Maria’s Mooie Mensen 42 “16
De Stoel en ik hebben een verleden. Of: hadden een verleden, want inmiddels is De Stoel er niet meer. De liefde was opeens over. Al een paar weken keek ik vanuit mijn ooghoeken naar De Stoel. Wat een bakbeest eigenlijk. Wat staat hij in de weg. Wat is hij toch lastig te schuiven. Ik had hem wel gezien. Tien jaar trouwe dienst en opeens kwam het hoge woord eruit: De Stoel moest weg. Manlief haperde amper, dus binnen een half uur stond hij op Marktplaats. Zo, weg trouwe staat van dienst van tien jaar. Ooit met veel liefde aangeschaft toen ik nog alleen was. Ik weet het nog goed, nog maar net aan het werk, toe aan een keer geen tweedehands spullen maar eigen nieuwe meubels. Een grote bank moest het worden en toen stond daarbij ook De Stoel. Direct verliefd en altijd met plezier in gezeten. Maar goed, nu we goed wat verhuizingen en verbouwingen verder zijn en drie kinderen hebben, leek De Stoel wat uitgeblust. Hij vond zijn plek niet meer zo tussen de babygym, baby-schommelstoel en de lading peuterspeelgoed. Al snel kwam er een jonge meid die net als ik droomde van lekker hangen in De Stoel. Perfect voor haar studentenkamer. Een plek om uit te brakken, de studieboeken te lezen of met hete thee en chocolade vrouwenseries te kijken. De Stoel was hierin al geoefend, dus dat was een ‘match made in heaven’. Eén probleempje alleen: hoewel ik had gewaarschuwd dat De Stoel niet in elke auto zou passen, kwam ze met haar oudere zus die net een nieuwe Suzuki Alto had aangeschaft. Hartstikke kek bakkie, maar totaal ongeschikt om De Stoel te vervoeren. De Stoel kwam niet verder dan de oprit, werd weer keurig binnen gezet en de dames vertrokken weer. Oudste dochter die de verhuizing van De Stoel met argusogen had gevolgd – Die stoel is van ons, nemen ze die mee, nee dat kan niet hoor mammie, daar moeten wij op zitten – ging tevree weer over tot de orde van de dag: spelen en veel rommel maken. Ook een volgende poging De Stoel te slijten strandde hopeloos. Drie pogingen af te spreken met de geïnteresseerde kwamen niet tot stand, waarna ze besloot De Stoel dan maar niet te halen. Drie keer is scheepsrecht; De Stoel ging weer de website op. Ik besloot de prijs ook wat te verhogen, want ik had er inmiddels al werk genoeg van gehad. En ja hoor, al snel had ik weer een liefhebber die het ditmaal tot onze voordeur redde. Eenmaal in de woonkamer betrok haar gezicht een beetje. De Stoel zag er wel erg gehavend uit. Was mij nooit opgevallen. Ja, het is een tien jaar oude en gebruikte stoel en wij hebben katten die weleens haken ergens aan en kinderen die wel eens morsen over iets, maar De Stoel was juist wonderbaarlijk genoeg vooral mijn domein. Ze begon te twijfelen, haar man vond het te duur en daar stond ik dan weer. Ik had hem kunnen redden, De Stoel, maar ik besloot dat het echt mooi was geweest. Ik deed nog flink wat van de prijs af en zag hem ditmaal echt ingeladen worden. Het was even wennen in huis, maar de zee van ruimte die terugkwam, voelde al snel beter dan De Stoel waar we alleen nog maar met bezoek in zaten. En ook oudste dochterlief ging weer over tot de orde van de dag: spelen en rommel maken. ‘Kijk eens mammie, wat een rommel ik heb vandaag’, constateerde ze tevree. Ja, dat kon ik dus nu ook veel beter zien.