“Ik gun het anderen zó om even weg te zijn uit de misère”
GROOTEGAST - Alsof haar leven nog niet turbulent genoeg was. Nicolien de Kroon stapte op haar achttiende in een vrachtauto met hulpgoederen naar Albanië om daar in het oorlogsgebied de mensen van voedsel en basisbehoeftes te voorzien. Wat volgde was soortgelijke, zelfgeorganiseerde missies naar oorlogsgebieden in Tsjetsjenië, Irak, Soedan, India, Pakistan, een internationale vredesprijs, een officiële riddering. En toen kanker. “Ik was in shock. Echt in shock. Je weet niet wat je overkomt. Het eerste wat ik dacht was: ‘wat erg voor mijn man en kinderen, dit gaat heel zwaar worden voor ze.’ Pas veel later begin je na te denken wat het voor jezelf betekent.”
De Kroon werd gediagnosticeerd met borstkanker. Over tien dagen amputeren, zei de arts tegen haar. Dat zag ze zelf niet zo zitten. “Ik ben toen opgestaan en heb gezegd: Dit gaan we niet zo maar doen. Ik wil een second opinion. Na veel overleg is er toen besloten om de kanker te lijf te gaan met een operatie, bestraling, en chemotherapie. De hele mikmak. Je schiet in een overlevingsstand, je leeft niet meer, maar je bent bezig met overleven. En je wordt een wereld ingegooid waar je niets van af weet. ‘Hoe zit dat met de chemo, wie rijdt je naar het ziekenhuis, is er zorg aan huis, hoe ga ik mijn eten koken als ik straks zo ziek ben.’ Het zijn allemaal dingen die ineens geregeld moeten worden. Vanuit het ziekenhuis krijg je informatie over je fysieke toestand, maar hoe dat nou allemaal logistiek moet, daar is geen enkele informatie over.”
En dus had De Kroon, die haar leven volledig in dienst van de hulpbehoevenden op de wereld had gezet, ineens zelf hulp nodig. “’Jezus, wat ben jij arrogant’, zei mijn zus toen tegen me. ‘Je moet om hulp vragen.’ En dat heb ik gedaan. En mijn fantastische netwerk heeft mij toen zo ontzettend geholpen bij elke stap in het proces. Als je ziek bent, is alles te veel. De eerste weken na de operatie kon ik niet eens bewegen. En je bent eigenlijk zo in shock dat je niet eens meer helder na kunt denken, dat doen de narcose en bestraling en chemo ook met je. Er is wel een organisatie die zich dan zou inzetten voor patiënten als ik, maar zonder daar heel lelijk over te doen, had ik daar helemaal niks aan. Ik werd doorverwezen naar het internet.”
Langzaam maar zeker herstelde De Kroon en kreeg ze weer wat ondernemingszin. Toen er tussen haar laatste en een-na-laatste behandeling een paar maanden tussen zat, ging ze “even snel naar Irak,” om daar de oorlogsslachtoffers te helpen. Maar haar missie om andere mensen te helpen ging verder dan dat. “Nadat ik terugkwam uit Irak was ik zo ziek dat ik besloot om naar dé plek te gaan waar ik opgegroeid ben, en me helemaal senang voel: Curaçao. Ik woonde daar bij vrienden in huis, en toen ik op een gegeven moment daar in het zand zat met de warmte om me heen en mijn voeten in de zee, dacht ik: dit gun ik anderen ook. Ik gun het anderen zo om even helemaal weg te zijn uit de misère en even een paar dagen op te laden en bij te komen.”
En dus startte De Kroon stichting Curare, die zich inzet om vrouwen die borstkanker hebben (gehad) een retraite te bieden om hun even een adempauze van het dagelijks leven te gunnen. “Weggaan om weer thuis te komen,” noemt ze het zelf. “Maar er moet wat bij, dacht ik toen. Dit is niet genoeg. In het hele proces merkte ik dat dat ik zo veel miste. Ik miste informatie, lotgenoten, praktische tips. En toen dacht ik: wat ik nodig heb, ga ik voor anderen creëren. En dat heb ik gedaan.”
In januari 2018 organiseerde ze haar eerste retraite, op Terschelling. “Geen Curaçao, maar ook zon, zee en strand, hoewel je in januari wel wat minder zon hebt,” vertelt ze lachend. “Met acht vrouwen die allemaal op een verschillend stadium in hun ziekte zaten, zijn we in Harlingen op de boot gestapt. Nog voor de boot op Terschelling aankwam, was de band met elkaar gemaakt. We werden daar bij aankomst door de purser gevraagd of we bleven zitten, zo diep in gesprek waren we.”
Voor de retraites brengt De Kroon een heel team van lokale professionals samen: artsen, iemand die helpt met rouwverwerking, een homeopaat, een masseur, een yoga-docente, een voedingsdeskundige. “Dat is allemaal geweldig, samen weet je zo veel meer. Maar het allermooiste is dat je omringd wordt door lotgenoten. Vrouwen kunnen hun verhaal kwijt en er wordt ook echt geluisterd. Maar er is ook tumorhumor, we hebben soms de slappe lach om heel ernstige dingen. Het werkt echt zo. Eindelijk is er een netwerk van informatie, van steun, van begrip, en van lotgenoten die hetzelfde of iets soortgelijks hebben doorstaan.”
Dat de pilot zo’n succes was, maakte De Kroon nog zelfverzekerder dat ze op het juiste pad was. En dus zette ze door, en werd er een retraite in Warfstermolen georganiseerd met tien vrouwen met uitgezaaide borstkanker, waarvoor een heel team van behandelaars ui het Westerkwartier zich belangeloos inzette.
En dus ging ze ook naar Curaçao. “Dat was uiteindelijk logistiek iets meer geregel, maar dat werd ook een ontzettend succes. Op een eiland als je met elkaar bent, ben je zo ontzettend weg van het ellendige ziekenleven thuis. Ik kan niet aangeven hoe belangrijk zoiets is. Je kunt even ergens anders aan denken, even zit je met een glas wijn op het strand na een zonsondergang te kijken. Je weet dat je op een gegeven moment weer terug moet, maar dat gevoel, dat gun ik iedereen.”
Ook in 2020 worden er weer retraites aangeboden; in januari gaat Curare naar Terschelling, in maart weer naar Curaçao. Meer informatie curare.nl