Kleintje Cultuur – Marjanne Sorgdrager

Afbeelding
kleintje cultuur

“Ik stop pas met werken als mijn handen niet meer willen”


FEERWERD – De pensioengerechtigde leeftijd heeft ze inmiddels al bereikt, maar aan stoppen denkt ze nog zeker niet. Edelsmid Marjanne Sorgdrager is nog dagelijks in haar atelier in Feerwerd te vinden, waar ze vele prachtige kunstwerken van zilver ontwerpt. In al haar sieraden laat ze het zilver spreken. “Ik vind het heerlijk om met zilver bezig te zijn”, vertelt Marjanne. “Het ontwerpen is fantastisch om te doen, maar ik vind het ook geweldig om te zien hoe blij mensen zijn met de sieraden die ik maak. Ik hoop altijd dat het goed terechtkomt”. In haar atelier in Feerwerd vertelt de geboren Friezin vol enthousiasme over haar grote passie.

“Ik ben dan wel geboren als Friezin, maar ik ben heel Nederland doorgetrokken”, lacht Marjanne. “In die jaren heb ik ook veel verschillend werk gedaan. Zo ben ik bibliothecaris geweest en heb ik advieswerk gedaan op scholen. Ik kwam uiteindelijk terecht in Rotterdam waar ik op een school veel met beleid bezig was. Daar had ik op den duur wel genoeg van”. De inwoner van Feerwerd kwam op school per toeval iemand tegen die een prachtige ring om haar vinger had. Een zelfgemaakte ring wel te verstaan. “Toen viel bij mij eigenlijk het kwartje”, gaat Marjanne verder. “Dat wilde ik ook doen! Ik vond de ring zo mooi en het leek me geweldig om zelf zoiets te kunnen maken. Daarom ging ik diverse cursussen volgen om dit soort sieraden te kunnen ontwerpen”. De cursussen bevielen Marjanne zo goed, dat ze naast haar werk de opleiding tot Goudsmid ging doen in Schoonhoven. “Ik was toen al 54 jaar oud, maar binnen vier jaar had ik mijn diploma. Ik heb er zo ontzettend veel geleerd. Tijdens deze studie ben ik erachter gekomen dat met mijn handen werken echt heel goed bij mij past”.

Gelijk na haar opleiding startte Marjanne haar eigen atelier en al vrij snel liep alles op rolletjes. Daarom besloot ze te stoppen met haar baan in Rotterdam en uiteindelijk kwam ze terecht in Feerwerd, waar ze een nieuw atelier begon. “Sinds 2006 zit ik hier nu en het bevalt heel erg goed”, glundert Marjanne. “Ik heb in mijn leven ontzettend veel werken gemaakt, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de grote en speelse sieraden. Daarom werk ik ook met zilver. Dat materiaal past beter bij grotere werken dan bijvoorbeeld goud”. De sieraden van Marjanne zijn niet zomaar sieraden. Allen hebben een bepaalde boodschap. “Het sieraad moet echt iets zeggen over de persoon die het draagt. Ik wil m’n klanten kennen en hele persoonlijke dingen maken. Daar haal ik ontzettend veel voldoening uit”, aldus Marjanne.

Klanten van de edelsmid worden vaak verrast met de prachtige werken die Marjanne weet te maken. Niet voor niets komen mensen uit het hele land, en zelfs uit België en Duitsland, naar Feerwerd om een sieraad van Marjanne te kopen. “Het is allemaal zo op mijn pad gekomen”, glundert Marjanne. “Soms ben ik ook nog wel verbaasd over mijn eigen werken. ‘Heb ik dat gemaakt?’ is wel eens mijn reactie als ik sieraden terug zie”. Dat mensen van ver weg naar Marjanne komen, viel ook de nieuwe gemeente Het Hogeland twee jaar geleden op. De edelsmid werd gevraagd om de nieuwe ambtsketen voor Het Hogeland te maken. “Het was echt een eer om dit te mogen doen. Het is de grootste opdracht die ik ooit heb gedaan. Het is mijn meesterwerk. Een kroontje op mijn carrière. Ik ben daar nog altijd ontzettend trots op”.

Inmiddels zit Marjanne al jarenlang in het vak. Stoppen is op dit moment echter nog geen optie. “Ik heb die gedachten een paar maanden geleden wel gehad”, legt Marjanne uit. “In verband met het coronavirus gingen exposities niet door en het werd heel stil. Toen de maatregelen allemaal weer wat versoepelden, nam de drukte echter weer wat toe. Toen kwam ik er eveneens achter dat ik het werk eigenlijk nog te leuk vind om te stoppen”. De edelsmid wil het werken wel een beetje op een lager pitje zetten, maar dat lukt nog niet echt. “Ik ga altijd maar gewoon door”, lacht ze. “Ik ben ook nog zeker niet aan het einde van mijn Latijn. Ik stop pas met werken als mijn handen niet meer willen. Van achter de geraniums zitten, word je namelijk ook niet gelukkig”.



UIT DE KRANT

Lees ook