Maria’s Mooie Mensen 1 “17

maria's mooie mensen

Hoeveel kots kan een mens verdragen? De tolerantiegrens van manlief en mij is de laatste tijd nogal getest. Als wij terugblikken op de feestdagen van 2016 dan kunnen deze niet anders de boeken in gaan dan de meest beroerde ooit. En dan letterlijk. Het begon met peuterdochter van drie. Vlak voor de Kerst veranderde ze in een zielig hoopje mens dat niet verder kwam van haar bed naar de bank. Haar pyjama’s loopt ze inmiddels al tien dagen onafgebroken in, van lekker eten wil ze al helemaal niet weten en het enige wat ze echt van Kerst meekreeg was ‘Home Alone’. “Is het al Kerst mammie?”, vroeg ze ongelovig op Eerste Kerstdag. “Maar er ligt geen sneeuw dus dat kan niet”, antwoordde ze waarna ze over ging tot de orde van de dag en dat was veelal overgeven. Gelukkig zijn we gezegend met het feit dat zij dat meestal keurig in een emmer doet, maar in de nacht wil dat wel eens anders lopen en zo vind je jezelf na die eerste borrel in maanden ’s nachts tot vier keer terug aan het bed verschonen en wens je dat je nooit weer een borrel neemt. Uiteraard volgde de rest van mijn huishouden ook al snel. Manlief begon ook ’s nachts, weet gelukkig ook keurig in een emmer of wc te spugen, maar het geluid wat hij hierbij voortbrengt, is wat minder prettig voor de mensen om hem heen, als in: ik, dus ook dat betekende een beroerde nacht. We besloten Kerst snel te laten voor wat het was en hoopten het nieuwe jaar dan in elk geval goed in te luiden. Maar twee kleine meisjes constant blootstellen aan volop bacillen is natuurlijk vragen om ellende en dus duurde het maar even voor ook de twee dames begonnen te hoesten, te proesten, koorts kregen en jawel, spuugden alsof hun leven er vanaf hing. Inmiddels geoefend en gewend aan het overgeven van oudste dochterlief en manlief, probeerde ik vooral het hoofd koel te houden. Toch is het overgeven van die kleine mensjes van nog maar acht maanden weer een heel ander verhaal. En dat alleen al omdat ze negen van de tien keer net bij je op schoot zitten en je dus niet alleen het kleine mensje uit de ondergekotste kleren kan stropen, maar je jezelf ook direct kan verschonen. Dapper aten de twee het meeste wat hun voorgeschoteld werd enthousiast weg, om het er vaak al snel even enthousiast weer uit te gooien. De dweil stond inmiddels standaard klaar, de wasmachine draaide onafgebroken. Oudste dochterlief leek goed op te knappen en dus besloten wij haar ‘mijn buikje kan echt nog niet eten’-modus te doorbreken en de chantage-methode maar weer in te zetten om er avondeten in te krijgen. Wie zin heeft in een toetje kan ook wortels eten, dus álleen een toetje als de wortels op zijn. Dom, dom, want uiteraard vonden we niet juist die met moeite opgegeten wortels later uitgekotst in haar bed terug. De goede voornemens voor 2017 zijn inmiddels rap geslonken naar een simpel: geen kots meer opruimen en de kinderen goed gezond houden. Ik zie er nu al tegenop dat het weer december zal worden.

UIT DE KRANT