KC: Alie Postma-Veenstra (71) maakt dromerige kunstwerken van geschoren schapenvachten
Schilderen met stof en piepkleine borduursteekjes
SURHUISTERVEEN – Ze begon in februari 2018 met wolvilten. Via een cursus kwam ze in aanraking met het ambacht. Ze was meteen verkocht. ‘Het werken met je handen is zoiets fijns. Je bent alleen maar bezig met het proces. Dat geeft je de gelegenheid om je gedachten te verzetten, even nergens aan te denken’ vertelt de 71-jarige Alie. In 2018 werd ze ernstig ziek. Ze wilde graag haar handen weer gebruiken en begon met een cursus wolvilten. Een paar jaar later exposeert ze voor het eerst in de kerk waar ze ook lid van is. ‘Mijn buurman hoorde dat er ruimte was om te exposeren en vond het wel wat voor mij,’ lacht Alie bescheiden.
Inmiddels is de Doopsgezinde Kerk omgetoverd tot een droomwereld, waarin gevilte lampenkappen en bloemen in allerlei kleuren het balkon sieren. Boven de ingang zweeft een vilten planeet, tussen de hoge ramen van de kerk hangen werelden die zijn geïnspireerd door de natuur. De zee, het bos, een vulkaan, de vredesduif. Zelfs de preekstoel is versierd met bescheiden vilten kunstwerken. Overal waar je kijkt lijken de kleurige kunstwerken met het donkere hout, de omgeving en het licht dat de kerk invalt, samen te vloeien. Wanneer men zich bedenkt dat Alie pas sinds 2018 aan de slag is gegaan met het opbouwen van haar collectie, is het extra indrukwekkend.
‘Tijdens de zomerstop van de cursus ben ik op eigen houtje verder gaan werken.’ Het begon met een aantal proefkleedjes. Eerst wat losse lappen en toen steeds wat grotere kleden. Bijzonder detail: een deel van de wol waarmee is gewerkt, is afkomstig van de schapen van de buurman die haar ook voordroeg voor de expositie in de kerk. Maar waar begin je tijdens zo’n proces? Hoe tover je een vacht om naar een kleurige lampenkap? ‘Het begint natuurlijk met de vacht zelf. Vachten rollen is echter zwaar werk, dat doe je niet elke week,’ lacht Alie. ‘Je begint met het kneden van de vacht, dit doe je met heet water en groene zeep. Je kunt ook wrijven of gooien, het is een actief proces.’ Er zijn verschillende manieren om wol te verwerken. Zo komt de buurvrouw van Alie 1 keer per week bij Alie in de serre zitten om van een gedeelte van de wol draden te spinnen. Samen zijn ze dan aan het werk, soms in stilte, soms kletsend.
‘Nadat de wol is gevilt, kun je de wol kleuren door het is een pan met heet water en verf te koken. Je kunt verschillende soorten verf gebruiken zoals viscose of zijdeverf, wat je maar wilt. Vervolgens moet je de wol laten afkoelen en uitspoelen. Het nabehandelen doe je door een bak water met azijn te vullen en het een uurtje te laten staan, zodat de kleur gefixeerd raakt. Daarna hang je het te drogen.’ Dat het een arbeidsintensief proces betreft is zeker. Alie verwerkt in haar kunstwerken ook andere materialen zoals zijdedraden of bijvoorbeeld eierdoosjes of schalen om een bepaalde vorm in de wol te creëren. Wat haar inspireert? ‘Voornamelijk de natuur. Maar ook het nieuws, zoals bijvoorbeeld de vulkaanuitbarsting op IJsland,’ zegt ze. Ze wijst naar een groot doek waarop onmiskenbaar een vulkaanuitbarsting is te herkennen. Ook de thematiek uit de Bijbel inspireert haar. Een vredesduif, het eeuwige samenspel tussen donker en licht.
Haar favoriete werken zijn het bos en de zee. Het doek met de zee en het koraal is echter niet te koop. ‘Daar ben ik het meest trots op, er zit zoveel emotie in.’
Wat Alie lezers nog wil meegeven is: ‘Ga vooral wolvilten, het is een betoverend proces. Het met je handen werken maakt het bovendien ook leuk voor kinderen.’
Wie even weg wil dromen, dient de expositie absoluut te bezoeken. Deze is overigens onderdeel van het Tsjerkepaad. Het Tsjerkepaad stelt gedurende de zomer zo’n 250 Friese kerken open voor publiek. De kerken zijn open voor iedereen die erfgoed, kunst, stilte, ontmoetingen, rust of meditatie waardeert. De exposities, waaronder die van Alie, zijn nog te bewonderen op 3 zaterdagen, namelijk 13 augustus, 27 augustus en 10 september.