Jaap Jacobs, wonderspits van Zuidhorn

“Zijn kopkwaliteiten zijn eredivisiewaardig”

ZUIDHORN – Vorig seizoen, de eerste competitiewedstrijd van vv Zuidhorn in en tegen Loppersum. Zuidhorn staat onder druk en de stand is 0-0. Jos Schultinga slingert de bal vanaf de rechterflank voor de goal. De bal belandt ver bij de tweede paal. Te ver. Toch blijft Jos kijken. Hij ziet de drie verdedigers van Loppersum maar ook zijn spits. Drie tellen later wordt duidelijk waarom de man van de voorzet blijft kijken. Zijn afzwaaiende bal, te ver van het doel, te ver naar achteren, te hoog, zijn voorzet waar van alles mis mee is, verdwijnt een paar tellen later snoeihard in de bovenhoek. Het onmogelijke is mogelijk gemaakt. Jaap Jacobs deed het. Als een roofdier, hij wacht, springt, hangt en slaat toe. Het is geen volledige samenvatting van de doelpuntenmachine van vv Zuidhorn. Dan doe je zijn voetballende kwaliteiten te kort, maar wel een treffende inleiding van de man die Zuidhorn met 33 competitiegoals vorig jaar bij de hand nam richting de tweede klasse. Ook nu wist hij alweer twaalf maal de weg naar het net te vinden.

De 34-jarige Jaap Jacobs is bezig aan zijn vijfde seizoen Zuidhorn en geniet er. Zijn uitdaging dit jaar is om als ploeg hard te werken, geen gekke dingen te gaan doen en zo dicht mogelijk bovenin mee te draaien. Met persoonlijke doelen is de spits niet zo bezig. Om er met een brede glimlach aan toe te voegen: “Al is scoren natuurlijk wel een heel fijn gevoel en een mooie hobby.” Jacobs, woonachtig op steenworp afstand van zijn geliefde Johan Smitpark. Vader van drie kinderen, gymleraar op een basisschool en vooral kopsterk. Tennis was zijn eerste grote liefde. Het werd dus voetbal. Hij schopte het in één jaar van ploeteren in de klei van de vijfde klasse tot het kunstlicht en de stadions tot de hoofdklasse bij Oranje Nassau. Zijn gezellige huis is al helemaal klaar voor de kerst als hij van wal steekt: “Ik kom uit Winterswijk en heb tot mijn dertiende jaar getennist”, vertelt Jacobs. “Dat ging best goed en ik speelde op een hoog niveau, maar op een gegeven moment had ik wel door dat ik het allerhoogste niveau niet zou kunnen halen. De bondstrainingen waren me ook te intensief, vooral vanwege de lange reistijden. Dus besloot ik te stoppen en me aan te melden bij vv Reünie en te gaan voetballen. Daar speelde ik in de jeugd als laatste man.”

Ver van het vijandelijke doel speelt Jacobs zijn wedstrijden en eigenlijk gebeurt er niets bijzonders. Tot hij ineens enkele jaren later mee wordt gevraagd om als B-junior met de A- jeugd een wedstrijd te spelen. Jacobs staat in de spits en scoort. Een doelpuntenfabriek is geboren. “Dat werd daarna al snel mijn vaste plek en ik had er natuurlijk ook veel plezier in”, laat Jacobs weten. “Scoren is leuk en iedereen is blij wanneer je een doelpunt maakt”. Op 16-jarige leeftijd debuteert Jacobs in het eerste elftal, tot groot genoegen van zijn vader die nog betaald voetbal speelde bij De Graafschap, maar verhuist als snel naar het Noorden om in Groningen te gaan studeren aan de ALO.

Terwijl zijn vader hoopt dat zijn Jaap het serieus aanpakt en een gooi gaat doen naar een profcarrière, heeft zoonlief andere plannen. Jaap geniet van het leven, studeert, traint en drinkt bier. Jaap meldt zich aan bij Oranje Nassau in de hoop daar op zaterdag in het tweede elftal aan te kunnen sluiten. Een behoorlijk niveau. Het loopt anders. “De technische leiding wilde me daar in het derde team plaatsen”, vertelt de spits. “Dat zag ik niet zo zitten en ben het gesprek aan gegaan omdat ik wel graag op een redelijk niveau wilde gaan spelen”. Een gesprek en een paar trainingen later was het geregeld en maakte de nummer 9 deel uit van de toch best prestigieuze tweede selectie van Oranje Nassau. De tijd in het tweede duurde maar kort. “In de voorbereiding werd ik gevraagd met de eerste selectie mee te gaan voor een bekerwedstrijd tegen Hardegaryp”, gaat Jacobs verder. “Een hele eer natuurlijk”. En zo geschiedde. Negentig minuten en drie goals later is de vijfde klasse definitief ingeruild voor de hoofdklasse. De blubber maakt plaats voor een strak kunstgrasveld en wedstrijden op winderige achterafveldjes onder het toeziend oog van een enkele vriendin hebben plaats gemaakt voor duizend tot vijftienhonderd toeschouwers waar roemruchte clubs als Harkemase Boys de nieuwe uitdagingen worden.

Na zeven jaar de hoofdmacht te hebben gediend, maakt de goalgetter de overstap naar vv Zuidhorn om daar successen maar ook een degradatie mee te maken. Hij wordt een opvallende verschijning in de derde klasse door zijn enorme sprongkracht en doelgerichtheid. Zijn oude trainer Kees Bouma noemt hem de beste spits vorig jaar uit de derde klasse en betitelt zijn kopkunsten zelfs als eredivisiewaardig. Een spits die makkelijk scoort, maar die bovenal een prettig mens is, goed kan relativeren en van het leven geniet.
Hij merkt wel dat het lastiger aan het worden is te scoren nu de jaren beginnen te tellen. “Eerder was ik heel ijverig en probeerde ik veel de ruimtes in te duiken en acties op snelheid te maken”, legt Jacobs uit. “Hoewel ik nog steeds redelijk snel ben, merk ik dat het steeds lastiger wordt om mijn tegenstanders er op snelheid uit te lopen. Dat dwingt me om anders te voetballen. Slimmer te worden, misschien ook meer in dienst van het team. Al blijft scoren natuurlijk het mooiste wat er is. En dan vooral belangrijke doelpunten. De 4 of 5-0 zeggen me eigenlijk niet zo veel meer”. Vorig jaar trof de spits 44 keer het net, inclusief bekerwedstrijden en strafschoppen, want ook vanaf de elfmeter is de spits ijskoud, al is dat nog maar kort zo. “Ik nam in de D-pupillen eens een strafschop en die miste ik”, gaat Jacobs verder. “Ik heb daarna tot twee jaar geleden tijdens de verloren play-offwedstrijd tegen Hardenberg nooit meer een penalty genomen. Je kunt toch alleen maar falen, was mijn idee. Raak schieten is normaal en missen is falen”. Tegen Hardenberg rekende Jacobs af met dit trauma, waardoor hij door zijn koelbloedigheid al snel werd aangewezen als vaste strafschoppennemer. Mede daardoor kon het doelpuntenaantal zo oplopen vorig jaar. Hij miste nooit. Dit jaar gaat het allemaal wat lastiger, al staat de teller inmiddels al wel weer op twaalf treffers.

De laatste wedstrijd voor de winterstop leed Jacobs met zijn team een historisch grote 6-0 nederlaag tegen Marum. Toch is er geen wanhoop. “Wij kunnen prima meedoen in deze klasse”, laat de spits weten. “We behoren niet tot de beste, maar ook niet tot de slechtste ploegen. Als wij allemaal doen waar we goed in zijn, kan dit gewoon weer een leuk seizoen worden, maar de tegenstanders zijn natuurlijk sterker dan vorig jaar”. Het wordt inmiddels al zijn vijfde jaar bij de bewoners van het Johan Smitpark en hier zal Jacobs zijn carrière ook afsluiten. Daar waar menig talentvol voetballer alles op alles zet om een zo hoog mogelijk niveau door te breken, lag dat bij Jacobs net even anders. Wanneer het woord ambitie valt, beginnen de ogen te glimmen. Zijn binnenlopende vrouw schiet ook al in de lach en loopt veelzeggend weg. Dit onderwerp is vaker op tafel gekomen. Zoveel is duidelijk. “Eigenlijk heb ik helemaal geen ambitie”, biecht hij op. “Ja, om plezier te hebben. Om te genieten van het leven. Ik heb nooit een biertje laten staan voor het voetbal. Ik vond gezelligheid ook erg belangrijk. En nog steeds. We hebben een leuke groep, de sfeer is prettig, Zuidhorn is een warme club, ik woon aan de rand van het park en ik heb er nog altijd plezier in”.
Zijn oud-trainer vatte het treffend samen: “Een geweldig aardige vent, de beste kopper die ik in mijn 30-jarige carrière ben tegengekomen. Hij zet zich tijdens wedstrijden en trainingen altijd voor de volle 100 procent in voor zijn team. Maar Jaap is Jaap. Jaap houdt van het leven”. Zuidhorn boft maar met zo’n speler zonder ambitie.