Kinderopvang Bengels Grijpskerk
Datum: 23 januari 2013
Tijd: 9.00 uur
Het nationale voorleesontbijt is normaal een gelegenheid waarbij alle leden van een college van B&W tegelijk ergens zitten. Voor een krant een lastige aangelegenheid; je kan nou eenmaal niet overal tegelijk zijn en voor wie kies je dan en waarom. Dit jaar bleek het allemaal wat makkelijker. De leden van het huidige college van B&W hoefden hun keeltjes niet te schrapen en alleen een voorleesontbijt met oud-wethouder Rikus Hielema stond op de planning. De Ongenode Gast zag zijn kans schoon en liet zich ook eens gezellig voorlezen.
Broodjes met chocopasta en bekers vol chocolademelk. Ja, de Ongenode Gast zag het bij binnenkomst direct, dit is een ontbijt anders dan anders. De kinderen zijn wel aardig voldaan op het moment dat de Ongenode Gast binnen struint. In hun pyjamaatjes slikken ze de laatste happen brood weg. Het is een vrolijke aanblik. Spidermanpyjama zit naast Roze jurkjes-pyjama, blauw-wit geblokte pyjama stapt vrolijk rond en verrek, daar is iemand zonder pyjama. Maar ook die heeft wel speciaal voor de aangelegenheid grote tijgersloffen aan haar voeten. Oud-wethouder Hielema loopt ook sloffen, het is hier blijkbaar net zo gezellig als thuis. Leidsters Nanne en Baukje hebben een badjas aangetrokken. Alhoewel zij wel ietwat vals spelen, want de Ongenode Gast ziet daar een spijkerbroek onderuit piepen. Alleen leidster Melissa lijkt de saamhorigheid hier te verstoren, want ik neem aan dat zij niet slaapt in de mooie zwart-wit gestreepte jurk waarin zij loopt.
Rikus heeft er zin in. Als oud-wethouder mag hij dan toch ook wel worden gerekend tot de gevorderden in het voorleesontbijt. “Nou, toen ik wethouder was, waren dit soort dingen nog wel wat minder in schwung”, antwoordt hij lachend. “Maar ik heb zelf ook kleinkinderen en als wij ze naar bed brengen, dan móet er ook voorgelezen worden.” Terwijl hij het boek ‘Nog 100 nachtjes slapen’ van Milja Praagman, uitgeroepen tot het prentenboek van 2013, erbij pakt, installeren de kinderen zich op de bank.
“Doris moet nog honderd nachtjes slapen tot hij jarig is”, begint Rikus. Links van hem zitten Roos en spiderman Finn aandachtig te luisteren. “Wie jarig is krijgt feest, willen jullie ook wel feest?” Marten, gehuld in een rode pyjama, ziet een mogelijkheid. “Vanmiddag wel! Met chocola!” Ook de andere kinderen veren op. Slim leidt Rikus ze af. “Kijk eens wat een knuffels, hebben jullie ook een knuffel?” Het trucje werkt. Marten vertelt spontaan honderduit over zijn ‘pipapanda’.
Hoe verder het verhaal vordert, hoe aandachtiger de kinderen luisteren. Ook de Ongenode Gast zit inmiddels op het puntje van haar stoel. In het verhaal knipt Doris consequent driehoekjes uit alle stof die hij maar kan knippen. “Knip, knip, knip”, klinkt het telkens uit de mond van Rikus. De jongste in dit geheel, baby Larissa, doet een poging de geluiden na te doen. “Dat mag toch helemaal niet?”, vraagt Mirte zich af. Alleen Stijn, de blauwwit geblokte held, kan het verhaal niet boeien. Zo te zien ligt voor hem een grote carrière in het circuswezen in het verschiet, want als volleerd acrobaat klautert hij overal tussendoor en overheen. Als hij een misstap maakt, is het huilen geblazen. “Oooooooooh”, schreeuwt hij. Larissa geeft bijval, dit is een klank die haar wel ligt.
Onverstoorbaar gaat Rikus verder. Het einde nadert, Doris viert zijn verjaardag, de kinderen vinden het prachtig. “Jaaaaaaa!” klinkt het in koor als Rikus vraagt of het een mooi verhaal was, terwijl hij het boek dichtklapt. “Weet je wat, we doen het nog een keer.”
