Maria’s Mooie Mensen 45 “16

Eén ding vind ik het meest onderschatte aan kinderen krijgen en dat is het slaapgebrek. Er zijn ongetwijfeld mensen die prima functioneren op gebroken en korte nachten, die elke avond het licht uitdoen om een uurtje of twaalf en er toch ’s ochtends rond zessen weer fris uit bed komen of die na een nachtje van een keertje of vijf heen en weer sjouwen naar de kinderkamers toch ’s ochtends aan het ontbijt weer vrolijk de dag doornemen met elkaar, maar zo niet in huize Wijnands. Onze slaap is heilig, we vinden het heerlijk om goed te slapen en met een druk bestaan als het onze is het voor ons zelfs pure noodzaak om genoeg uurtjes te pakken. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik goedbedoelde adviezen voor de geboorte van de meisjes zoals ‘nu nog even extra slapen’ altijd lachend in de wind sloeg; immers in het voren slapen is gewoon onmogelijk en slapen met een dikke buik is ook niet echt een feest. Maar nu op de één of andere manier de klad in het slaappatroon van mijn meisjes is gekomen, denk ik nog wel eens terug aan die nachten die ondanks het ongemak van die dikke buik wel vaak lang en ongestoord waren. Moeheid is een stille pestkop die dagen opeens lang en bijna niet door te komen maakt. Het zorgt ervoor dat het opeens onmogelijk is aan een dag te beginnen, dat het ontbijt niet echt lekker smaakt en dat je haar niet goed zit, je kleren niet lekker aanvoelen en de kinderen hoe dan ook nog altijd weer te vroeg wakker worden. Zo’n eerste poepluier van de dag valt een stuk minder na een serie gebroken en korte nachten en als er dan direct nog een tweede volgt – ja dat heb je met een tweeling – kun je wel huilen. Een periode van slecht slapen maakt dat het voelt dat er even letterlijk geen brandstof meer is om te functioneren, afvallen kun je dus wel vergeten, want eten is juist alles waar je behoefte aan hebt. Na slapen natuurlijk, maar dat is dus geen optie. Wonderbaarlijk aan zo’n periode van slechts slapen is, dat deze vaak zomaar uit het niets voorbij is, je wordt wakker ’s ochtends en bedenkt je dat je de hele nacht hebt gehad. Zo’n heerlijk zwarte nacht waarvan je je alleen nog die laatste kus ’s avonds kunt herinneren en daarna pas weer het geluid van de wekker. Met een schrik kijk ik dan op de babyfoon, verwacht in alle bedden ellende; kinderen die overdwars liggen of zonder dekens, maar als iedereen dan ook nog als een engeltje ligt te pitten en je dat meerdere ochtenden weer treft, vervagen die slechte nachten zomaar en vergeet je hoe het is om zo hondsmoe te zijn. Altijd weer neem ik me voor te koesteren hoe lekker het is je weer goed te voelen en hoe fijn een nachtje goed slapen is, maar het is ook maar zo weer gewoon om ongestoord te slapen. Zoals ik al zei: slaap is vreselijk onderschat. Hier even niet, want die zwarte nachten lijken nu nog ver weg. Maar het kan ook maar zo zijn, dat we morgenochtend wakker schrikken van de wekker en ons beseffen dat we geen kind hebben gehoord die nacht.