Maria’s Mooie Mensen – week 07 - 2015
Mijn 2015 begon niet geweldig. Een griepje trof ons allemaal en hoewel dat normaal geen reden is om mij eronder te krijgen, liep het dit keer even anders. Vervelende bijkomstigheid was een stem die dienst weigerde en een keel die verschrikkelijk zeer deed. Slikken was een helse bezigheid geworden en praten een onmogelijke opgave. Erg lastig, het maakte me onmogelijk op wat voor manier dan ook te functioneren, maar nog erger dan mijn stem en keel waren de oren. Harde geluiden gingen door merg en been. Als dochterlief begon te huilen, wilde ik het liefst onder de bank wegkruipen in plaats van haar te troosten. Gek werd ik ervan en na twee dagen begon ik bijna te vrezen voor mijn geestelijke gezondheid. Wekenlang bleef ik ermee kwakkelen. ‘Heb jij alweer geen stem, je moet je nog maar even rustig houden,’ hoorde ik regelmatig om me heen. Voor die oorpijn had manlief maar één remedie: “het gaat wel weer over”. Eindelijk lijk ik echt goed op te knappen, tot ik ook nog eens getroffen wordt door een fijne migraineaanval. Opnieuw hoopte ik dat dochterlief niet zou vallen, want opnieuw ging haar huilen me door merg en been. Manlief mocht niet eens zoveel als wijzen naar mijn hoofd, want een aai over mijn bol was niet te harden. Lijden deden we allemaal, want gezellig kon je mij niet noemen. Zelfs de katten konden op gemopper rekenen als ze samen achter een balletje aan de trap af denderden. De remedie was opnieuw volhouden en wachten tot het overgaat. Opgelucht werd ik de volgende ochtend wakker: de hoofdpijn was weer weg en ik was direct weer een leuker mens. Gelukkig duurt zo’n migraineaanval nooit lang, maar alleen al voor die paar uurtjes dat ik er echt onder lijd, word ik er stapelgek van. Lekker televisie kijken, even rustig lezen of gezellig praten: het is allemaal moeizaam. Ik besefte me des te meer hoe heerlijk het is als je je gewoon goed voelt. Toch is er een grote groep mensen voor wie dit niet weggelegd is. Al jaren heb ik contact met een aantal mensen die lijden onder het fenomeen Laagfrequent Geluid. Zij weten als geen ander hoe fijn het is je gewoon goed te voelen, want dit is nog maar zelden voor hun weggelegd. Zelf ben ik al meerdere keren bij ze geweest en telkens verbaas ik me erover dat ik op dezelfde bank zit en nergens last van heb, terwijl zij geteisterd worden door zware bromtonen. Op een computer lieten ze zien hoe het geluid door ons allemaal dendert en dat dit gevolgen voor de gezondheid kan hebben, kan ook ik bedenken. Het is en blijft raadselachtig en daarom willen velen er niet van weten. Maar degenen die er middenin zitten gaan letterlijk door een hel zonder ontsnappingsmogelijkheden. Zij slapen als ze mazzel hebben, functioneren bij de gratie van een goede dag en hebben weinig nog over van het leven wat ze ooit voor ogen hadden. Een laatste zin van de mail die ik onlangs kreeg, spookt al een weekje door mijn hoofd: ‘Het LFg slaat momenteel alle records, het is zeker het drievoudige van een tijd geleden. Het is niet te harden en ik vraag me werkelijk af hoe ik dit moet overleven’. Ik kan er maar één ding op bedenken: volhouden en wachten tot het overgaat. Ik hoop alleen wel dat dat ooit zo zal zijn.