Maria’s Mooie Mensen week 37 “15
Het leven van manlief en mij is zelden saai. Deze zomer zijn we alweer zeven jaar samen, wonen we vijf jaar in ons huis, verbouwen we alweer vier jaar, zijn we twee jaar getrouwd en anderhalf jaar papa en mama. We zetten ons appartement in Groningen na slechts een jaar samen te koop, verkochten het voor we een ander huis hadden en kropen al snel in een bouwval waarvan ik eerst zei ‘er never nooit te willen wonen’. We verbouwen, werken hard en proberen nog harder te genieten. Van alle veranderingen die op ons pad komen, zijn er maar weinig die ons wat doen. Blijkbaar flexibel ingesteld lachen we alles weg en passen we ons makkelijk aan aan nieuwe situaties. Het ouderschap echter is toch een ander verhaal, helemaal nu dochterlief haar geheel eigen persoontje is geworden. Het gevoel moeder te zijn is iets wat met de dag lijkt te groeien. Van ‘vriendin van’ naar ‘vrouw van’ is waanzinnig mooi en heel erg leuk, maar moeder worden is altijd voor een klein mensje zorgen en hopen dat ze een geweldige jeugd heeft, gelukkig is en mooi mens wordt. Niet alleen ben ik zo vervelend geworden dat ik vaak even trots opschep over wat ze allemaal doet en zegt, maar ben ik ook nog eens zo’n weekdier geworden die niet meer over het leed van andere kinderen kan. Ik vind het oprecht verschrikkelijk te zien hoe vluchtelingen momenteel in schrijnende situaties verkeren. Het is niet in te denken hoe je huis en haard moet verlaten en dagen, weken en maanden reist met alleen maar het verlangen een rustige en veilige plek te vinden. Het getuigt van meer dan moederliefde als je je kinderen uren draagt op de kilometers lange tochten die ze vaak te voet afleggen. Elke avond zie ik op het nieuws weer nieuwe beelden van kinderen die slapen op straat en helemaal niks hebben. Met als triest dieptepunt natuurlijk het beeld van het aangespoelde jongetje voor wie een nieuwe toekomst niet meer is weggelegd. Terwijl de beelden hard binnenkomen, dwaalt mijn blik elke avond weer af. Op de tafel een kleiner schermpje met daarop een klein slapend meisje. Bijna een engeltje met lichte krulletjes en haar duimpje nog half in de mond. Ver weg dromend van ongetwijfeld een haar zo geliefde katjes of een ‘waf-waf’. Van oorlog of verdriet nog geen weet. Hartverscheurend dat dit geluk niet voor alle moeders is weggelegd. En hartverscheurend dat deze vertrouwdheid van een eigen warm bed, de veiligheid van je eigen huis en de zekerheid dat je eigen papa en mama dichtbij zijn, niet voor alle kinderen is weggelegd. Om allemaal een vluchtelingengezin in huis te nemen, lijkt mij niet de oplossing, maar laten we wel wezen: we kunnen toch wel meer doen dan deze mensen op straat te laten slapen? Er zijn baby’s die nog maar net aan hun leven beginnen; zij kunnen toch wel een betere start krijgen? Ik hoop van harte dat ook deze moeders ooit in alle rust naar hun kinderen kunnen kijken en nog kunnen dromen van de mooie mensen die ze zullen worden. Want als je eenmaal moeder bent geworden, is dat eigenlijk alles wat je wil.