Kerstverhoal in het Westerkwartiers door Eelke Solle
‘Klotentied’
We leven ien n klotentied, zo viendt Dirk dat tenminste. Die verrekte Corona holdt ons der onder, we kinnen gien kaant meer op. Dirk komt niet meer buten, allinneg om zien beesten te voeren, aans niet. Gelukkeg het hij gien nertsen, zeit er gekscherend, aans zol ik de corona ok ien huus hemmen. De boodschappen worden thuus bezörgd, elkeneen zeit dat dat goeie service is van e winkeliers. Mor Dirk zeit dat ze niks aans doen as wat vroeger gewoon was, dan vulde je n boekje ien, die werd ophoald deur de winkelier en dan werden de boodschappen aan e deur bezörgd, tot aan e keukentoavel toe. Dus wát nou wat nijs? Olle tieden herleven. Mor toch is er wel wat verandert, Dirk kikt veul tillevisie en luustert noar de radio. Meziek geft er niks om, mor alle nijs volgt er op e voet. t Gijt voak over Corona en Dirk slurpt alle nijs op, hij wiet alles, ok van de complotdenkers. Dirk geleuft niet ien complotten, der gijt een virus rond woar je aan dood goan kinnen. Veur Dirk genog reden om humzulf op te sluten. Noar de kroeg gijt er ok niet meer, kin niet meer. Even bij femilie langs, niks der van, ze zallen et virus mor onder de leden hemmen, bovendien wonen zien kiender ver vot. En vrienden het Dirk niet, ja zien beesten, doar kin er et goed met vienden. Dirk gijt gebukt onder de ellende, hij wordt aal triester van aal die oplopende besmettings en Coronadoden, hij zigt gien mens meer. De bezörger van e boodschappen is de enige, mor die het n mondkapke op en is zo snel as de duvel weer vertrokken.
Sunnerkloas is ok niks west van t joar. Hij kwam niet eens aan ien t dörp. Zwaarte Pieten? Ok niet zien van t joar, al was t de vroag of die der sowieso bij weden zollen, want dat is n uutstaarvend ras. t Kin Dirk niks schillen, zwarte Piet of niet, t is n kienderfeest en as de kiender der lol ien hemmen, viend hij t prima. Mor toch, t hiele feest is niks vergeleken met andere joaren. Hij geft zoas altied niks vot, mor krigt ok niks, t is gewoon n dooie boel.
En nou kommen de kerstdoagen der aan, Dirk kikt der niet noar uut. Wat moe-je, ien dizze tieden. Hij neudegt voak zien kiender uut, die wonen aan aander kaant van t laand. Dat is altied wel mooi en gezelleg, mor die zitten midden ien e brandhaard van e Corona, dit joar het hij liever dat ze thuus blieven. t Zallen wel eenzoame doagen worden en hoewel Dirk al triest is, wordt et bij die gedachte nog triester. t Liefst zol Dirk n wintersloap holden, van e kerst tot aan meert toe en dat dan t vaccin kloar weden zol. Want dat vaccin is van levensbelang, wis en waarachteg!
Op n dag hoalt Dirk de huus aan huus brut uut e bus en doar rugelt een envelop tussen uut. Nijsgiereg moakt Dirk hum open, hij snoef der even aan, want der stijgt een lekkere geur uut omhoog, parfum of zukswat. Der zit n koart ien en doar stijt ien dat Dirk nuigt wordt om de kerstmoaltied op 1e kerstdag te gebruken bij Neeltje en Omgo. Die wonen aan aander kaant van t dörp, minsen zunder kiender en as t zo uutkwam moek Dirk wel es n proatje met die lu. Mor nou, een uutneudeging? Dirk is der ondersteboven van, wat moet hij? Fatsoenleke kleren het er niet en hij is nog nooit bij die minsen ien huus west. Hij leit de uutneudeging op t dressoir, hij moet er eerst nog es stief over noadenken. Moanden het er ien huus zeten, gien mins zien, t leidde tot n grode triestigheid. Mos nou de knop om, is de tied der riep veur?
De uutneudeging leit al n week op t dressoir, niks het Dirk der met doan, al speult et elke dag deur zien kop. Op kerstoavend rinkelt de tillefoon. Dirk nimt op: ‘Dirk hier’ en aan de aandere kant klinkt de stem van Omgo. Omgo zeit: ‘Hest onze uutneudeging ok had? We hemmen nog niks heurd en ik docht ik zil es even bellen’.
‘Och man, heb de uutneudeging wel had, mor wist niet goed wat te doen. Ik heb ok niet een mooi pak wat ik aantrekken kin’.
‘Wat geft dat nou?! Een mooi pak moakt een mins niet mooier, de butenkaant is mor ’schone schijn’. De binnenkaant vienden wij veul belangrieker. Mor de vroag blift: wilst kommen of niet? We hemmen gien Corona en bij ons kinst makkelk 1,5 meter uut mekoar zitten. Handen geven doen we ok niet. Nou, wat denkst?’
‘Ja, as jim t zo bekieken, dan kom ik. Ik trek mien nijste spul wel aan, t is ok n beetje feest of niet dan?’
‘Zeker. Mor wat goan we eten? Hest ok wensen?’
‘Nee. Ik lust eigenlek alles wel, moakt me niks uut. Allinneg wien, doar heb ik niet zoveul met. Ik bin meer n man van n bierke. Dat hest toch ok wel?’
‘Zeker, meerdere soorten. Doe komst mor en dan zoekst dij zulf mor wat lekkers uut. Kom mor om 5 uur, drink we eerst wat en dan goan we eten’.
‘Da’s goed, jim zien mij tegen die tied wel verschienen.’
Aanderdoags is t al zover, Dirk trekt zien knapste broek en bloes aan, kikt nog even ien e spiegel en besluut dat hij der zo wel met deur kin. Hij belt aan bij Omgo en Neeltje en Neeltje doet open, hij moet drekst binnen kommen. Omgo nimt hum met noar de kelder en hij mag n lekker bierke uutzoeken. Dirk kiest veur n herfstbokje, lekker met dit weer. En dan goan ze aan toavel en Dirk krigt een moal veurschoteld, zo as er ien joaren niet eten het. De moag wordt goed vuld en noa ofloop goan ze nog even ien e koamer zitten en schenkt Omgo nog n lekker cognacje ien. Et gloeit ien Dirk zien moag.
Aan Corona en triestigheid het er niet meer docht, hij i-der even hielemoal uut. Bij de deur nimt er ofscheid. ‘Dust kalm aan?’ vragt Omgo. ‘Zeker’ zeit Dirk, ‘en as t zo uutkomt, kom ok mor es bij mij’. Dat zallen ze zeker doen. Bij t noar huus lopen onder de stroatlanteerns, lopt Dirk zien haart over van dankboarheid en welt een troantje op die hij gauw uut e ooghoeken wrift. Zo mor een poar nije vrienden der bij, zo voelt et.
