Maria’s Mooie Mensen week 41

maria's mooie mensen

De tocht naar Jongerencentrum Avalon in Zuidhorn bleek vorige week een barre. Zoals het een goede journaliste betaamd kwam ik van een ander item, was ik weer eens aan de late kant en had ik na mijn afspraak bij Avalon nog bergen werk die op mij wachten op kantoor; oftewel een soepel ritje was welkom. Ik kwam van Grootegast, sloeg af bij Briltil en liep bij het Hoendiep tegen een groot bord aan: afgesloten. Keren en dan maar via het centrum, tot ik bij de Westergast opnieuw eenzelfde bord trof. Ook mijn poging de heren die op de knieeën in het zand lagen aardig aan te kijken ving bot: parkeren en verder lopen was het devies. Collega Johannes hing aan de lijn en terwijl ik mij een weg door zandhopen en langs stapels stenen worstelde, bleef hij maar grappen: ‘dus zo klinkt het als een zwangere vrouw uit de auto stapt’. Ietwat uit mijn doen kwam ik aan bij Avalon, waar Bart Brandts Buys het te verduren kreeg: “had je dat niet even kunnen zeggen, dan had ik me kunnen bedenken”, knalde ik hem voor het hoofd. Uiteraard tegen dovemansoren, een sportief type als Bart loopt dat stuk natuurlijk fluitend en worstelt zich waarschijnlijk niet over bergjes zand, maar neemt deze zoals ik over een mier stap. Een gulle lach erbij, thee zonder koekjes maar er was eventueel wel een ijsje om mijn leed te verzachten, en ach alles was alweer bijna vergeten. Zoals gezegd is Bart een sportief type. Geen wonder dat dan ook juist hij het boegbeeld is van SportinZuidhorn. Waar in andere gemeentes de combinatiefunctionaris, zoals het zo mooi heet, over het algemeen alweer sneuvelde of zelfs niet van de grond lijkt te komen, draait dit project in Zuidhorn vrolijk door. Vrolijk vooral, want ik geloof dat wie Bart ooit chagrijnig ziet ook een primeur te pakken heeft. Zelf legt hij de lat het liefst hoog. Zo vertelde hij bij de start van SportinZuidhorn voor zijn doelgroep, de basisschoolkinderen en jongeren in de leeftijd van 12+, zoveel mogelijk sport aan te willen bieden en dat het liefst kosteloos of betaalbaar. Er is geen ruimte voor concurrentie tussen sportverenigingen of voor het afmeten van prestaties. Want zijn passie en inzet draait maar om één ding: die kinderen aan het sporten krijgen. Hoewel dat in een sportieve gemeente als Zuidhorn al veel gebeurt, lukt het Bart toch iedere keer weer een meerwaarde te zijn. Creatieve ideeën als de Woemi-Schoolpleintoerrr en de Sportsessies lijken ook díe kinderen, die huiverig zijn voor sporten en gym niet als favoriet aanwijzen, in beweging te krijgen. Ik moet even terugdenken aan vroeger, toen ik een plaag bleek voor menig gymleraar die met mijn a-sportiviteit vaak niet uit de voeten konden. Met wat horrorverhalen over hoe ik in de touwen werd geduwd, over kasten werd gesleept en ruw medicijnballen op me afgevuurd zag, zie ik langzaamaan het gezicht van Bart betrekken. Bij zijn opmerking dat ik beter bij hem les kon hebben gehad, kon ik het niet laten me af te vragen of ik hem dan wel eens chagrijnig zou zien. Maar zelf zag hij er geen probleem en vertelde uitgebreid hoe die kinderen zoals ik, bij hem niet gedwongen worden dingen te doen die zij niet kunnen, maar juist geprezen worden voor dat wat ze wel kunnen. We kunnen immers niet allemaal een voetbaltalent of Epke in spé zijn. En voor Bart hoeft dat ook niet. Want ook die niet-voetbaltalenten moeten lekker bewegen, niks meer en niks minder. En zo banjer ik een krap uurtje later weer terug naar mijn auto. Dit keer stap ik makkelijker door het zand. Nee, ik neem deze bult zand dan wel niet als Bart, maar moet je kijken, ik sta er wel bovenop.

UIT DE KRANT