Maria’s Mooie Mensen – week 01 - 2015

maria's mooie mensen

Vier dagen achter elkaar aan vrij is iets wat niet zo vaak voorkomt in ons leven. Een krant komt altijd weer uit en daardoor is een vrije dag meestal puur een dag minder om hetzelfde werk te verzetten. Zelfs feestdagen betekenen voor ons vaak gewoon aan de slag. Lange weekenden als Pasen en Pinksteren worden door ons vaak standaard afgesloten op kantoor om toch een actuele krant te kunnen maken. En ook de Kerstdagen moeten er, als ze zeer ongunstig vallen, wel eens aan geloven. Hoewel het vallen van de Kerst dit jaar ook niet heel gunstig mag worden bestempeld voor het maken van een krant, hadden we toch zo goed als vier hele dagen vrij. Los van de mailboxen die altijd wel in het oog worden gehouden, de verhalen die misschien nog klaar moesten, een paar belletjes of berichtjes zo her en der en natuurlijk de foto’s die gemaakt moesten worden, waren deze vier dagen qua werk heerlijk rustig. Even voelt het altijd weer onwennig, zelfs voor vrienden en familie die vragen: ‘moeten jullie niet werken?’. Zelf lopen we de eerste dag ook even als kip zonder kop door huis. Zal ik was draaien, op de bank hangen of nog even de stofzuiger er door halen? Uiteindelijk vond ik mezelf op Eerste Kerstdag ’s ochtends nog even snel achter de computer. Toch nog even wat afronden en afkicken. Daarna komt opeens de rust. De bank wordt onze beste vriend die wordt afgewisseld met een warm bad of een wandeling door het bos. En al die rust geeft ruimte tot overpeinzing. Zoals dat gaat aan het einde van een jaar passeren alle hoogte- en dieptepunten van de afgelopen maanden nog eens de revue. Samen lachen we nog eens om alles en voorzichtig blikken we vooruit naar 2015. Ik besef me dat manlief en ik er straks alweer zeven jaar samen op hebben zitten. Onwillekeurig moet ik denken aan het gezegde: ‘zeven vette jaren en zeven magere’. De jaren die achter ons liggen zijn als een wervelwind voorbij gevlogen. Ze staan bol van mijlpalen die we samen bereikt hebben. Geen dag kan saai genoemd worden, geen week hetzelfde. En eigenlijk kan ik, als ik terugkijk, deze zeven jaren, toch zeker niet mager noemen. Stilletjes vraag ik me af wat er dan voor ons in het verschiet ligt nu we de vette jaren blijkbaar achter ons hebben liggen. Magere jaren; betekent dat tegenvallers op het werk, zal onze liefde een tikkie krijgen of moeten we vrezen voor onze gezondheid. Ietwat bedompt laat ik de gedachten door mijn hoofd gaan en de rest van de vrije dagen probeer ik ze te negeren. Maandagochtend kruip ik weer als vertrouwd om zes uur achter de computer. Even wennen is het wel na vier vrije dagen, dus ik begin maar eens rustig de mailbox door te nemen. In de nieuwsbrief van Mien Westerkwartier zie ik dat ik niet de enige ben die zich heeft bezig gehouden met de zeven vette en zeven magere jaren. Voorzitter Geert Zijlstra blikte in februari nog terug op een zevenjarig jubileum vol voorspoed, maar kon daarna alleen maar verdrietige momenten noteren. Geert heeft inmiddels de oplossing voor die verrekte spreuk waar ook hij blijkbaar mee heeft lopen worstelen: “We rekenen der nou op dat we zeuven vette joaren òfwisseld hemmen met zeuven moagere moanden en dat 2015 ons weer hielemoal ien t gareel brengt.” Lijkt me een goede optie. Zeven mindere maanden is best te overzien. Kom maar op met 2015.

UIT DE KRANT