Kroegboas van Opende
Der het ooit n kroegboas ien e Penne woond die helderziende was. Hij was met e helm op geboren, mor dat wist er zelf niet. Gien één had hum dat verteld.
As kiend was er niet aans as n ander. Toen er n joar of twinteg was kreeg er verkering en toen er viefentwinteg was i-der trouwd. Toevalleg was er krekt n kroeg te koop. Die hemmen ze kocht en t duurde niet lang of t was n goeie nering. Dat kwam omdat er met elkeneen opschieten kon. Ok kon er met zien klanten over van alles proaten, zoas boeldoagen ien e buurt, wel uut e tied roakt was of wel der trouwen gingen.
As t niet drok was ston er voak wat dreumereg achter de toog. Hij streek dan, zunder noadenken, de hiele tied over zien veurheufd. Zien moeke, die bij hum ienwoonde, zat meest wat te breien ien e gelagkoamer en keek hum n beetje vrimd aan as ze dat zag. “Wat hestoe”, vroeg ze. “Niks moeke, ik denk allinneg mor wat “. Moeke ging stoan en vroeg “Zichstoe dan ok wat?” “Nee, t vuult of mien harsens gloeien, zag ik mor wat, dan wist ik tenminste woarom ze zo gloeien”.
“Doe magtst hopen dastoe nooit wat zichtst” zee moeke dan, verder konden ze voak niet proaten want dan kwam er al weer volk ien.
Moeke vroeg zich regelmoateg òf woarom heb ik mien zeun nooit verteld over zien goave en wat veur last dat weden kin. Nou zat er vrolek te proaten, zunder ien e goaten te hemmen wat veur n last of er droagen most.
Op n zwoele summeroavend zat de moeke weer op heur vaste plakje ien e kroeg en ze vernam dat ze old werd. Heur zeun ston ien e deuropening wat noar buten te kieken. Het leek wel of er hiel ien e verte een woagen aankwam. Der was wat vrimds aan die woagen.
t Ging zo langzoam dat et leek of dat er niet veuruut kwam. De herbergier móst er noar kieken, of er wol of niet. Langzoamerhand werd et hartstikke duuster, der wadden host gien sterren te zien en toch zag er et beter dan toen t schemereg was. Stap veur stap kwam de woagen dichterbij. t Was n liekwoagen. Hij vroeg zien moeke “Wel is er uut e tied roakt ien e Penne?”. Gien één, mor wat bistoe ja wit om e kop, wat i- der?. “Der komt n liekwoagen aan moeke, ze kommen hier doadelek veurbij. Mor wel wordt er nou snachts noar t kerkhof brocht?”.
Anderdoags vroeg er aan elkeneen die binnenkwam wel er die nacht begroaven was. Ze dochten dat er dreumd had, of te veul dronken. De oavend derveur wadden der veul minsen op stroat west en niet één had n liekkoets zien. Vanof die tied werd de herbergier altied de gek aanstoken. Moeke en zeun wisten beiden dat hij het echt wel zien had. De zeun docht dat et echt was, moeke wist “hij is helderziend”. Zij wist dat er al gauw onheil over De Penne kommen zol.
Diezelfde summer brak er ien e Penne n besmetteleke ziekte uut. Gien dokter of professor had eneg idee hoe je dizze ziekte aanpakken mosten. Der overleden hiel veul minsen, jong en old.
Op n stille dag zatten moeke en zeun met zien beiden ien e gelagkoamer. Ieneenent zee de zeun “Ik heb t zien, ik heb t zien”. “Dat kin kloppen, doe bist met e helm op geboren”, zee moeke.
Die oavend kwam er toch nog n koppel volk ien e kroeg. De kroegboas vertelde dat er de ramp zien had, omdat er met e helm op geboren was. “Ik heb ien e nacht n begroafenis zien, mor ik wist niet wat dat betekende”. Toen zee de olle vrouw dat ze heur zeun nooit verteld had dat er met e helm op geboren was. Dat had ik wel doen moeten, dan hadden we ons meschien veurbereiden kind op dizze ramp.
Summegen geleufende heur niet, andern werden kwoad. Woarom wol die verschrikkeleke ziekte niet verdwienen uut e Penne? De begroafenisondernemers konden et wark niet meer aan. De dokters woarschouwende dat as de minsen te loat begroaven werden de ziekte slachtoffers moaken zol ien e hiele regio. Toen gaf de burgemeester opdracht om dag en nacht te begroaven. De minsen wollen heur doden liever niet ien t duuster begroaven. Dan lieten ze nog liever et leed kommen zoas t kwam.
Mor opdracht is opdracht!
Die oavend ston de kroegboas ien e deur. En veur de tweede keer zag er n begroafenisstoet veurbijkommen, mor nou ien werkelekheid.
Henk Wierenga
Mientje: ‘Krigst n kasteleinsborrel, snel opzupen!’