Kramp
ik proat plat! doe ok?
t Is twee uur ien e nacht. Ik leg krekt op berre en bin n beetje licht ien e kop. We hemmen n mooi feestje had omdat Joukje en ik 25 joar trouwd wadden Sloap wil niet recht kommen en doarom denk ik terug aan e joaren die we nou met mekoar metmoakt hemmen. Joukje en ik hemmen mekoar veur t eerst trovven op e meikermis ien Stad.
Der was al oardeg wat geld uut mien beurs noar de geldloa van e schiettent verhuusd en nog had ik gien enkel rooske schoten. Mor ik vuulde dat et dit keer lukken ging, met e buks tegen e scholder har ik de steel van n roos precies ien t vizier. Ik wol ofdrukken en op dat moment stötte der een tegen mij aan. Misschoten vanzulf. Gramieteg draaide ik mie om, nét nou t lukken zol had je dit weer.
Een mooi blond meiske keek me aan. Op slag was de gramietegheid over. Op zo’n meiske dat ok nog tegen je lacht kin je toch nooit kwoad wezen. “Neem me niet kwoalek” zee ze “ Ík kon der niks aan doen, ik strukelde”. “Geft niks“ was mien antwoord. En ik zette de buks weer tegen mien scholder “De eerste de beste roos die ik schiet is veur dij.” “Dat huft niet.” zee ze met heur stroalende lach. “Doe kinst die gulden ok besteden aan n kop koffie veur mij ”
Ik heb de buks ienleverd en bin met heur metlopen noar de poffertjeskroam veur n kop koffie en een portie poffertjes. Het bleek dat we goed met mekoar proaten konden en binnen de kortste keren hadden we dikke verkering. Achterof verdenk ik Joukje der van dat ze al n tiedje achter me stoan het bij de schiettent en mij behoed het veur nog n misser, mor tot op de dag van vandoag ontkent ze dat.
Het duurde niet lang of der werd proat over verloven. t Werd tweede kerstdag, we zatten met zien beiden op n grote roze wolk. We hemmen der met femilie, vrienden en kennissen een pracht dag van moakt. Noa ofloop van t feest hemmen we met zien beiden de cadeaus bekeken. t Wadden meest traditionele cadeaus, drie peper en zolt steltjes, een poar dienbloaden en zoveul koemkes en voaskes dat we wel n diggelwinkel begunnen konden. Een poar joar loater op onze trouwdag kregen we dezulfde soort cadeaus. Ien e loop van die 25 joar is t meeste diggelgoed wel verzwonden of broken.
Noa de trouwerij begon t gewone leven. De verliefdheid ging stoareg aan vot en der kwam liefde veur ien e plak. Dat wil niet zeggen dat et leven op n roze wolk verliep. Voak ging t goed, mor der was ok wel es heibel ien e tent. Toen we een poar joar trouwd wadden roek Joukje ien verwachting. Tiedens de zwangerschap was ze nog wel es wat kribbeg. Toen onze oldste der was, was dat allemoal gauw vergeten. Teun was n makkelek kiend en groeide veurspoedeg op. Noa 2 joar diende de tweede zich aan. Dizze zwangerschap was wat moeileker dan de eerste. Joukje was host alle doagen misselek en doar wordt het zin niet beter van. Kleine argernissen werden grote argernissen. Joukje had veural snacht hiel slim last van kramp ien e bienen dan moek ze mij wakker en dan most ik heur bienen masseren. Veur heur hiel lasteg en ik wer der ok niet vrolek van. Toen kwam de nacht dat het echt tot n uutbarsting kwam. “Gerrit masseer mien rechter kuut even”. Ik was nog haalf ien e soes en zee: “Hestoe doar ok al last van, dat het Joukje ok”. “Wel denkstoe,wel der hier noast dij leit”, was het antwoord. Dizze blunder van mij had ons huwelek kosten kind. Gelukkeg is dat niet gebeurt!
Der was al oardeg wat geld uut mien beurs noar de geldloa van e schiettent verhuusd en nog had ik gien enkel rooske schoten. Mor ik vuulde dat et dit keer lukken ging, met e buks tegen e scholder har ik de steel van n roos precies ien t vizier. Ik wol ofdrukken en op dat moment stötte der een tegen mij aan. Misschoten vanzulf. Gramieteg draaide ik mie om, nét nou t lukken zol had je dit weer.
Een mooi blond meiske keek me aan. Op slag was de gramietegheid over. Op zo’n meiske dat ok nog tegen je lacht kin je toch nooit kwoad wezen. “Neem me niet kwoalek” zee ze “ Ík kon der niks aan doen, ik strukelde”. “Geft niks“ was mien antwoord. En ik zette de buks weer tegen mien scholder “De eerste de beste roos die ik schiet is veur dij.” “Dat huft niet.” zee ze met heur stroalende lach. “Doe kinst die gulden ok besteden aan n kop koffie veur mij ”
Ik heb de buks ienleverd en bin met heur metlopen noar de poffertjeskroam veur n kop koffie en een portie poffertjes. Het bleek dat we goed met mekoar proaten konden en binnen de kortste keren hadden we dikke verkering. Achterof verdenk ik Joukje der van dat ze al n tiedje achter me stoan het bij de schiettent en mij behoed het veur nog n misser, mor tot op de dag van vandoag ontkent ze dat.
Het duurde niet lang of der werd proat over verloven. t Werd tweede kerstdag, we zatten met zien beiden op n grote roze wolk. We hemmen der met femilie, vrienden en kennissen een pracht dag van moakt. Noa ofloop van t feest hemmen we met zien beiden de cadeaus bekeken. t Wadden meest traditionele cadeaus, drie peper en zolt steltjes, een poar dienbloaden en zoveul koemkes en voaskes dat we wel n diggelwinkel begunnen konden. Een poar joar loater op onze trouwdag kregen we dezulfde soort cadeaus. Ien e loop van die 25 joar is t meeste diggelgoed wel verzwonden of broken.
Noa de trouwerij begon t gewone leven. De verliefdheid ging stoareg aan vot en der kwam liefde veur ien e plak. Dat wil niet zeggen dat et leven op n roze wolk verliep. Voak ging t goed, mor der was ok wel es heibel ien e tent. Toen we een poar joar trouwd wadden roek Joukje ien verwachting. Tiedens de zwangerschap was ze nog wel es wat kribbeg. Toen onze oldste der was, was dat allemoal gauw vergeten. Teun was n makkelek kiend en groeide veurspoedeg op. Noa 2 joar diende de tweede zich aan. Dizze zwangerschap was wat moeileker dan de eerste. Joukje was host alle doagen misselek en doar wordt het zin niet beter van. Kleine argernissen werden grote argernissen. Joukje had veural snacht hiel slim last van kramp ien e bienen dan moek ze mij wakker en dan most ik heur bienen masseren. Veur heur hiel lasteg en ik wer der ok niet vrolek van. Toen kwam de nacht dat het echt tot n uutbarsting kwam. “Gerrit masseer mien rechter kuut even”. Ik was nog haalf ien e soes en zee: “Hestoe doar ok al last van, dat het Joukje ok”. “Wel denkstoe,wel der hier noast dij leit”, was het antwoord. Dizze blunder van mij had ons huwelek kosten kind. Gelukkeg is dat niet gebeurt!