week 11

maria's mooie mensen

Het sneeuwt buiten en ik denk terug aan mijn ultieme sneeuwmoment van dit jaar. Dat was niet buiten op een slee, niet tijdens het maken van een sneeuwpop wat overigens ook al lang geleden was en al helemaal niet tijdens een sneeuwgevecht wat altijd eindigt met klonten ijs in je haar; nee, het was gewoon lekker binnen. Ik had een afspraak bij de Stichting Het Verleden Doen Herleven, gerund door Bindert Helder, Jan Veenstra en Anneke Veenstra. Toen ik aan de rand van Grijpskerk aan kwam, was het voorzichtig stippen van de sneeuw overgegaan in dikke vlokken en lag er al een mooi wit laagje over de wereld. Binnen wachtte warme koffie, een exclusieve inkijk in het prachtige boek wat deze club gemaakt heeft en vooral veel gezelligheid. Het tot stand komen van de afspraak had wat voeten in de aarde. Het waren de drukke weken voor Kerst, dus mijn agenda bood niet veel ruimte en ook Jan had andere werkzaamheden om rekening mee te houden. Voorzichtig opperde hij een afspraak om 8.15 uur ’s ochtends, “en weet je, dan organiseren wij wel een ontbijtje”. Met een lach op mijn gezicht mailde ik hem terug: “mijn wekker gaat iedere dag om kwart voor zes, dus mijn ontbijtje zit er dan al in, maar een lekker broodje laat ik me natuurlijk nooit ontzeggen.” Uiteindelijk prikten we een ander moment en ik was het ontbijtje al geheel vergeten, toen het drietal honderduit vertelde over hun nieuwste boek. Geen wonder ook, net als in het eerste boek wat ze maakten, zat er ook in ‘Gemeente Grijpskerk, ’n omzien verbreed’ vooral een hoop liefde en toewijding. Verwacht geen saai geschiedenisboek met grote lappen tekst, maar veel foto’s en oude knipsels, vaak met een kwinkslag of knipoog geplaatst. Terwijl Bindert mij vertelde over de ‘Kor Boersema van Costa Rica’, een oud-inwoner van Pieterzijl die zijn geluk elders in de wereld zocht en de grootste worstenmaker van dit eiland werd, ging de bel. Het was zoals gezegd bijna Kerst en niet alleen de woonkamer van de familie Helder was in Kerstsferen gehuld, ook uit de gang klonk een overtuigend ‘Jingle-Bells’ als iemand aanbelde. Een grote mand werd naar binnengedragen en hoewel Bindert, Jan en Anneke precies wisten waar dit toe leidde, keek ik even verbaasd op. Voortvarend stak Bindert weer van wal en op het gerommel van Anneke in de keuken, sloeg ik geen acht meer. De verrassing was dan ook groot, toen bleek dat dit drietal in plaats van het ontbijtje tóch gezorgd had voor lekkere broodjes. En dus, terwijl de sneeuw in dikke pakken naar beneden kwam, zaten wij met zijn drieën gezellig achter een bijzondere lunch. Het zijn momenten om echt even bij stil te staan. Ik zag mezelf heel even van buitenaf, het moet een prachtig tafereel hebben geleken, met de sneeuw, de mooie gedekte tafel en de vier mensen die allemaal een lach op hun gezicht hadden. Nu de sneeuw opnieuw naar beneden dwarrelt, denk ik met een glimlach terug. We lachten om echte ‘Helder-grapjes’, die ik niet altijd snapte, maar het bleek dat ook Anneke en Jan daar wel eens last van hadden en mijn bewondering voor de inzet van dit drietal groeide terwijl zij uit de doeken deden, hoe ze de herinneringen van anderen aan hun gemeente losweekten. “Soms kijk ik in de kerk al om me heen”, vertelde Anneke, “en denk ik, bij haar kan ik wel eens langs gaan, want die weet vast meer van dit of dat onderwerp.” Achteraf heb ik ook nog een boek van ze gekregen. Trots laat ik aan bezoekers zien dat er ook een krantenknipsel uit de Streekkrant in is opgenomen. Trotser ben ik nog op de mail die ze me erbij stuurden. “Dit komt uit ons hart”. Ik voel me vereerd. Weet dat als het sneeuwt, ik nog altijd even terugdenk aan die gezellige en bijzondere lunch samen aan de keukentafel.

UIT DE KRANT