Kleintje Cultuur – Lea Laarakker
ADUARD – Ze groeide op in een kunstenaarsfamilie, is haar hele leven al bezig met textiel en nu, terwijl ze eigenlijk al met pensioen is, doet ze dat nog steeds. Lea Laarakker uit Aduard heeft in haar kunstenaarsleven ontzettend veel gedaan. Wat ooit begon in de textielfabriek groeide uiteindelijk uit tot een groot project in Zuidoost-Azië. Nu, inmiddels tien jaar later en een hoop ervaring rijker, geniet ze nog altijd van verschillende projectjes en opdrachten op het gebied van textiel. “Het werken met textiel, en dan met name zijde, maakt me ontzettend gelukkig. Ik doe niets liever”, aldus Laarakker.
We ontmoeten de kunstenaar uit Aduard in haar karakteristieke boerderij aan de rand van Aduard. Terwijl de journalist van dienst zijn auto parkeert voor het grote hek van Laarakker, komt hond Tjibbe eraan gerend. “Hij doet niets hoor”, zegt een mannenstem vervolgens. Het blijkt de zwager van de kunstenaar te zijn, die een aantal dagen vanuit Gelderland op bezoek is. Hij brengt ons vervolgens naar het atelier van Laarakker toe, waar ze gelijk enthousiast vertelt over alles wat ze in haar leven heeft gedaan en nog steeds doet. “Inmiddels ben ik tien jaar terug uit Zuidoost-Azië, waar ik maar liefst dertig jaar heb gewoond”, vertelt Laarakker. “Hier heb ik zes grote projecten gedaan op het gebied van textiel en op deze manier bood ik tevens ontwikkelingshulp. Het waren prachtige jaren”. Terwijl er een leuk gesprek gaande is, onderbreekt de kunstenaar uiteindelijk zichzelf: “Ik zal eerst even koffie pakken. Dan praten we daarna verder”.
Als de inwoner van Aduard vervolgens met koffie terugkomt, begint Laarakker vervolgens te vertellen over hoe het allemaal begon. “Ik ben opgegroeid in een familie van kunstenaars en boeren. Ik was eigenlijk altijd al wel creatief, maar in het werkveld wilde ik daar eerst niets mee doen. Ik wilde de verpleging in, maar dat werd het niet. Diep in mijn hart waren stof, garens en draden mijn ‘ding’ en ben ik uiteindelijk de textielindustrie ingegaan. Op mijn twintigste vertrok ik naar Duitsland, waar ik intern een opleiding kantontwerpen heb gevolgd”. In de textielfabriek leerde de inwoner van Aduard hoe ze op traditionele en geavanceerde machines kant moest ontwerpen en specialiseerde ze zich in zijde kant. Via Zwitserland kwam ze uiteindelijk terecht in Italië, waar ze voor het laatst in een bedrijf de laatste details leerde. “Na een aantal jaren vertrok ik naar Zuidoost-Azië, waar ik in totaal dertig jaar heb gewoond. Mijn man kreeg daar destijds werk en vandaar dat ik met hem ben meegegaan”.
In Zuidoost-Azië kwam Laarakker terecht in Thailand, Cambodja en Laos. Maar wat ze daar zelf moest gaan doen, dat wist ze eerst niet zo goed. “Uiteindelijk kwam ik met het idee om mijn eigen expertise in te zetten voor ontwikkelingsprojecten”, vertelt Laarakker. “Ik besloot om verschillende zijde-projecten op te zetten, om ook de mensen daar te helpen. Zo maakte ik verschillende ontwerpen, gebaseerd op de traditionele ontwerpen die de wevers uiteindelijk hebben gecreëerd. De projecten werden uiteindelijk een groot succes”. De creaties van zijde waren niet zomaar lappen stof. Unesco gaf 13 awards. Thaise en Europese koninklijke families en ontwerpers wereldwijd kochten de stoffen. Het traditionele werk zette Laarakker middels prachtige beschilderingen om in bijvoorbeeld sjaals. “Omdat ik de zijde eerst niet verkocht kreeg, besloot ik erop te schilderen. En dat had destijds niemand daar. De verkoop liep vanaf dag één echt storm. Dat was het begin”.
“Ik ben eigenlijk best een geluksvogel”
Inmiddels is de ervaren kunstenaar alweer zo’n tien jaar woonachtig in Aduard. Vol trots kijkt ze terug op alles wat ze in haar leven al gedaan heeft. “Ik ben eigenlijk best een geluksvogel”, glimlacht ze. “Ik heb heel veel van de wereld gezien en heb alles gedaan zoals ik het zelf wilde. Ik ben ontzettend blij hoe ik eraan terugdenk. Met mijn werken heb ik ook wereldwijd geëxposeerd. Dat kunnen niet veel mensen zeggen”. Terwijl Laarakker inmiddels al met pensioen is, werkt ze zo nu en dan nog aan een aantal opdrachten en doet ze mee aan enkele exposities. “Voor de coronatijd heb ik ook nog veel geëxposeerd, maar dat ligt nu een beetje stil. Ik doe het allemaal wat rustiger aan. Ik heb, doordat ik niet meer persé moet, rust in mijn kop. Het is fijn zo”, besluit Laarakker.
