Maria’s Mooie Mensen – week 30 - 2015

Sommige dingen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zoals peper bij zout hoort en de golven bij de zee zo horen de zeehonden bij Pieterburen of de garnalen bij Zoutkamp. Soms ontstaan associaties onbewust of uit een grap: onze buurman heet tegenwoordig ‘the sailorman’, puur om de tatoeage op zijn arm. Maar er zijn ook zaken die één-op-één verbonden zijn, zonder dat ze het willen. Marco Borsato zal ‘de meeste dromen zijn bedrog’ vast niet zijn allermooiste nummer vinden en ik denk dat ook Frans Bauer wel een keertje klaar is met ‘ja-la-la-la – heb je even voor mij?’. We hebben allemaal zo onze gevechten te vechten en waar dat voor de ene een strijd is om de kinderen elke dag in de kleren te krijgen – héél herkenbaar kan ik vertellen –, is dat voor de ander het loskomen van een vastgeroest imago. In Kloosterburen woont een zeer veelzijdig man. Arnold Veeman, zeer bekend, erg geliefd en zeker populair te noemen. Waar kent u hem van? De muziek ongetwijfeld. Maar deze alleskunner heeft nog veel meer in zijn mars. Maar ook ik, denk direct aan die zanger, die ene die in het Gronings zingt, terwijl hij met zijn donkere uiterlijk anders doet vermoeden. Plaatjes van hem op een zo typerende dijk langs de Wadden en dan het liefst met zijn grote bas in zijn handen, daar smullen we van. Zoals zijn tafelgenoot me afgelopen week toefluisterde: ‘poëtisch, dat beeld’. ‘Ik vind het zo prachtig’, droomde ze weg. Maar juist dat met die dijk en die bas, daar wringt de schoen voor Arnold. Tig jaren lang en talloze keren stond hij daar. Óp die dijk, mét die bas. En dat heb je wel een keertje gezien. ‘Ik kan er wel een tentoonstelling van maken’, verzuchtte hij zelf. Alsof hij niks anders doet dan de hele dag met zijn bas op een dijk staan. Terwijl hij juist net nog een prachtig project resulterend in een speelfilm door kinderen gemaakt, heeft afgerond. En een compositie heeft geschreven welke het Haydn Jeugd Strijk Orkest zal gaan spelen. Indrukwekkende prestaties die zeker memorabel zijn. Maar als het erop aan komt, dan is hij toch die man met die bas op de dijk. Na mijn interview nam de fotograaf Arnold mee voor een leuk plaatje op het wad. Een dagje later rolden ze mijn mailbox binnen met het verzoek aan te geven welke ik het mooiste vond. De keus: tien prachtige foto’s, vijf met bas en vijf zonder. Met Arnold’s frustratie nog in mijn hoofd kon ik maar niet kiezen.  Ik besloot de fotograaf te mailen welke zijn voorkeur hadden. ‘Die met bas, absoluut’, was het antwoord.