Land van Een is een plek voor inspiratie, ontmoeting en verbinding
SURHUIZUM – Wie het terrein van het Land komt oprijden wordt verwelkomd door een vrolijk beschilderd busje. Wie wandelend afbuigt naar links stuit daar al gauw op een paddenstoelvormig huis, dat ook wel het strohuis wordt genoemd. Binnenin is de kachel aangestoken, eromheen staan een aantal relaxstoelen met gekleurde kussens en een bank. Het Land van Een is een plek voor ontmoeting en verbinding. Maar boven alles hopen de bewoners ook andere mensen te kunnen helpen en inspireren.
We nemen plaats in een stoel vlakbij de kachel. Bewoonster Sity Smit komt kort daarop aangelopen met een kannetje thee. Ook bewoners Neeltje Verdoorn, Jan Wesseling, Lucie Pakes en Theo Teunissen sluiten een voor een aan. Bewoner Vasudeva Schout blijft echter doorwerken in het groen, iets waar hij zich het liefst de hele dag mee bezig houdt. Het wordt al gauw duidelijk dat elke bewoner over kwaliteiten en talenten beschikt die een aanvulling vormen op de ander. Waar de een meer verstand heeft van groen en kluswerkzaamheden, is de ander handiger met online werkzaamheden en Social Media. Zo vullen de bewoners elkaar aan en dat maakt het samenleven ook zo prettig. Tegelijkertijd is er sprake van een prettige balans tussen privacy en gezamenlijkheid.
Het begin
Sity: ‘We hebben het Land van Een in 2015 met z’n vieren aangekocht. Toen we gingen kijken bij de boerderij en het aangrenzende land, voelde het meteen zo goed dat we na de rondleiding hebben besloten om het te kopen. Alles viel samen. Dat is nu alweer 8 jaar geleden. Jan en Lucie kwamen hier wonen kort nadat er een andere bewoner vertrok.’
Neeltje: ‘De mensen die hier komen wonen hebben daar verschillende redenen voor, de onderlinge behoeftes variëren. Echter is iedereen hier het samenwonen en werken aangegaan vanuit een bepaald verlangen. Waar we het allemaal over eens zijn is dat we een mooie plek wilde creëren, waar ook andere mensen van kunnen genieten.’
Hoewel de boerderij er al stond, moest er nog wel het een en ander gebeuren.
Sity: ‘Het land wat je hierachter ziet liggen was helemaal kaal. Alleen een deel van de bomen stond er al. Er was nog geen moestuin, het strohuis stond er niet, de beplanting was er niet en de paardenschuren hebben we getransformeerd tot opslagruimtes.’
Vooral het bouwen van het strohuis bleek nog wat voeten in de aarde te hebben. Hoewel de basis door Mas con Menos en een aantal cursisten is gebouwd, bleek er daarna nog een hoop te moeten gebeuren.
Neeltje: ‘Sity en de anderen hebben enorm hard gewerkt. Elk vrij moment stonden ze met bundeltjes stro en leem in hun handen om zodoende de binnenkant af te krijgen. Het resultaat mag er zijn, maar als we van te voren hadden geweten dat het zoveel werk zou opleveren, waren we het misschien wel helemaal niet aangegaan.’
In de avonden wordt er samen in het strohuis gegeten. Ook is het te huur voor mensen die een workshop of lezing willen geven.
Lucie: ‘Het moet natuurlijk wel bij de bestemming van het strohuis en het Land passen.’
Activiteiten
Omdat de gezamenlijke visie is te ontmoeten en te verbinden, organiseren de bewoners diverse activiteiten, zoals workshops yoga, zweethutceremonies, lezingen en de mogelijkheid tot het verrichten van vrijwilligerswerk. Daarnaast organiseren ze eens in de zoveel tijd de ‘aanschuiftafel’, waarbij iedereen die dat wil, kan aanschuiven voor een vegetarische maaltijd die bestaat uit verse ingrediënten. Het basisprincipe van de aanschuiftafel is de aandacht voor elkaar, het ontmoeten en mooie gesprekken.
Sity: ‘Na afloop kun je een donatie doen op basis van wat je het waard vindt of kunt missen. We merken dat de plekken over het algemeen snel vol zijn, samen eten is ook zoiets fijns. Vandaar dat we mensen vragen om zich vooraf bij ons aan te melden. Met een initiatief als de aanschuiftafel proberen we ook de omgeving en andere mensen bij het Land te betrekken.’
Wonen
Hoewel er door de maatschappij wel eens kritisch wordt gekeken naar het wonen in een community, merken de bewoners niets van eventuele kritiek. Lucie: ‘De mensen die niets hebben met het wonen in een community of de activiteiten die we organiseren, zullen hier ongetwijfeld ook minder snel komen. We merken aan de mensen die hier komen, dat ze oprecht nieuwsgierig zijn en ook dat ze graag meer willen leren over zichzelf en het samen wonen en werken in een community.’
Sity: ‘Hoewel we op dit moment niet opzoek zijn naar nieuwe bewoners, zijn er sinds de pandemie ontzettend veel berichten binnengekomen waarin mensen ons vragen of ze in de community zouden kunnen wonen. De behoefte tot het wonen in een community lijkt in Nederland langzaam toe te nemen. In een aantal buurlanden leeft het ook steeds meer. Omdat we het belangrijk vinden om te delen en te verbinden, hebben we speciaal voor de geïnteresseerden een informatieavond georganiseerd. Tijdens deze avond hebben we verteld hoe wij het hebben aangepakt en tegen welke dingen we zijn aangelopen. Ook hebben we vertelt over de meerwaarde van het samenwonen en werken.’
Jan: ‘Wanneer je met elkaar woont is het onvermijdelijk dat je soms geraakt wordt door dingen die de ander doet of zegt. Wanneer dit gebeurt, spreken we het altijd uit naar elkaar. In mijn ogen heeft het ook vooral met je eigen proces te maken wanneer je tegen iets aanloopt. Wanneer je bereid bent tot zelfreflectie en kunt uitspreken wat je lastig vindt, kun je samen verder. Dit is voor ons de basis, daarom werkt het samenleven ook zo goed. Het grappige is dat we merken dat andere mensen toch vaak wel nieuwsgierig zijn naar het wonen hier. Laatst kwam er een man langs om een caravan op te halen die we aan hem hadden verkocht. Zijn eerste reactie was: ‘Wat is het hier mooi.’ Hij stelde allerlei vragen uit interesse. Zoiets is leuk om mee te maken.’
Sity vult aan: ‘Hetzelfde overkwam ons met een medewerker van de plaatselijke Hubo, die strobalen langs kwam brengen. Mensen zijn verrassend genoeg vaak heel enthousiast wanneer ze eenmaal hebben gezien hoe het er hier aan toegaat. Het eerste jaar is meteen mijn hele familie op bezoek geweest. Hoewel ze niet met me zouden willen ruilen, vinden ze het heerlijk om hier te zijn.
Toekomstplannen
Op het Land zijn naast het verblijf voor de geiten en een enorme moestuin, ook drie pipowagens te zien. De derde daarvan is onlangs neergezet, vertelt Theo ons. Deze pipowagen is onderdeel van het Huis van het Hart. Theo: ‘Deze pipowagen is bedoeld als rustplek voor wat we deeltijdgasten noemen. Dit zijn mensen die vanwege allerlei omstandigheden, de behoefte hebben om even tot rust te komen. Denk bijvoorbeeld aan mensen die overspannen zijn of worstelen met extreme stress. Dit stuk van het Land heeft een maatschappelijke bestemming, waardoor we dit plan ook daadwerkelijk kunnen uitvoeren. We hopen echter dat de gemeente met ons samen wil nadenken over de bestemming en de omgeving. We vinden het belangrijk dat de basis met de samenleving wordt versterkt. Op dit moment gaat onze volle focus uit naar Huis van Hart. Behalve tot rust komen in het Huis van Hart, is er ook de mogelijkheid om door middel van gesprek of een coaching sessie, aan de slag te gaan met coaches of therapeuten.
Daarnaast leeft er onder de bewoners de wens om weer wat meer dieren te houden.
Lucie: ‘Op dit moment leven er drie geiten op het land, die regelmatig ontsnappen. Ze weer vangen is nog een hele klus. In het begin mochten vooral de mannen zich hier aan wagen. We hebben behalve de geiten ook een paar kippen en een kat. Maar een varkentje en wat kleine eendjes erbij zouden leuk zijn. Ook hopen we in de toekomst wat jongere bewoners te mogen verwelkomen. Juist die dynamiek in leeftijd maakt het samenwonen zo interessant.’ De rust die er heerst op het Land is voelbaar. Sity voert de geiten nog wat gras en onkruid, waarbij ze haar ondankbaar hun kont toekeren. Buiten doet de late nazomerzon het gras felgroen opgloeien. Alles hier ademt tijd en ruimte.