week 16

Nog maar even en het is weer tijd voor de jaarlijkse lintjesregen. De dag zelf is voor een krant één grote uitdaging. Uiteraard worden er in iedere gemeente wel lintjes uitgereikt en bij voorkeur doen ze dat allemaal op hetzelfde moment. Aan ons de taak om tóch iedereen op foto te krijgen, want ja, als je een lintje krijgt, dan verdien je wel een plekje in de krant. Een enorme planning ligt er aan deze lintjesregen ten grondslag, vaak eentje waarin minstens drie fotografen een rol spelen en meestal loopt het ongelooflijk in de soep, want een planning is er om van af te wijken, toch? Uiteindelijk lukt het altijd en is het resultaat altijd weer beter dan van tevoren gedacht. Vorig jaar misten we op een haartje de uitreiking van slechts één persoon, maar terwijl de fotograaf zich even tegoed deed aan het zoveelste stuk gebak, regelde ik alsnog een fotomoment voor hem. Uiteindelijk werd hij met zijn hele familie vereeuwigd en was hij denk ik nog trotser op de foto, dan op het lintje. Alhoewel, de eer om een lintje te krijgen, moet men niet onderschatten. Ik was afgelopen jaar bij familie Boonstra in Grootegast. Zowel meneer als mevrouw kregen op dezelfde dag een lintje. Terwijl de fotograaf mevrouw vereeuwigde voor het verhaal over haar rol als seniorenvoorlichter, troonde meneer mij mee naar de gang. Daar hingen de officiële oorkondes en trots deed hij het verhaal. Even later, deed zijn vrouw het geheel nog eens dunnetjes over. Totaal onwetend vertrokken ze beide op de bewuste dag op de fiets naar het gemeentehuis. Dat de hele familie daar zat, kwam als een enorme verrassing. Het moment had zo’n indruk gemaakt, dat ze nog precies wist welk jasje ze aan had. “Kijk”, en ze toverde het al snel tevoorschijn, “dit is hem, hoor.” Toen mevrouw later vertelde hoeveel vrijwilligerswerk ze altijd heeft gedaan, vond ik het ook geen wonder dat juist zij was voorgedragen voor een lintje. “Ik betaalde mijn hulp, terwijl ik zelf weg ging om vrijwilligerswerk te doen”, vertelde ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De ouderensoos, ouderengym, de maaltijdvoorziening, de vrouwenvereniging en de jeu-de-boules; slechts een klein deel van haar rijtje vrijwilligerswerk. “Sociaalvoelend”, zo noemde ze het zelf schouderophalend. Een noemer onder welke we ongetwijfeld allemaal kunnen vallen, maar eentje waaraan we niet allemaal de invulling geven als mevrouw Boonstra. En die paar die dat wel doen, die staan soms zomaar ineens in het middelpunt van de aandacht. Heel verdiend. Dus ook dit jaar hoop ik toch weer op een groot aantal lintjes in ons verspreidingsgebied. Dit betekent dat er nog altijd een heleboel mensen zijn, die wat voor een ander over hebben. Want zo omschreef mevrouw Boonstra haar “sociaalvoelend”. “Ik doe graag iets voor mensen die dat nodig hebben.” Een waar voorbeeld toch?