In de kleedkamer bij Alberto Contador en Chris Froome

Een dag achter de schermen bij Bauke Mollema

STREEK/ETTEN LEUR - Wie zou het niet willen. Een dagje meelopen met Bauke Mollema. Een kijkje achter de schermen bij één van de beste wielrenners ter wereld. De Streekkrant kreeg deze unieke uitnodiging en was er maar al te graag bij om te zien hoe het reilt en zeilt bij het topwielrennen. Plaats van handeling: Etten-Leur en niet zomaar een wedstrijd. Een profronde: een criterium waarbij de allergrootsten der aarde rondlopen dan wel fietsen. Met onder andere Tourwinnaar Chris Froome, voormalig Tourwinnaar Alberto Contador en tijdritkampioen Tom Dumoulin. Dit zou wel eens een zeer interessante dag kunnen worden.

De dag begint in huize Mollema met een kopje Senseo en al snel ben ik dikke vrienden met dochter Julien, die vanaf mijn knie gezamenlijk de Barbiepop wil opmaken. Of ik het haar wil vlechten. Ze komt aanlopen met een nogal duur uitziende antiklitspray van een duur merk wat in het haar van de pop moet. Volgens de kleine Mollema dan. Geen goed idee vindt de net binnen lopende papa Mollema, die uitlegt dat dit voor haar eigen haar is. Een ernstig meningsverschil is geboren. Het zal later moeten worden uitgepraat, want het is tijd om te gaan. Inmiddels wel iets later dan gepland begint de reis naar Etten-Leur. Uitgezwaaid door dochter en mama Jane. De jongste telg slaapt.
Onderweg klettert de regen onophoudelijk tegen de ramen. Mollema wordt wat onrustig. “Het zou in Etten-Leur droog zijn. Ik heb echt geen zin in fietsen in de regen en ook niet de goede banden daarvoor mee.” Het is een lange reis. Sky Radio op de achtergrond brengt ons weer in de tachtiger jaren. Mollema fluit af en toe mee. Of, althans hij fluit. Ik kom tot de conclusie, of hij is echt heel erg á muzikaal of hij kan gewoon niet fluiten. Of beide. Naast behendig op de fiets is hij dat ook in zijn grijze VW-stationcar in het verkeer. Auto’s die ineens van weghelft veranderen, inhalen over de vluchtstrook; er gebeuren een paar gekke dingen onderweg maar Mollema geeft geen krimp, manoeuvreert en ontwijkt een paar keer subtiel. Al kan hij weinig begrip opbrengen voor de wegpiraten getuige zijn gemopper. Ik snap het helemaal.
Omdat ik een gezonde levensstijl aanhang is er om die reden al bijna 3 liter vocht in mijn lichaam verdwenen wat er ook weer uit wil. Wat zoveel betekent als plaspauzes die door de Tom-Tom dan weer niet zijn ingepland. We raken een beetje achter op het schema. Dan zijn er ook nog wegwerkzaamheden en blijft de regen onophoudelijk tegen de ramen kletteren. Mollema begint zich een beetje zorgen te maken over het tijdstip van aankomst. Hij is niet de enige. De organisatie belt waar hij is en of hij op tijd komt. Er staat direct een ‘meet en greet’ gepland. “Het wordt iets later”, klinkt er in de telefoon De cruisecontrole wordt wat verder ingetrapt.
Een klein kwartiertje later dan de planning gaan de hekken van de brandweerkazerne in Etten-Leur open en staan hordes fans te trappelen van ongeduld om een glimp van hun idool op te vangen. Meer is dan ook niet mogelijk, want de renners worden afgeschermd door de organisatie.
Mollema moet haasten, wordt hem vriendelijk doch dringend te kennen gegeven. Bij de inschrijving zitten Alberto Contador samen met zijn niet onaantrekkelijke vriendin de kleine ruimte te vullen met een Spaans gesprek. Niet tegen elkaar maar in hun telefoon, zich totaal niets aantrekkend van wat er om hen heen gebeurt. Eenmaal in de kleedkamer grinnikt Mollema als hij rondkijkt in de verlaten kleedruimte. “Ik hou er van op tijd te komen, maar te laat zijn heeft ook wel iets.” Na de eerste ‘meet and greet’ met een aantal sponsoren en kinderen die een prijs hebben gewonnen en hun idool vragen mogen stellen, moet Mollema snel naar het parcours. Geen handtekeningen meer uitdelen is het dringende advies van de organisatie. De man in kwestie wenst hem succes en ziet wellicht al niet meer dat Mollema eerst nog een paar kinderen van een handtekening voorziet en zich een paar maal laat vereeuwigen. Ik mag dat wel. Een beetje eigenzinnig en oog hebben voor de kinderen.
Intussen laat de speaker weten, dat de nummer 7 van de Tour de France nu zijn voorstelronde zal rijden. Maar wie er ook komt, geen Mollema. Alles komt uiteindelijk gewoon goed. Niets kan de Trekrenner uit zijn balans brengen. De voorstelronde komt wat later, maar is niet minder leuk en keurig op tijd staat Mollema aan de start wanneer de eerste van de drie wedstrijden begint. Een tijdrit, een criterium en vervolgens nog een puntenkoers. Hij wordt uiteindelijk derde. Tussen de wedstrijden door is er weer een ‘meet en greet’ en omdat Mollema mij vanmiddag heeft geïntroduceerd als begeleider kan ik zes uur lang onbeperkt eten en drinken. Alles is voorradig. Flessen wijn, champagne, grote glazen bier (waarom ben ik niet met de trein naar Leeuwarden gekomen vraag ik me af) en een lopend buffet. Het is zien en gezien worden. Pierre van Hooijdonk is blijkbaar wel met de trein, want die heeft zich vanaf de bar niet meer verplaatst. Marianne Vos en vele andere bekende gezichten laten zich zien.

Een begeleider mag na de wedstrijden uiteraard niet ontbreken in de kleedkamer. Zelfs voor mij als man is het een beetje gek om ineens tussen oud- Tourwinnaar Alberto Contador en de huidige winnaar Chris Froome in te zitten. Niet in de laatste plaats omdat ze gewoon in hun blote kont staan. Ik bekijk de lichamen van de mannen. Niet met erotische interesse, maar vraag me af hoe deze ranke lichamen, getekend door littekens en oude of nieuwe wonden tot zulke bovenmenselijke prestaties kunnen komen. Ik wil niet aan doping denken. Het kost me moeite. Hoewel ik Mollema voor de volle honderd procent geloof. Zijn afkeer van doping is zo oprecht. En realiseer me wat het soms lastig zal zijn altijd maar de verdenking tegen je hebben. Ineens begint Tom Dumoulin een partij te vloeken. Beneden staan een paar gillende vrouwen van sponsoren en de renner staat net iets te dichtbij het grote raam.

Mollema regelt nog een foto met Froome en Contador voor zijn begeleider. Aan zijn gezicht te zien had Froome er erg veel zin in. Na een paar laatste handtekeningen vervolgen we de terugreis. Was het in Etten-Leur droog, de regen begint al snel weer met bakken uit de hemel te vallen. Onderweg stoppen we om te eten. ‘Je bent het echt!’ roept de medewerker van het restaurant wiens dag niet meer stuk kan. Over de tafelmanieren van Mollema heb ik beloofd niet uit te wijden.
De reis terug is lang, maar zo voorbij. De oud-Zuidhorner mag dan wielrenner zijn, hij denkt na over het leven. Heeft een goede opleiding genoten en de wereldproblemen ontgaan hem niet ondanks alle focus op wielrennen. ‘The Chimp Paradox’, een boek over de geest in combinatie met succes was zijn laatste en “ongelofelijk inspirerend”. We hebben het over politiek, over relaties, over wat er echt toe doet in het leven. Over leuke en minder leuke dingen die we hebben meegemaakt. Over een teamuitje georganiseerd door het leger in het kader van teambuilding bij de Rabobankploeg destijds. Hoe zwaar dat was. “We zaten in de bossen, moesten zelf de tent maken en de gekste en zwaarste dingen doen. In een zwembad, volledig gekleed met een pistool boven je hoofd zwemmen bijvoorbeeld of wanneer je helemaal uitgeput was door een oefening en je dacht te gaan slapen, weer werd gewekt en een nog zwaardere opdracht moest uitvoeren. Sommigen dreigden er echt mee te kappen. Dat ging echt tot het uiterste. Beetje jammer dat het alleen aan het einde van het seizoen georganiseerd werd. Daarna was het vakantie en wanneer je elkaar dan weer ziet is de uitwerking alweer wat weg. Een hele ervaring was het wel”, besluit Mollema.
Leeuwarden is nog acht kilometer. De reis is bijna ten einde net als de onvergetelijke dag waar nog zoveel meer over te vertellen valt. In huize Mollema krijgt Jane het door Mollema verdiende boeket bloemen. Het zal niet haar eerste zijn maar de mama van Julien en Thomas is er blij mee. Blij ook dat haar ‘mannetje’ weer thuis is. Nog een nootje, een drankje en heel even over de wedstrijd praten. Daarna gaat het over school, over vroeg opstaan, over luiers, gebroken nachten en de pop van Julien. De handtekeningen, de hordes fans, alle glitter en glamour lijken dan alweer vergeten. “Hoe was jouw dag Jane?”