Iconisch café De Sluys sluit deuren voorgoed

MUNNEKEZIJL – “Mijn hele leven zit erin, en dat gaat nu verdwijnen. Dat doet gewoon pijn.” De 46-jarige John Huisinga kan zijn tranen nauwelijks bedwingen. Afgelopen zondag werd het laatste biertje in zijn café getapt, en sloot de kroeg definitief haar deuren. Café de Sluys, jarenlang een begrip in de regio is daarmee niet meer.

“Het is heel onwezenlijk. Ik heb alles gezien en meegemaakt. En dat dat nu over is, voelt heel dubbel.” John runde café de Sluys de afgelopen 24 jaar samen met zijn partner Anja. “Ik had het graag willen overdragen, maar dat is helaas niet gelukt. Dat voelt als een nederlaag. Ik ben hier op mijn 22^e begonnen, en het voelt –niet overdreven– echt als mijn levenswerk. Afscheid nemen doet dan ook erg zeer.”

Huisinga loopt langs de opgestapelde bierkratten en lege stoelen door de kroeg. “Hier hadden we dan wel evenementen, en op deze bank daar zaten de bandjes dan altijd even bij te komen,” vertelt hij. Het café op de hoek in Munnekezijl is altijd een icoon in de regio geweest, waar mensen van heinde en verre naartoe kwamen. “Vooral tijdens de feesten met kaartverkoop kwamen ze overal vandaan, we hadden hier ook wel mensen die speciaal uit Tilburg hiernaartoe reden om bij een muziekoptreden te zijn. Dan zaten ze hier ergens in een bed en breakfast. Dat de kroeg nu dicht gaat is zonde voor de leefbaarheid in het dorp. Er wordt nu wel veel gedronken in van die zuipkeeten, maar dat is uiteindelijk funest voor de horeca.”

De koek is op

De koek is op en de vaten zijn leeg, staat er op de Facebookpagina van het café. De aanleiding dat het stel de kroeg in de verkoop deed, was dat Anja de mantelzorg voor haar moeder op zich nam, en John zelf erachter kwam dat hij een nekhernia en een aantal versleten nekwervels had. “Dat was voor ons de druppel, toen zeiden we tegen elkaar: dit kan zo niet langer. Voor onze zoon hebben we toen besloten te stoppen, je kunt niet alleen maar gas geven de hele tijd. Op een gegeven moment besloten we: dit moet anders, en hebben we heel bewust de keuze voor ons gezin gemaakt. Dat is tenslotte het dierbaarste wat je hebt.”

Hoewel Huisinga wel geprobeerd heeft de kroeg te verkopen, en er ook wel geïnteresseerden zijn komen kijken, is de verkoop uiteindelijk op niets uitgedraaid. De kroeg en het aanpandige huis waar John en Anja wonen zijn inmiddels wel verkocht, maar de kroeg zal verdwijnen. Het plan is namelijk om het kroeggedeelte om te bouwen tot woonhuis. “Dat doet het meeste pijn. 24 jaar van ons leven hebben we hier in zitten. Dat je het moet overgeven aan iemand anders, daar kan je nog mee leven, maar dat de kroeg volledig verdwijnt, dat is heel erg jammer.”

Laatste borreltjes

Terwijl Huisinga tussen de lege barkrukken naar de bar loopt, vertelt hij over de aanloop naar afgelopen zondag, de laatste avond dat zijn café open was. “Dat was een en al emotie. We hebben zo veel support gekregen van onze vaste klanten, de laatste avonden waren gewoon heel emotioneel. Er zijn zo veel mensen langsgekomen om even een drankje te doen en hun steun te betuigen, zelfs mensen die al jaren niet meer komen omdat ze nu een gezinnetje met jonge kinderen hebben. Dat was prachtig. De avond zelf was een schitterende avond. Heel gezellig, met veel flauwe grappen, humor, maar ook serieuze gesprekken. Lief en leed is hier altijd gedeeld aan deze bar. Er werden dingen gevierd, maar de bar was ook een plek waar mensen hun verdriet kwamen verwerken. We hadden hier altijd tijd voor een kop koffie en een gesprek onder vier ogen.”

Terwijl Huisinga vertelt, vraagt partner Anja wat ze met een aantal spullen achter de bar zal doen. “Dat gaat niet naar de schroot, hoor, dat verkoop ik nog wel,” antwoord Huisinga. “Het gaat je niet in de koude kleren zitten. Zondag was de laatste dag, met de vaste gasten, de laatste borreltjes. Er zijn natuurlijk tranen gevloeid, het voelde een beetje als een begrafenis. Er heeft hier 300 jaar op deze plek een café gestaan. Sommige mensen die hier kwamen, kwamen hier al vijftig jaar. Dat dat weg gaat, is eeuwig zonde. We vertrekken wel met opgeheven hoofd. We hebben hier 24 jaar lang een warme, prettige, gezellige huiskamer geboden voor wie dat nodig had. Daar zijn we trots op.”

De kroeg was een tweede huiskamer voor velen, ook voor het stel zelf. “We ontbeten hier, en ook het laatste kopje koffie na sluitingstijd deden we hier. We hebben het hier altijd met zijn tweeën gerooid. In de afgelopen 24 jaar hebben in we totaal vijftien vakantiedagen gehad, de boog heeft hier altijd gespannen gestaan. Als we dan vrij hadden, gingen we vaak even naar videoland, een paar films ophalen. Die keken we dan als we de kroeg dichtdeden.” Zelf een biertje nemen achter de bar deed Huisinga niet. “Nooit. Als ik aan het werk was, dronk ik niet. Ik vind, je moet niet halfdronken achter de bar gaan staan, daar moet je je verantwoordelijkheid in nemen. Het kwam namelijk ook wel eens voor dat we voor onze gasten geen taxi konden vinden in het midden van de nacht. Nou, dan bracht ik ze zelf even naar huis, dat was geen probleem. Dat kan alleen als je zelf niet drinkt.”

Mooie tijden

Het kroegleven was Huisinga niet vreemd. “Mijn ouders hadden altijd een café, en ik heb de hotelschool gedaan. Ik wilde wel graag voor mezelf beginnen, en toen de Sluys beschikbaar kwam, ben ik in het diepe gesprongen. We hadden toen de eerste dagen een actie: amber bier en een patatje voor een gulden. Dat waren mooie tijden,” zegt hij lachend. “We hebben in al die jaren ook heel wat georganiseerd, een dartclub, een biljartclub, alle artiesten die we hier wel niet voorbij hebben zien komen. Maar ook proeverijen, pubquizzen, diners, je kunt het zo gek niet verzinnen. Je moet ook een beetje met je tijd meegaan.”

Nu de kroeg dichtgaat, zijn John en Anja nu van plan om terug te gaan naar de stad. “Ik ben opgegroeid in de stad Groningen en het plan is om daar weer terug te keren. Onze zoon kan daar dan naar school, en ik heb ook wel weer zin om met iets anders aan de slag te gaan. Ik ben altijd ondernemend geweest, ik weet eigenlijk dat ik nu even weer rustig aan moet doen, maar van mijn part sta ik morgen weer achter de bar.”