Kleintje Cultuur – Fred Pollack
“Schilderen is als mijn rechterarm; het hoort bij me”
GARNWERD – Al zo’n veertig jaar woont kunstenaar Fred Pollack in het prachtige en rustige dorpje Garnwerd. De in Enschede geboren Pollack is dagelijks te vinden in zijn atelier aan huis en heeft in zijn rijke kunstleven ontzettend veel schilderijen gemaakt. Daar waar zijn werken zich eerst richtten op het figuratieve, is zijn stijl in de loop der jaren verschoven naar het meer abstracte. En dat is waar de kunstenaar zich het beste bij voelt. “De fantasie die je bij mijn abstracte schilderijen kunt hebben, boeit mij veel meer dan de werkelijkheid”, vertelt Pollack. “Mijn werken hebben geen betekenis. Die kunnen mensen er zelf aan geven. De kijker is tenslotte de tweede maker”.
De inwoner van Garnwerd raakte al op jonge leeftijd geïnteresseerd in kunst. Op zijn vijfde kwam de kunstenaar erachter dat hij wel aardig kon tekenen. “Mijn tekeningen gaf ik destijds voornamelijk als cadeautje weg als er iemand jarig was”, vertelt Pollack. “Daar begon het allemaal mee. Naarmate ik ouder werd, nam mijn interesse in kunst steeds meer toe. Dat is nooit meer weggegaan”. Een opleiding aan de Kunstacademie zat er echter niet in voor Pollack. “Ik kom uit een gezin dat wilde dat ik een vak ging leren, zodat ik in mijn onderhoud kon voorzien. Mijn ouders vonden dat ik het schilderen vooral moest zien als hobby. Ik besloot toen om geneeskunde te gaan studeren”. En voor die studie slaagde de Enschedeër. Hij ging aan het werk als huisarts en werkte later in de psychiatrie. “Uiteindelijk is de beslissing om niet naar de Kunstacademie te gaan een hele goede geweest”, gaat Pollack verder. “Op deze manier kon ik mijn eigen manier van schilderen ontwikkelen. Op de Kunstacademie moet je je normaal aan veel regels houden. Dat hoefde ik gelukkig niet”.
In het begin van zijn ‘kunstleven’ gebruikte de inwoner van Garnwerd een figuratieve stijl bij het schilderen. Na verloop van tijd maakte dit echter plaats voor het abstracte. “Ik was bezig om een doek te schilderen en na twee maanden kwam ik erachter dat het helemaal niets was”, legt Pollack uit. “Ik zette er een groot kruis doorheen en op dat moment kwam ik met het idee om abstract te gaan werken. Hierdoor zijn er sindsdien eigenlijk weinig herkenbare figuren in mijn werken en kan de kijker zelf bepalen wat hij/zij ziet”. De kunstenaar vindt het fantastisch om bezig te zijn met schilderen. Het is hetgeen hij het liefste doet. “Centraal staat hierbij het plezier dat ik beleef aan het schilderen. Ik ben er al mijn hele leven mee bezig en ik doe niets liever. Het is als het ware mijn rechterarm. Het hoort echt bij me. Anders had ik het ook niet volgehouden. Kunstenaar zijn is soms best moeilijk. Je moet echt knokken om er te komen. Het kunstenaarschap heb je in je, of niet. Het is eigenlijk niet te leren”.
Pollack heeft in zijn rijke kunstleven ontzettend veel geleerd. Dat is natuurlijk begrijpelijk als je ook bezig bent geweest met verschillende stijlen. “Het belangrijkste is dat je lef moet hebben als je schildert. Begin met iets en ga daarmee verder. Het is beter om daarna overnieuw te beginnen dan dingen weg te halen. Die krijg je anders nooit meer terug”. De kunstenaar uit Garnwerd weet van te voren nooit wat hij gaat schilderen. Hij pakt zijn penseel en een doek en gaat vervolgens aan de slag. “Ik begin ergens en ga vervolgens op reis. Door de strepen die ik zet, ontstaat er vanzelf iets. Mijn inspiratie haal ik ook nergens vandaan. Die is er gewoon. Ik heb overal een associatie bij”.
Doordat de werken van Pollack abstract zijn, tasten sommige kijkers wel eens in het duister over de betekenis ervan. “Mensen vragen me soms wel eens: ‘Wat is dit nou?’. Maar het is aan de kijker zelf om te bepalen wat hij/zij erin ziet. Dat vind ik het mooie aan mijn werken”. Daar waar de kunstenaar zich eerst nog wel eens druk maakte om wat anderen van zijn schilderijen vonden, doet hij dat nu niet meer. Pollack heeft daardoor geen last meer van de zogenaamde ‘ogen in zijn nek’. “Ik schilder voor mijzelf en over de dingen die ik zelf wil. Door deze gedachte voel ik me ontzettend vrij. Schilderen is ook een emotie voor mij. Ik kan mijn ei erin kwijt. Het is mooi als ik werken verkoop, maar dat is niet het belangrijkste voor mij. Zolang ik er maar lol aan heb, en dat is nog altijd het geval”, besluit de kunstenaar.