Ik proat plat
Domnee of Pastoor
Ien dizze rubriek woar het over beroepen gijt ken natuurlek het beroep van Pastoor niet ontbreken. En as je doarop zitten te broeden dan kom je der achter dat het nog niet zo makkelek is om doar over te begunnen. Je realiseren je dat de lezers verschillend bennen qua geleuf en je willen gienéén kwetsen. Elk ien zien weerde loaten. En zeker onze zieleherders niet belachelek moaken of zo. Nee, ik zol groag iemand met zo’n beroep hinzetten as n gewoon mins, as één van ons, met dezulfde meroakels en gebreken as onszulf.
Dus moet ik ofstand nemmen van de grapkes zoas die ien mien jeugd wel veurbie kwammen. Van de domnee die op de preekstoel stond en zien gemeente veurhield: “Broeders en zusters, gij zult niet vloeken!” en ientussen houwde hij zo hard met zien vuust op e kansel dat er, met troanen van pien ien e ogen, uutbrulde: “Verdimme, doar zat krekt n spieker!” Of het overbekende verhoal van de domnee die op huusbezoek wol bie n gemeentelid, mor onderwegens neudeg most. Der zat niks aans op dan mor even ien e slootwal te krupen. En loat nou krekt één van zien olderlingen doar aan t waark wezen op t laand. Die man zag wat of der gebeuren ging en stak hiel verzichteg zien schop onder t kontje van domnee. Toen die kloar was met zien behoefte keek er achterom en... der was niks!!
Nee, dit soort verhoalen wil ik niet as hoofdonderwarp hemmen veur dizze beroepsgroep. Mor wat dan wel? Kiek, ien dizze tied van oecumene is er niet zo veul verschil meer tussen domnee en pastoor, met dien verstande dat de leste nog altied zunder vrouw deur t leven moet. En dus begunde ik verder noa te denken. Wat zol het toch mooi wezen as wij veurgangers hadden zoas ien t noa-oorlogse Itoalië. Ik heb bijna alle boeken lezen van Don Camillo. Kiek, dat was nog es n veurganger. n Beer van n kirrel, niet strak ien e leer, mor striedend veur n rechtvoardeg bestoan van zien parochioanen, dwars tegen de gevestegde orde ien. Prachteg zoas die man verboal en fysiek as n tank deur alles hen denderde en zo zien geliek kreeg.
Don Camillo was as pastoor ok oprichter, veurzitter en coach van t ploatseleke voetbalelftal. En hij had mor één doel: Alle wedstrieden winnen! En dat er doar sums scheidsrechters veur omkopen most, dan deerde hem niet. Dat dee der gewoon. En dat er goed met zien jachtgeweer omgoan kon, dat paasde hem ok precies. Kiek, joagen is één ding, mor zo’n geweer hielp ok wel om je zin te kriegen. Niet om liek, dan knal we der ien!
En wat te denken van het verhoal van één van zien parochioanen die n nogal “rooie” vrouw had. Dat mins zette zich ien veur n communistisch gebeuren terwiel dat Don Camillo dat niet zo zitten zag. Dus dronk er met heur kirrel n poar flessen wien leeg en hij kreeg hem zover dat toen er thuus kwam hij zien vrouw de hiele kont rood vaarfde en heur zo de stroat opjoeg. Don Camillo, hij proatte met zien Heer aan t kruus ien e kerk. Die Heer was zien geweten en dat geweten gaf hem mor één road: “Geef mij dien ziel en droag de rest”.
Zukke veurgangers hemmen we tegenwoordeg niet meer. Was t mor zo, dan kon ik hier mooie verhoalen schrieven over domnees en pastoors en dan konden jim doar van genieten. Nou ja, wel wiet wat veur rebellie der nog teveurschien komt ien dizze Coronatied. Of der nog es n domnee met de vuust op de kansel houwt, niet noadenkend over de tere zieltjes ien de banken, of dat er n pastoor met n vlag op t dörpsplein stijt te zwaaien en brult dat er kloar is met de politieke correctheid. Wat zol dat toch mooi wezen........
Piet de Vries
Mientje: n Ei is n ei zee de domnee en hij pakte de dikste.