindelijk bijna vier uren. Toen ik wakker werd, had ik wel heel erg veel pijn en waren er wel heel erg veel slangen, machines en piepjes in de kamer”.

Het besef drong niet echt door tot de oud schaatskampioene. De pijn werd gedempt met morfine, maar dat er ergens iets niet klopte, had ze toch ook wel door. “Ik was in een roes, verdoofd. Ik begreep de eerste dag nauwelijks wat er was gebeurd. Dat werd me de dagen er na langzaamaan duidelijk en dat was behoorlijk schrikken. Bij de eerste snee in mijn buik was mijn aorta al geraakt. Dat had de chirurg niet onmiddellijk door, waardoor mijn buik vol bloed liep. Als hij dat twee of drie minuten later pas door had gekregen, was ik er waarschijnlijk niet meer geweest”, aldus Bekkering.

Dankzij de anesthesist die Bekkering haar dalende bloeddruk verdacht vond, werd duidelijk dat er een levensbedreigende situatie was ontstaan. “Ze hebben me aan de voorkant helemaal opengesneden om de aorta af te klemmen en vervolgens te hechten”, gaat de oud-schaatskampioene verder. “Er werden extra chirurgen opgeroepen die gelukkig in het ziekenhuis waren. Dat doet je wel beseffen dat zo iets je niet in het weekend of ’s avonds laat moet overkomen. Uiteindelijk zijn ze toch flink lang bezig geweest om alles onder controle te krijgen. Het klinkt dramatisch, maar ruim twee en half liter bloed verliezen, is natuurlijk ook best heftig. Ik heb amper 5 liter in mijn lichaam”.

Voor haar familie en vriend was het natuurlijk ook schrikken, eerst was er nog niets bekend en die maakten zich wel steeds meer zorgen toen er lang geen bericht uit de operatiekamer kwam. Maar net als op het ijs geeft Bekkering nooit op. Zo ook nu niet. Een dagje opname werden er vijf op de IC en nog bijna twee weken op zaal. Het gaat inmiddels weer goed met de Den Hamse, maar ze is de schrik nog altijd niet helemaal te boven. Ook haar lichaam is nog altijd aan het herstellen van de nachtmerrie. “Ik ben alles weer voorzichtig aan het opbouwen”, vertelt Bekkering. “Dat is best lastig. Ik wil zo snel mogelijk weer de oude zijn. Ik wil soms te snel”. Om er met een glimlach aan toe te voegen: “Dat zit in me en wat dat betreft is dit een nuttige leerschool. Maar wel eentje die ik niemand gun. Ik heb veel pijn gehad, nachten met hallucinaties, de enorme schrik. En de weg van het herstel is best lang. En ik ben er natuurlijk ook niet mooier op geworden. Maar gelukkig ben ik ook heel positief. Ik geniet van alles wat ik alweer kan en dat is best veel. Mijn basisconditie is altijd goed geweest en dat helpt erg mee, is ook de mening van de doktoren. Of ik de artsen hun fout kwalijk neem? Ik heb wel een letselschadeadvocaat in de arm genomen en meer wil ik er eigenlijk niet over zeggen. Ik wil me richten op mijn herstel. Ik ben met mijn schaatsploeg mee geweest naar de Weissensee. Terwijl zij daar aan het schaatsen waren, wandelde ik wat rond. Gelukkig kon ik zelf ook weer wat meters op het ijs maken en met lieve mensen om je heen achter op het grote meer kun je dan alleen maar genieten van de bergen en het natuurijs. Ik ben er nog. Dat is het allerbelangrijkste!”