Kleintje Cultuur – Dick Oostra

Afbeelding
Cultuur

“Ik probeer altijd verstilling te brengen in mijn schilderijen”


OLDEHOVE – Al bijna twintig jaar is hij beroepsmatig bezig met schilderen en tekenen, Dick Oostra uit Oldehove. De inmiddels 74-jarige kunstenaar woont in een prachtig stulpje onder de rook van de kerk van Oldehove. Aan het Kerkpad in een pittoreske woning, waar hij met zijn bijna twee meter geregeld even moet oppassen dat hij zijn hoofd niet stoot als hij de trap naar zijn atelier betreedt: “Ik woon hier echt met heel veel plezier. Bovendien ben ik inmiddels gewend dat ik met het naar boven lopen even rekening houd met de lage overloop.” Oostra vertelt deze week in onze rubriek over zijn kunstwerken en zijn voorliefde voor natuur.


Als kind groeit hij op in Twente: “Ik was als kwajongen altijd buiten in de natuur bezig. Elk vrij moment was ik in de bossen en tussen de dieren te vinden.” Op school vallen de cijfers voor tekenen hoog uit: “Ik denk dat het psychologisch is, want als je weet dat je ergens goed in bent dan ga je er vaak mee door is mijn ervaring.” De liefde voor natuur zit er al vroeg in en dat ziet men terug in de kunstwerken van Oostra’s hand.


Het mooiste werk wat hij ooit heeft gemaakt, hangt volgens hem ergens in het zuiden van Nederland. “Die is verkocht op een expositie in Wijk bij Duurstede. Het gaat om een Frans landschap. Wat jezelf een sterk werk vindt, vinden anderen meestal ook mooi. Dat verklaart waarom je als kunstenaar geregeld afscheid neemt met pijn in je hart. Gelukkig heb ik er nog foto’s van en als ik wil zou ik het nog wel eens kunnen bekijken als ik de contactgegevens van de koopster op zoek”, lacht Oostra.


Waar de interesse in het begin van zijn beroepsmatige carrière, zo rond de eeuwwisseling, bij landschappen ligt, is de kunstschilder nu veel bezig met luchten: “Ik schilder op het moment erg veel met wolken. Evenals bij de landschappen, werk ik ook met luchten toe naar verstilling. Dat vind ik ontzettend fascinerend. Bovendien werkt het voor mezelf als een soort meditatie.” Hoe dat komt, is lastig te beschrijven: “Ik maak altijd stil werk en als je naar dat punt van verstilling toewerkt, dan is dat er op een gegeven moment gewoon. Daar is niet echt een speciale methode voor. Het ontstaat.” Soms gaat dat ook lastig: “Dan leg ik het even weg. Ik werk ook geregeld aan drie schilderijen tegelijk. Als ik dan vastloop op de ene, pak ik een ander erbij om zo uit een soortement van bubbel te geraken. Ik geef mijzelf sowieso veel ruimte, dat werkt voor mij het fijnst.”


In de werken van Oostra gebeurt dus niets. Het begint met een grove schets en eindigt met verstilling. Het enthousiasme waarmee Oostra het vertelt, maakt het reuze interessant. “Het is monnikenwerk en als je perfectionistisch bent, zoals ik ben, dan kan het even duren voordat er iets op papier staat. Van abstract naar realistisch kost gewoon tijd.” Eén les van Oostra nemen we sowieso mee, want zo lang je jezelf die ruimte en tijd gunt dan komen de mooiste dingen uiteindelijk voort uit liefde. Liefde in Oostra’s geval voor schilderen.


Inmiddels kan hij er samen met zijn vrouw van leven, maar op het moment is het lastig. “Jongeren kopen geen kunst en ouderen worden steeds ouder hè”, geeft de inwoner van Oldehove aan. Toch bezoekt hij nog geregeld diverse galeries en probeert hij, waar het kan in coronatijd, te exposeren: “Het wordt steeds moeilijker natuurlijk, omdat het aantal exposities terugloopt. Helemaal met het coronavirus, die toch veel geïnteresseerden nog weerhouden van hun bezoekje aan een expositie.”  De komende periodes staan twee exposities op het programma. Beide in Groningen: “We zullen zien wat daarop afkomt.”

UIT DE KRANT