Maria’s Mooie Mensen – week 25 - 2015
Vakantie is altijd even wennen voor manlief en mij. Na een lange maandag werken, stappen we vaak nog de nacht erna in de auto of de volgende dag in het vliegtuig. Dit jaar kozen we voor het laatste. Met een hoofd nog vol van alles wat klaar moest de laatste dagen, alles wat we niet moesten vergeten over te dragen, de inpakstress en het gebruikelijke ‘heb-jij-de-deur-op-slot-gedaan?’, komen wij vaak allesbehalve ontspannen aan op ons vakantieadres. Italië kan dan wat overweldigend zijn. Het vliegveld van Rome oogt druk en ongestructureerd tegenover het Hollandse Schiphol, de mensen lopen druk pratend om je heen en de warmte is even wat anders dan de schamele 16 graden waar we het in Nederland telkens mee moesten doen. Dat acclimatiseren duurt voor ons altijd even een paar dagen. Italië lijkt dan wel alleen maar het land van lawaai en chaos, in plaats van het door ons zo geliefde land van heerlijk weer en lekker eten. Obers halen met een ferm ‘posso’ de borden weg van tafel en ouders maken met een harde ‘basta’- soms vergezeld van een harde tik – een einde aan luide discussies tussen kinderen. Op het strand wordt continu gebeld, overal gewandeld en denk je even lekker in te dommelen dan staat er opeens een verkoper naast je met ‘you like?’. Tussen al dit geweld huppelde een vrolijk klein meisje. Met haar lichte haren, blauwe ogen en blanke huid leek ze niet op haar plek tussen alle donkere Italianen, maar niks bleek minder waar. Vanaf het moment dat ze wakker werd die eerste dag en blij constateerde dat niet alleen mama, maar ook papa haar uit bed kwam halen, was ze opperbest te spreken. Ze juichte toen het vliegtuig de lucht in ging en juichte nog harder toen we haar met buggy en al op het strand parkeerden. Met de handen in de lucht liet ze zich eruit halen, zette de voeten in het zand en liep al huppelend richting het water. Gaandeweg de vakantie merkte ze dat het loonde te lachen en te zwaaien naar al die mensen die haar aandacht gaven. En dat waren er nogal wat. Ook manlief en ik wenden aan het verbale geweld om ons heen, gingen de chaos weer waarderen en leerden even een tandje langzamer te leven. We konden er zelfs mee leven dat er continu mensen aan dat kleine krullenkopje van dochterlief zaten. Toen een grote groep gesluierde Pakistaanse vrouwen haar overladen met complimentjes, stond ik er breed bij te lachen. Alleen toen ze ook wel foto’s wilden maken van onze beauty besloot ik toch maar even in te grijpen. We dachten totaal geacclimatiseerd en ontstresst te zijn toen we na tien dagen weer na het vliegtuig reden. Een verkeerde afslag bij Rome echter, met als gevolg dat we de stad dwars doorkruisten op het drukste moment van de dag, deed ons toch nog even het zweet over de rug lopen. Achterin de auto zat er ook toen iemand alleen maar te genieten. Tevreden constateerde ze dat ook hier nogal wat fans van haar reden. Al het luide getoeter waarmee het Romeinse verkeer gepaard gaat, werd door haar dan ook met plezier beantwoord. ‘Daaaaag’, klonk het twee slopende uren lang. Daaaaag prachtig en druk land. Tot een volgende keer.