Hoofdstroat 55
Sums gebeuren der dingen ien je leven die je van te veuren niet bedenken kinnen. Het overkwam mij ien 1985. Vier joar doarveur was ik ien Leek, aan de Schreiershoek, begund met mien eigen bedriefke. Ik had het al wel lekker aan e loop en ien mien achterheufd zat al wel n kleine gedachte aan een groter en beter onderkommen. En totoal onverwacht kom ik met de schoonzeun van n buurvrouw ien Leek aan e proat, die zocht een huus en twee doagen loater had ik mien spul aan e Schreiershoek verkocht. t Was n week veurdat we op vekaanzie zollen en ik most dus op zuuk noar wat aans.
Ien Tolbert stond n zoakje te koop, pal noast de Postwoagen. t Was n woonhuus met winkel en achter een poar schuren woar eventueel een warkploats ien te moaken was. Dus ik belde bie de eigenoar aan om te vroagen of ik het even bekieken mog. De beste man verwees mij deur noar de moakeloar, doar most ik mor contact met opnimmen. Ik bleef volholden: “Man, ik goa op vekaanzie, dus gien tied meer veur n moakeloar, mor ik ben n serieuze kandidoat en dan kin ik er ien die drie week mooi even over noadenken.” Dus hij liet mij der ien en ik bekeek het spul grondeg. Ik zag der drekt wel heil ien mor ik besloot om toch eerst mor rusteg op vekaanzie te goan en nam ofscheid.
De zotterdag doarop, de caravan ienpakt en op reis noar Itoalië. Noar n camping aan t Lago Maggiore, doar wadden we al wel n poar keer eerder west en t was ideoal veur de lutje kiender. t Was n veurspoedege reis, toen we weer deur de Gotthardt tunnel hin wadden scheen de zun en werd et echt vekaanzie. Op e camping het spul ienstalleren, caravan wotterpas, veurtent der veur, wiendscharm ploatsen en aal dat soort dingen. De kiender wadden al aan t speulen met aandere lutjen.
Ik wist, aan e overkaant van t meer een mooi terras te leggen, aan t wotter, dus ik moek mien surfplank kloar, stopte een handvol Lires ien t buuske van mien zwembroek en surfde noar de overkant. Eerst mor één kopen, t was der warm genog veur. Terwiel dat ik lekker aan mien bierke zat zag ik n endje verder op een kirrel zitten die mij wel bekend veurkwam, ik zag allent zien achterkaant en wist et niet zeker.
Ja heur, hij was t wel, Tjerk, een bekende moakeloar uut Roden, ik had n half joar doarveur nog wark veur hum doan. We roeken aan e proat, ik vertelde dat ik krekt aankommen was en hij zee dat er de volgende dag noar huus ging. Ik zee: “Dan kinstoe mooi even wat veur mij doen”, en ik vertelde van de verkoop van mien huus en dat ik ien Tolbert wat nijs zien had. “Kinstoe es even ienformeren noar dat zoakje ofdat er veul belangstelling veur is en of ik er meschien een niet al te hoog bod op doen kin”. We proatende of dat ik hum de woensdags derop bellen zol, soavends om 6 uur. We hadden toen nog gien mobieltjes vanzulf en ik most dan noar zo’n telefooncel met van die muntjes met gleufkes der ien, dus goed ofproaten wanneer je bellen zollen was wel een vereiste. Om een laang verhoal kort te holden, we hemmen twee keer hinneweer beld en de zotterdag doarop had ik et spul ien Tolbert kocht, wadden we het eens over de veurwoarden en kon ik nog rusteg twee week op mien lauweren rusten. En de eigenoar most gewoon nog vittien doagen wachten totdat er n handtekening van mij kreeg, mor dat het er aanduurd en zo kwam alles op zien pootjes terecht.
Zo zie je mor, het kin sums vrimd lopen en dat binnen dingen die je niet van te veuren bedenken kinnen zoas ik ien het begun van dit verhoaltje al zee. Uuteindelek heb ik doar een joar of tien zeten. Dik noar mien zin.
Piet de Vries
Mientje: Toeval is n onbegrepen hint van de veurzienegheid