“Je loopt van verrassing naar verrassing”

Struners kiek’n: familie Zwama heeft al zin in Struuntocht

DOEZUM – Dat de Struuntocht leeft in het Westerkwartier is algemeen bekend, maar dat een compleet gezin meedoet hoor je niet heel vaak. De familie Zwama uit Doezum is namelijk klaar voor de tocht. Ze lopen ‘m met z’n zessen, en dat al voor de tweede keer.

De Struuntocht is dus een evenement dat leeft bij schapenboer Eise Zwama en zijn gezin. Toen de tocht acht jaar geleden bijna dwars door hun achtertuin liep en het gezin de gezelligheid en vrolijkheid zag, waren de zes verkocht. De vier jongens deelden pepermunten en spekjes uit en vanaf dat moment was het helder: die Abel Tasman Struuntocht zou een keer gelopen worden. “Toen is het enthousiasme begonnen”, lacht moeder Hotske Zwama.

Vier jaar geleden deden ze dus voor het eerst mee als gezin. Jongste zoon Tieme was nog maar negen jaar, maar gaf geen kik en liep de tocht eveneens volledig uit. “En toen was de Struuntocht nog langer ook”, weet Eise Zwama. “We hebben toen gezegd: de volgende keer gaan we voor veertig kilometer, het ging super!” blikt Hotske terug. “Toen we ons konden aanmelden en we de jongens vroegen of ze wilden meedoen, zeiden ze allemaal ja.” Alleen, de veertig kilometer zit er niet meer in, aangezien dit onderdeel deze editie niet op het programma staat. De jongens zijn vier jaar ouder en ze hoeven minder kilometers te lopen. “Nu moet het een traditie worden”, hoopt vader Eise. “Ze doen allemaal mee. En zonder dwang hè, allemaal uit zichzelf.”

Hamburgers

Het is helder, de Struuntocht leeft dus in het gezin. De mannen zijn geen spraakwatervallen, maar hebben hun woordje klaar wanneer ze gevraagd wordt wat de Struuntocht zo leuk maakt. “De meeste tochten gaan over de weg, de Struuntocht gaat ook door weilanden bijvoorbeeld”, vindt de vijftienjarige Ruurd Sietse. “De tocht gaat door de natuur heen, dat maakt het mooi”, vult zijn één jaar jongere broer Hielke aan. Het gezin is dan ook nieuwsgierig wat ze dit jaar allemaal tegenkomen. “Vorige keer stonden op het Kuzumer Balkje de hamburgers klaar”, weet Jan Eise zich goed te herinneren. “En bij het Curringheveld is altijd wat te doen”, aldus Hotske. “Maar we kunnen niet te lang stilstaan, we moeten ook doorlopen. Je loopt eigenlijk van verrassing naar verrassing.”

Aan een speciale training doen ze niet aan. Vader Eise en moeder Hotske houden sowieso van wandelen en hun vier zonen zijn voldoende uit de kluiten gewassen om de tocht met gemak te volbrengen. “We kunnen binnenkort wel even vijftien kilometer oefenen”, stelt moeder Hotske voor, iets wat in eerste instantie op weinig enthousiasme kan rekenen. De Struuntocht lopen ze ook zonder training wel. Ze hebben er zin in, zo blijkt wanneer ze ernaar gevraagd worden. “De Struuntocht zet de gemeente Grootegast toch op de kaart. En voor mij is het ook een soort reünie. Ik kom uit Lutjegast en zie veel bekenden, erg leuk”, vindt Eise. “En we moeten nog shirtjes maken met een echte Zwama-kreet”, lacht Hotske. Tieme weet al wat erop moet: “Ajax!” Of die kreet door de ballotagecommissie komt is de vraag, feit is wel dat de Struuntocht zeker onderwerp van gesprek is in hartje Doezum.