Kleintje Cultuur – Martin Groen
“Het trommelen is niet het belangrijkste. Dat is de gezelligheid eromheen”
OPENDE – Zelf woont hij inmiddels in de stad Groningen, maar wekelijks komt hij terug bij zijn grote liefde Crescendo. Martin Groen (26) is sinds 2011 één van de ‘Crescendo familie’ en is naast trommelaar van het Showkorps actief binnen verschillende commissies van de muziekvereniging. Maar dat is niet het enige dat Groen doet op het gebied van muziek in deze regio. Als voorzitter van de Stichting Muziekonderwijs Grootegast zet de jonge muziekliefhebber zich eveneens in voor de ontwikkeling van muziek in de gemeente. “Ik vind het allemaal veel te leuk”, vertelt Groen. “Ik doe het puur voor de gezelligheid. Ik heb ook geen ambitie om verder te komen in de muziek. Het is prima zo”.
Groen is opgegroeid in de regio Drachten en komt uit een muzikale familie. Zijn oom was operazanger en ook zijn moeder zingt graag. “Als kind wilde ik altijd al iets doen op het gebied van muziek”, laat de 26-jarige muzikant weten. “Ik ging vroeger naar pianoles, maar volgens de docent was dat niets voor mij. Hij zei dat ik geen ritme had, dus daarom ben ik maar gaan trommelen”. Uiteindelijk kwam Groen bij de muziekvereniging Smalena in Drachten terecht, waar hij een aantal jaren muziek heeft gemaakt. In 2008 nam hij een kijkje bij Crescendo in Opende en eigenlijk was de destijds 14-jarige Groen gelijk verkocht. “Ik vond de repetities en het optreden van Crescendo geweldig om te zien. De prachtige muziek die ze maakten, terwijl ze aan het fietsen waren, was echt fantastisch”.
Toen Groen in 2011 bij Smalena vertrok, hoefde de muzikant dan ook niet lang na te denken over een nieuwe muziekvereniging. Hij vertrok naar Opende, waar hij zich vanaf dag één helemaal thuis voelt. “Ik kwam eigenlijk in een soort warm bad terecht. Het klinkt altijd heel cliché, maar Crescendo is echt één grote familie. Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin”. Bij Crescendo drumt Groen in het showkorps, en daarnaast is hij actief in verschillende commissies en is hij instructeur bij het Jeugdkorps. De muzikant doet heel veel om de muziekvereniging te helpen. “Trommelen is voor mij ook zeker niet het belangrijkste”, lacht Groen. “Eigenlijk ben ik ook helemaal niet muzikaal, vind ik zelf. Het gaat mij vooral om het sociale contact. De muziekvereniging is een fantastische, maar ook tijdrovende hobby”.
In de bijna tien jaar dat Groen actief is bij Crescendo, heeft hij vele mooie momenten mee mogen maken. Zo is hij onder andere met de Crescendo familie naar Moskou geweest, waar hij dertien shows heeft opgevoerd. “Dat was werkelijk fantastisch. Twaalf dagen Moskou en dertien uitverkochte optredens op het Rode Plein. Destijds heb ik hele mooie dagen gehad. Het was ontzettend bijzonder om dit te doen met zo’n geweldige club”. Daarnaast kijkt Groen ook terug op andere eendaagse tripjes, zoals het optreden op Koningsdag in Gouda. “Je gaat met elkaar een dag weg en dan maken we er echt een feestje van. Met onze bus, eigenlijk een kroeg op wieltjes, toeren we door heel het land. Wij vermaken het publiek, maar onszelf ook zeker. Het is altijd weer een grote happening”, aldus Groen.
De trommelaar maakt al zijn hele leven muziek, maar echt ambities op dit vlak heeft hij niet. “Ik vind het mooi zo. Ik heb ook maar één muziekdiploma en daarmee is het goed. De gezelligheid eromheen is voor mij het belangrijkste. Tuurlijk ben ik er ook wel eens klaar mee, maar altijd als ik hier weer ben, voel ik me helemaal thuis. Ik ga hier niet zomaar weg”. Wekelijks zit Groen op zijn fiets met zijn drumstel voorop en de drumstokken in zijn handen. Een bijzondere hobby. Zo’n vijftien jaar geleden had de 26-jarige zelf ook niet verwacht dat hij dit zou doen. “Muziek maken op de fiets is ook zeker niet gemakkelijk”, lacht Groen. “Als je maar oefent, dan leer je het vanzelf. Tegen de nieuwelingen zeggen we ook altijd: kilometers maken. Dat is het belangrijkste”.
Naast zelf muziek maken, doet Groen dus veel meer bij Crescendo. Maar ook bij andere muziekorganisaties is de inwoner van Groningen actief. “Ik wil graag wat doen voor muziek in het algemeen”, laat hij weten. “Ik maak me daar namelijk behoorlijk zorgen over. Vroeger was het heel vanzelfsprekend dat je op muziekles ging of lid werd van een muziekvereniging. Dat is nu niet meer zo. Ik ben vroeger wel eens door mijn moeder naar de muziekles ‘getrapt’. Ik moest heen. Dat vond ik toen niet altijd leuk, maar ik ben haar er nu wel dankbaar voor. Als muziekvereniging is het nu hard werken om te kunnen blijven voortbestaan. Hier gaat het nu nog goed, maar het kan ook een keer klaar zijn. Dat probeer ik, en vele anderen met mij, te voorkomen”.
